سینماسینما، امیرعلی نصیری
«جابه‌جایی یا نابه‌جایی» به کارگردانی پریسا گرگین؛ به بهانه نمایش در جشنواره سینما حقیقت
در این فیلم کارگردان با مرور سابقه مهاجرت دوستان و خانواده‌اش و پرس‌وجو از آنها در رابطه با تجربه‌ای که از مهاجرت داشته‌اند، سعی می‌کند به این سئوال پاسخ دهد که اگر او ایران را ترک کرده بود، سرنوشتش شبیه کدام یک از آنها می‌شد؟ فرم روایی فیلم به سه شکل است: نمایش عکس‌های عموماً قدیمی (که افکت‌های صوتی جالبی رویشان گذاشته شده)، مصاحبه با افراد و تصاویری از زندگی روزمره آنها. در هر کدام از این سه بخش نیز به فراخور، گفتار (نریشن)هایی روی تصاویر قرار گرفته است.
پریسا گرگین را اولین بار پاییز ۹۷ بود که در خانه هنرمندان و به مناسبت زمستانه فیلم کوتاه دیدم. برای جلسه پرسش و پاسخ فیلم کوتاه و می‌گذریم به خانه هنرمندان آمده بود. خاطرم هست که دغدغه اجتماعی داشت و از تاثیر ریل‌گذاری‌های انجام شده در گذشته بر روی وضعیت فعلی سینمای ایران گله‌مند بود. یک بار هم او را به‌‌عنوان داوطلب در جشنواره جهانی فجر دیدم. بعدها متوجه شدم که کارش را با عنوان منشی صحنه، دستیار کارگردان و برنامه‌ریز شروع و با فیلمسازان بزرگی مثل بهمن فرمان‌آرا، اصغر فرهادی و فریدون جیرانی کار کرده است.
آخرین کار مستند او نشان می‌دهد که «مهاجرت» دغدغه خود فیلمساز بوده و تلاش کرده تا بی‌طرف ایستاده و تصمیم‌گیری را بر عهده تماشاگر بگذارد. جابه‌جایی یا نابه‌جایی از آن دست فیلم‌هایی است که بعد از تماشا حس می‌کنی چیزی به تو اضافه شده و می‌توانی با اطمینان خاطر تماشایش را به دیگران توصیه کنی. فیلم با این پرسش مهم تمام می‌شود: «چرا ما باید همیشه به رفتن فکر کنیم؟»
*عنوان مطلب برگرفته از نام فیلمی به کارگردانی تئو آنجلوپولوس است