سینماسینما، حمید عبدالحسینی

ایده فیلم «شهرک» از آن ایده های ناب و بکری است که جایشان در سینمای ایران خالی است و می تواند دایره‌ی پرتکرار سوژه ها و طرح ها را از محدوده‌ی بسته خارج کند؛ اما برای یک فیلم سینمایی صرف داشتن یک ایده کافی نیست و بسط و گسترش آن و به سلامت گذر کردن تا پایان بندی امری لازم به شمار می رود. در شهرک با چنین فیلمی روبه رو هستیم که ایده‌ی درخشانش را به درستی به سرانجام نمی رساند و از تبدیل طرح به فیلمنامه آسیب می بیند. اگرچه فیلم شروع خوبی دارد و به سرعت موقعیت اصلی را شکل می دهد اما فاقد پرداخت دقیق علل و انگیزه های پسر برای میل به کاربازیگری است. این موضوع در توصیف و تشریح خانواده اش و نوع نگاه آنها نیز به این مقوله مصداق دارد و اساسا اینکه چرا پسر به سرعت پیشنهاد بازی در فیلم و شرایط را می پذیرد؟ شهرک در بخش کارگردانی و بازی ها می کوشد تا استاندارد های لازم را به ویژه درخصوص یک فیلم اول حفظ کند و در این زمینه می توان به فیلمبرداری علیرضا برازنده به ویژه نورپردازی صحنه های بارانی شب در شهرک اشاره داشت اما این همه برای دستیابی به یک فیلم کامل اگرچه لازم است ولی کافی نیست.

*نویسنده و کارگردان