سید رضا صائمی
چند روز پیش که درباره سری جدید برنامه هفت نوشته بودم در پایان قول داده بودم که اگر هفت در خط سیر خود خطا کند اولین نفری خواهم بود که درباره آن خواهم نوشت. گمان نمی کردم این اتفاق به این زودی و در فاصله چند روز بعد از یاداشت اول رخ دهد اما مگرمیشود حاج حسین فرح بخش را به هر محفل و رسانه ای دعوت کنند و او سخنی از سر تفرعن و تکبر و لودگی نزند! فارغ از ادبیات لمپنیسمی که شایسته یک برنامه فرهنگی و اساسا هر محفل فرهنگی نیست او چنان سر از بی مهری و رانت خواری برخی در سینما می زند که یادش رفته نام خودش در صدر این فهرست است! چنان از سینمای خود دفاع می کند که یادش رفته بخشی از سطحی نگری و تنزل ذائقه مخاطب سینمای ما محصول بسیاری از آثاری است که او درسینما تهیه کرده است! کسی که زبانش ازادب تهی بوده و گفتارش سرشار از واژه های چاله میدانی است ادبیات مرسوم سینمایی را به چالش می گیرد و واژه “فیلمفارسی”دکتر هوشنگ کاووسی تمسخر می کند که گویی ادبیات سینمایی ما باید مبتنی برادبیات گفتاری او بازتعریف شود.
عجیب است چطورکسی که معتقد است مردم نمی دانند منقد خوردنی است یا پوشیدنی و اساسا با چیزی به اسم عقلانیت و منطق نقد و تحلیل سر جنگ دارد چطور به خود اجازه می دهد که به زعم خویش به نقد این و آن بپردازد و اصلا چرا باید در برنامه ای که قرار است ناقد سینمای ایران باشد با کسی گفتگو کند که اساسا نقد را به رسمیت نمی شناسد و منتقد را از خوراک و پوشاک تشخیص نمی دهد! حسین فرح بخش بار دیگر بی ربط و با ربط نسبت به سینمای هنر و تجربه عقده گشایی می کند و آن ها را فیلمهایی معرفی می کند که کارگردان ها برای عمه خود می سازنند! چطور فیلمسازی که خود را از شجره طیبعه سینمای ایران می داند نسبت به هم صنفان خود اینگونه توهین آمیز برخورد کرده و منتقدان خود و آثارش را متهم به نفهمی می کند! آقای فرح بخش مگر مخاطبانی که به تماشای فیلم های هنر و تجربه می روند مردم نیستند که همچون سیاستمداران نخ نما شده برای توجیه عملکرد خویش هی ثوپ را به زمین مردم انداخته، پشت مردم سنگر می گیرید و آنها را ولی نعمت خود می دانید! آیا مردم تنها همانهایی هستند که فیلم های شما را می بینند! آیا این همه مخاطبی که به پای تماشای ماهی و گربه و پرویز نشسته اند مردم نیستند!
هفت قرار بود و قرار است کانونی فرهنگی و مجله ای تصویری برای نقد و بررسی مشکلات و مسائل سینمای ایران باشد و حتی به زعم سردبیر جدیدش سینمای ایران را نجات دهد آیا با حضور فرح بخش ها می توان به سینمای فراخ تری امیدوار بود! آیا با ادبیات خشن و پر تنش او می توان به آرامش در سینمای ایران کمک کرد؟ او همیشه چنان شمشیر از غلاف کشیده و گرز به دست گرفته و فریاد زنان سخن می گوید که انگار به میدان جنگ آمده نه میدان نقد!کسی که تنها خط و سیر خود را در فیلمسازی، صراط مستقیم سینمای ایران میداند و سینمای دلالی را به نام سینمای تجاری به مخاطب حواله می کند و در کانون مناقشات سینمایی، اردوکشی خیابانی راه می اندازد چه گره ای از سینمای ایران را باز میکند! آنها که خود گره افکنی می کنند گره گشایی نمی دانند و این شلوغ بازی و بازار گرمی هایشان نیز تنها تعلیق بخشیدن به این نمایش پوشالی است! هفت جای این هفت خط بازی ها نیست! سینمای ایران برای عبور از این بحران به تامل و آرامش نیاز دارد نه تخریب و تنش!