جواد طوسی_ روز گذشته فرصتی پیش آمد که به اتفاق چند نفر از اعضای شورای مرکزی «انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران» نشستی صمیمانه با مهندس حیدریان رئیس سازمان سینمایی وزارت ارشاد داشته باشیم.
جدا از صحبت های گوناگون درباره مسائل مبتلا به سینمای ایران و لزوم حضور جدی تر و موثرتر منتقدان در فضای فرهنگی جامعه و پیشبرد اهداف و سیاست های خرد و کلان سازمان سینمایی، مهم ترین موضوع مطرح شده از سوی ایشان ضرورت صنعتی شدن سینمای ایران با ارائه تعریفی امروزی از «کمپانی فیلم سازی» بود. راقم این سطور به مناسبت های مختلف بر این نکته تاکید داشته که سینمای ما از این تداوم آزمون و خطا و محوریت سیاست گذاری محتاط و دست به عصای دولتی، ره به جایی نمی برد. باید گذشته و حال این مدیوم را با نگاهی واقع بینانه و درعین حال کارشناسانه مورد ارزیابی قرار دهیم و ارتقای کیفی و تلاش برای حرفه ای شدن سینما را جایگزین رشد بی رویه کمّی کنیم. «اجاره نشین ها» داریوش مهرجویی، «سرب» مسعود کیمیایی، «ناخدا خورشید» و «ای ایران» ناصر تقوایی، «کشتی آنجلیکا» محمد بزرگ نیا، «دوئل» احمدرضا درویش و «شیر سنگی» مسعود جعفری جوزانی، چند نمونه از تولیدات سینمایی این دوران هستند که صنعت و مخاطب و بازگشت سرمایه در آنها درست تعریف شده است؛ ولی چرا این نوع سینما در کارنامه اکثر قریب به اتفاق سازندگان شان ادامه نیافت؟ در شرایطی که آنها توانایی و کاربلدی شان را در این زمینه به اثبات رسانده اند، چرا به امان خدا رها شدند؟ بله، محمد بزرگ نیا در دوره ای دیگر «راه آبی ابریشم» را ساخت؛ ولی به لحاظ نگاه منفعل و باری به هر جهت بنیاد سینمایی فارابی و بی توجهی به فیلم نامه و خطوط دراماتیک قصه، فیلم در گیشه و برخورد با مخاطب شکست می خورد یا احمدرضا درویش در ادامه «رستاخیز» را می سازد؛ ولی جدا از مشکل روایت و زمان طولانی فیلم، در سیکل فرسایشی و نامعلومی برای اکران عمومی کارش قرار می گیرد. چندین سال است که فیلم نامه خوب و قرص و محکمی از مسعود کیمیایی به نام «تبعید سایه ها» که حال و هوای «سرب» را دارد، در بنیاد فارابی خاک می خورد. مگر مدیران دولتی ارشاد بر این عقیده نیستند که «سرب» بهترین فیلم این دوران کیمیایی است؟ پس چرا سعی نکردند تا فیلم نوشت «تبعید سایه ها» به مرحله تولید برسد؟
صنعتی شدن سینمای ایران می تواند راه حلی منطقی و هوشمندانه و زمانه شناسانه برای عبور از بحران و بلاتکلیفی و رسیدن به نقطه ای تثبیت شده باشد؛ اما دستیابی به این هدف، نیاز به اراده ای جمعی و نقشه راه دقیق و سنجیده ای دارد که برای دوره ها و مدیران و سیاست گذاران بعدی لازم الاتباع باشد.
منبع: شرق