سینماسینما، محمدرضا امیر احمدی

UPON ENTRY/ پس از ورود/ به نمایش درآمده در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر 

زن و شوهر جوان اسپانیایی در بدو ورود به آمریکا توسط مامور گمرک مرزی به بخش بازجویی منتقل می‌شوند. در آن اتاق تنگ و بسته این دو باید علاوه با مواجه شدن با تصویر تازه از سرزمین رویاهای خود، با ترس‌ها و سایه‌های پنهان زندگی هم رودرو شوند.
فیلمی که امتیازش فیلمنامه‌ی پرکشش نمایشی‌اش است، و بازی‌های خوب بازیگران و ترسی فوبیاوار از ورود به مکانی ناشناخته، و افرادی که آنها را مورد بازجویی در مورد جرمی که مرتکب نشده‌اند قرار می‌دهند. فیلم می‌توانست به کاری شعاری و ضد آمریکایی بدل شود اما با پیش کشیدن جنبه‌های پنهان رابطه‌ی این زوج، به داستان وجه روانشناسانه‌ی پرتعلیقی می‌دهد. البته تماشاگر حق دارد انتظارِ پیرنگ پیچیده‌تر با شاخه‌های فرعی داستانی اضافه‌تری داشته باشد، اما فیلمساز ترجیح داده فقط برشی از یک زندگی زوجی جوان در دروازه‌ی سرزمین رویاها داشته باشد و از این فراتر نرود.
از این منظر فیلم به اقتباسی از نمایشنامه‌ای خوش ساخت شبیه می‌شود. با توجه به اینکه دوربین از مکان‌های بسته و اتاقی که دو کاراکتر اصلی در آن برای بازجویی حبس شده‌اند، فراتر نمی‌رود، نمی‌تواند وجهی بیشتر از آنچه در گفت‌و گوها می‌شنویم برای داستان متصور بود. البته کارگردانی فیلم در دادن حالتی کلاستروفوبیایی به اتاق محل وقوع داستان، از شگردهای موفق روایی فیلم است اما تماشاگری که با چنین داستان پرکششی روبه‌رو می‌شود انتظار چیزی بیشتر را دارد.
فیلمساز ترجیح می‌دهد پس از طرح موضوع اصلی، سریع داستان را کات کند تا تصور مبهم‌گونه‌ی ما از آنچه در آنسوی اتاق است، در سرزمینی که زوج فیلم به قصد مهاجرت به آن سفر کرده‌اند، در حد یک مواجهه‌ی ناخوشایند باقی بماند. مدت زمان کم فیلم، ۷۷ دقیقه، را باید به همین دلیل دانست.