سینماسینما، محمدرضا امیر احمدی

‌داستان

The Shadow of Catire / سایه کتیر

محصول مکزیک و ونزوئلا/ به نمایش در آمده در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر 

​در سرزمینی دوردست که توسط سربازان فاسد کنترل می شود، راهزن سالخورده بنیتو کروز،  با نام مستعار سایه، تصمیم گرفته است در جستجوی صلح برای سال های گرگ و میش خود را ترک کند. خریدار احتمالی مزرعه او کلنل کورونا، مصمم است آن را با کسری از هزینه واقعی آن خریداری کند. بنیتو، به زودی متوجه می‌شود که نمی تواند بدون رضایت بچه‌هایی که دهه‌ها قبل رها کرده بود بفروشد.

در مورد فیلم

یک وسترن تمام عیار. فیلمی که همه‌ی قواعد ژانر را به کار می‌گیرد، تا مفهومی فلسفی‌تر از آنچه در یک وسترن تصویر می‌شود را در کاراکتر مرد تنهایی که در مزرعه‌ای متروک، از دنیا بریده ردیابی کند. این مکاشفه، همه‌ی التهاب و تعلیق فیلم‌های مشابه ژانر را به یاد می‌آورد اما چیز تازه‌ای در کار است، تا این فیلم را متفاوت‌تر از چیزی کند که معمولاً انتظار تماشای آن را در فیلمی این‌گونه داریم. فیلم از کابوسی رونمایی می‌کند که در نهایت به سراغ قهرمان خواهد آمد. واکنشی اگزیستانسیالیستی به چیزی که ما را از زندگی روگردان کرده، و در هنگام بروزش، وجه‌های پنهان شخصیت آدمی را از نهانخانه‌ی جان بیرون می‌کشد.

تصویربرداری چشم‌نواز فیلم، کارِ لوئیس آرماندو آرتیاگا، از مکانی متروک، و بازی خوب بازیگر اصلی، خورخه هرناندز آلدانا، در نقش بنینو کرو، مردی که گذشته‌ی خشونت‌آمیزش رهایش نمی‌کند و سکوت وقاری که در این کاراکتر می‌دمد ستودنی است.