کارگردان بزرگ ایتالیایی و سازنده فیلم‌هایی چون «یک روز خاص» و «مجلس رقص» از دنیا رفت.
به گزارش «سینماسینما»، اتوره اسکولا که یکی از آخرین بازماندگان نسل نویسندگان و کارگردانان بزرگ ایتالیایی بود و بیش از همه با فیلم‌های «همه ما همدیگر را خیلی دوست داشتیم»، «یک روز خاص» و «مجلس رقص» شهرت داشت، روز سه‌شنبه در بیمارستانی در رم درگذشت. او ۸۴ ساله بود. اسکولا از روز یکشنبه در بیمارستان بستری بود.
اتوره اسکولا متولد ۱۹۳۱ در رم بود. او یکی از قهرمانان نیمه دوم عصر طلایی سینمای ایتالیا پس از جنگ جهانی دوم بود. اسکولا فعالیت در سینما را در دهه ۱۹۵۰ به عنوان فیلمنامه‌نویس آغاز کرد، اما یک دهه بعد زمانی که به کارگردانی روی آورد، برای خود اسم و رسم به هم زد.
او در ۱۹۶۲ فیلمنامه فیلم «زندگی آسان» را با همکاری دینو ریزی کارگردان و روجرو ماکاری نوشت. این فیلم با بازی ویتوریو گاسمن و ژان-لویی ترینتینیان یک فیلم جاده‌ای و یکی از آثار کلاسیک این ژانر است.
اسکولا احتمالاً بیش از همه به خاطر درام کمدی «همه ما همدیگر را خیلی دوست داشتیم» (۱۹۷۴) با بازی نینو مانفردی، ویتوریو گاسمن و استفانیا ساندرلی شهرت دارد. این فیلم داستان سه آرمان‌گراست که در دوران جنگ جهانی دوم زمانی که پارتیزان بودند با هم آشنا می‌شوند و در دوران پس از جنگ با مشکلات زیادی روبرو می‌شوند.
«همه ما همدیگر را خیلی دوست داشتیم» که از آن به عنوان یکی از تأثیرگذارترین فیلم‌های کمدی کاملاً ایتالیایی یاد می‌شود، برنده جوایز مختلف از جشنواره‌های سینمایی شد و در سطح بین‌المللی بسیار موفق بود.
اسکولا کارگردان و یکی از فیلمنامه‌نویسان فیلم «یک روز خاص» (۱۹۷۷) با بازی سوفیا لورن و مارچلو ماسترویانی بود که نامزد اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان و بهترین بازیگر مرد برای ماسترویانی شد. او و لورن نقش همسایه‌هایی را بازی کردند که در ۱۹۳۸ در جریان سفر هیتلر به ایتالیا با هم آشنا می‌شوند.
در دوران کاری اسکولا هشت فیلم او در بخش مسابقه اصلی جشنواره کن نمایش داده شده است. او سال ۱۹۷۶ برای فیلم «زشت، کثیف و بد» برنده جایزه بهترین کارگردان از این جشنواره شد و در ۱۹۸۰ برای فیلم «La terazza» با بازی ویتوریو گاسمن و مارچلو ماسترویانی جایزه بهترین فیلمنامه را برد. اسکولا سال ۱۹۸۸ نیز رئیس داوران جشنواره کن بود.
«مجلس رقص» («Le Bal») تولید ۱۹۸۳ یکی دیگر از تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های اسکولا است. داستان این فیلم بدون کلام در یک مجلس رقص روی می‌دهد و درباره چند شخصیت است که داستان زندگی آن‌ها بین دهه‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۸۰، در بستر وقایع سیاسی و اجتماعی، از طریق سبک‌های مختلف رقص روایت می‌شود. «مجلس رقص» نیز نامزد اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان شد.
اسکولا در ۱۹۸۷ فیلم «خانواده» را با بازی ویتوریو گاسمن، استفانیا ساندرلی و فانی آردان کارگردانی کرد که چهارمین و آخرین نامزدی اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان را برای او به همراه داشت. «زنده‌باد ایتالیا» (۱۹۷۷) به کارگردانی اسکولا نیز نامزد اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان شد.
او در ۱۹۹۸ فیلم «شام» را با بازی فانی آردان، ویتوریو گاسمن و جان‌کارلو جانینی کارگردانی کرد. «شور عشق» (۱۹۸۱) از دیگر ساخته‌های اسکولا است.
کمدی «مردم رم» که آخرین فیلم بلند داستانی او بود در ۲۰۰۳ روی پرده سینماها رفت.
آخرین اثر اسکولا فیلم مستند «چه عجیب که نامت فدریکو باشد» (۲۰۱۳) بود. این فیلم که درباره ۵۰ سال دوستی او با فدریکو فلینی دیگر فیلمساز بزرگ ایتالیایی است، همزمان با بیستمین سال درگذشت فلینی در هفتادمین دوره جشنواره فیلم ونیز نمایش داده شد. اسکولا همان سال در لیدو جایزه افتخار فیلمساز را دریافت کرد.
اسکولا پیش از آن با دو فیلم «ساعت چند است؟» (۱۹۸۹) و «Romanzo Di Un Giovane Povero» تولید ۱۹۹۵ در جشنواره ونیز حضور داشت. هر دو فیلم در بخش‌های بازیگری برنده جایزه شدند. مارچلو ماسترویانی و ماسیمو ترویسی برای فیلم اول به طور مشترک جایزه بهترین بازیگر مرد را بردند و ایزابلا فراری برای فیلم دوم برنده جایزه بهترین بازیگر زن مکمل شد.
اسکولا سال ۱۹۹۸ رئیس داوران بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره ونیز بود.
او طی حدود چهار دهه کارگردانی حدود ۴۰ فیلم ساخت.