مجتبی راعی کارگردان مطرح سینمای ایران ،با انتشار یادداشتی که در اختیار سینماسینما قرارداد  به ستایش از خسرو سینایی پرداخته است .

به گزارش سینماسینما ، متن این یادداشت به شرح زیر است :

به نام خدا

اولین سال های بعد از انقلاب فرهنگی بود، سینایی در دانشکدۀ سینما تئاتر کارگردانی فیلم درس می داد و من افتخارِ شاگردی او را داشتم . روزی به مناسبتی به تماشای مستندی نشست که در آن ایام به همراهی جمعی از دوستان (رضا شرف الدین و محمد رضا آشتیانی پور) به عنوانِ اولین کار دانشجویی خود ساخته بودم. فیلم به نقوشِ کنده کاری روی سنگ قبرهای قبرستان تخت فولاد اصفهان می پرداخت، این نقوش معرّفِ شغل و حرفۀ صاحب قبر بود (مثلاً نقش قیچی و سوزن برای خیّاط و آچار برای مکانیک)؛ ما برای تجسم بخشیدن به این نقوش به بازار اصفهان رفته بودیم و از هر شغل کسی را پیدا کرده و بلافاصله پس از تصاویرِ اشخاص، سنگ قبری مربوط به همان شغل را می گذاشتیم ، گویی صاحب شغل مرده است و چنین سنگ قبری برای او ساخته اند.، در آن دورۀ جوانی خیال کردیم کاری کرده ایم کارستان!. جناب سینایی پس از تماشای فیلم دست روی همین نقطه گذاشت و پرسید؛ آیا از صاحبان این تصاویر اجازه گرفته اید؟گفتیم نه!، ما اصلاً فکر نمی کردیم که برای کاری چنین ساده باید از صاحبان حرفه ها اجازه گرفت. مرحوم سینایی گفت این کار غیر اخلاقی است و چه بسا صاحبان این تصاویر مایل نباشند عکس و تصاویر آنها، به نقوش سنگ قبر قطع شوند!. سینایی برای تکمیلِ نظر خویش به ذکرِ خاطره ای پرداخت؛ او گفت در جشنواره ای معتبر حاضر بودم، کارگردانِ صاحب نامی فیلمی مستند ساخته بود ، او به عنوان آخرین پلان فیلم، پدر و پسری را نشان می داد که در ساحل دریا می دویدند، پدر از فرزند عقب افتاده بود و در حین دویدن به مشکل مضحکی شکمِ بزرگ او بالا و پایین می رفت، این موضوع موجب خنده و تمسخر بینندگان شد. کارگردان از این اتفاق بسیار ناراحت و شرمنده شد و بلافاصله این پلان را از فیلم حذف کرد و از حیث فرم کار خود را ناتمام گذاشت. او در جوابِ معترضین گفت؛ نمی خواهم این تصویر مضحک تا ابد در ذهن این کودک بماند و موجب سرافکندگی او شود.
خدارحمت کند سینایی را، انسانی بود بی ادعا و دقیقاً اخلاقی. در عصری که فریاد مدعیان گوش فلک را کر کرده است جای خالی او بیش از هر زمان احساس می شود.