سینماسینما، ذبیح‌الله رحمانی 

یک اعتراف 

بیست و چهار سال است که در جشنواره فیلم فجر در سالن مطبوعات و منتقدان حضور دارم. بی انگیزه ترین حضورم را در مهمترین محفل سینمایی کشور به دلایل متعددی همچون بی عدالتی حاکم بر فضای هنری، خستگی مفرط به لحاظ موانع سخت تولید و… اعلام می کنم.
اعتراض اول
طی سالیان متمادی یک گروه به اصطلاح مدافع ارزش‌ها در تمام این سالها معترضان جدی اینگونه محافل بوده اند و به نوعی کفن پوشان معترض جریان هنری به سردمداری یه عده هیاهوگر نقش برهم زن ماجراها را داشته اند.اما امسال انگاری دیگر دغدغه تهاجم فرهنگی شبیخون فرهنگی و واژگان ترکیبی دیگر را ندارند و البته به صدرات امور هنری گماشته شده‌اند و سرشان در جای دیگری گرم است.
اعتراض دوم
فیلم های دو روز جشنواره مملو از فقر فرهنگی قصه ها و البته خلأ فرهنگی عوامل سازنده، دو روی یک سکه را نشان می دهند.
سوژه های درباره قشر آسیب‌پذیر جامعه که همگی در فلاکت و بدبختی غوطه‌ور هستند و دربرابر هم صف آرایی کرده و برای تکه تکه کردن همدیگر از هم سبقت می گیرند. سازندگانشان برای بررسی مصائب این قشر، عمیقاً منحرفانه به معلول ها می پردازند نه به علت ها و به قول ماکس وبر جامعه شناس به کنش و واکنش نمی پردازند.
اعتراض سوم
تعدادی از داوران این دوره در نشست های تخصصی به بیان نظرات خود درباره اشخاص هنری و مباحث تئوری هنر می‌پردازند. بهتر است تمام وقت و انرژی تان را وقف قضاوت عادلانه فیلم های جشنواره کنید، تا حرف و حدیث های بعد داوری مثل ادوار گذشته توجیه نشود.
اعتراض چهارم
بماند برای بعد…