سینماسینما، گلاره محمدی
آخرین فیلم محمدحسین مهدویان بازگشتِ اوست به ژانری که دوست دارد و عمده موفقیت های پیشین خود را نیز در همین گونه سینمایی به دست آورده است، اما این بازگشت لزوماً نمی تواند به معنای موفقیت دوباره او باشد.
«مرد بازنده» داستانی پلیسی- معمایی دارد که می کوشد فراز و فرودهای معمول را نداشته باشد تا مخاطب خود را در لحظاتی غافلگیر کند اما نکاتی وجود دارد که باعث می شود آن اتفاق اولیه یعنی برقراری ارتباط میان مخاطب و اثر سینمایی، شکل نگیرد.
شخصیت محوری داستان، احمد خسروی با بازی جواد عزتی، به دلایلی باورپذیر نیست؛ تفاوت سنی جواد عزتی با نقشی که بازی می کند کم نیست و گریم هم نه تنها کمکی به کاهش این تفاوت نمی کند بلکه در لحظاتی با دیده شدن بیش از حد چهره پردازی، تصنعی بودن افزایش سن کاراکتر احمد خسروی به شدت به چشم می آید. از سوی دیگر انتخاب تکیه کلام هایی که می بایست وجه کارآگاهی داستان را پررنگ سازد، درست از آب درنیامده مثل جمله ای که خسروی درباره تنقلات می گوید: «شیر با کیک را ترجیح می داد یا دلستر با کلوچه؟!» (نقل به مضمون) یا حرکات دستش هنگام رانندگی برای اخطار دادن به ماشینی که در حال فرار است و یا تکرار بیش از حد نام دستیار یا معاونش «رئوفی» که به دلیل تعدد تکرار، گل درشت به نظر می رسد.
مهدویان در «مرد بازنده» می خواهد سیر تحول شخصیتی را به نمایش بگذارد که در ابتدا ساده ترین بی قانونی را برنمی تابد ولی در پایان خودش قانون را دور می زند. در این مسیر خرده داستانهای متعددی نیز روایت می شود که کمکی به خط اصلی روایت نمی کند. اینکه کاراکتر احمد خسروی چرا و چگونه متحول می شود، پس از پایان فیلم همچنان بی پاسخ مانده! برای کسانی که سریال «زخم کاری» را دیده اند بسیاری از خرده داستانها، شخصیتها و بازی ها یادآور آن سریال و به نوعی ادامه همان داستان در قالب فیلمی سینمایی است. ارتباط سرد میان پدر و پسر، نقش منفی زن در سریال و فیلم، ارتباطات و فساد پشت پرده و … اما اینجا خبری از نقاط قوت آن سریال نیست؛ رعنا آزادی‌ور حتی گوشه ای از بازی پرقدرتش را ارائه نمی کند، جواد عزتی ادامه شخصیت مالک هست و نیست و این بلاتکلیفی نه تنها شخصیت محوری داستان که کیفیت کل اثر را مخدوش کرده است، شبنم قربانی نتوانسته از پس نقش کلیدی که نقطه عطف داستان را رقم می زند، به خوبی برآید. در میان بازیگران تنها آناهیتا درگاهی، مجید نوروزی و بابک کریمی حضوری بجا و درخور توجه دارند که همین تفاوت کیفی در مقایسه با دیگر بازیگران، نقش آنها را برجسته میسازد.
نکته دیگری که نمی توان نادیده گرفت این است که فیلم از فقدان موسیقی متن لطمه دیده و موسیقی پرحجم تیتراژ پایانی نتوانسته خلاء موسیقی متن را پر کند. مهدویان با «مرد بازنده» نشان داد که کار کردن با یک گروه ثابت گاه می تواند پاشنه آشیل یک اثر محسوب شود و لزوماً نقطه قوت آن نباشد، شاید اگر او کمی از آثارش فاصله بگیرد و از زاویه ای دیگر آنها را ارزیابی کند، به برخی از نکاتی که منتقدانش مطرح می کنند، پی ببرد.