از خبرنگارهای فضول تا پزشکان ناشی/ آنچه از شغل ما در تلویزیون می بینید یا آنچه واقعاً هستیم

مریم طالشی در ایران نوشت :

خانم خبرنگار خیلی با عصبانیت از در اتاق مدیرمسئول بیرون می آید و فریادگونه می گوید: «گفته بودم این مقاله من باید حتماً چاپ بشه!» و بعد با همان لحن عصبانی شروع می کند به شرح مصاحبه ها و بازدیدهای میدانی که به قول خودش برای مقاله، انجام داده. حالا این وسط کسی هم پیدا نمی شود بگوید این که شرحش را می دهی، گزارش است، نه مقاله. البته اصولاً در سریال های تلویزیونی هر مطلبی در روزنامه به چاپ برسد، می خواهد خبر باشد یا گزارش خبری یا مصاحبه و گفت و گو، اسمش مقاله است! شاید بر همین اساس هم باشد که مردم، همان هایی که شغلشان روزنامه نگاری نیست، تصوری جز چاپ مقاله در روزنامه ندارند و تمام تصویر ذهنی شان از روزنامه نگار، کسی است که پشت میزی نشسته و مقاله می نویسد. بعضی سریال سازان اما گاهی از آن ور بام می افتند. مثلاً در سریالی می بینیم که خبرنگار، آنقدر با سوژه ارتباط تنگاتنگ پیدا می کند که دیگر مثل عضوی از خانواده اش می شود. هرجا سوژه داستان حضور دارد، خبرنگار هم همانجاست یا ناگهان سر می رسد. هیچ کار دیگری هم غیر از آن ندارد! دوربینش هم البته همیشه از گردنش آویخته است. انگار خبرنگار همیشه صاحب هر دو شغل است؛ خبرنگاری و عکاسی. البته گاهی خبرنگاران وظیفه عکاسی را هم انجام می دهند اما اینکه عکاس، به عنوان شغلی تعریف شده در روزنامه وجود دارد، گویا معمولاً از دید سریال سازان دور می ماند.
ارائه تصویر غیر واقعی از یک شغل؛ این همان چیزی است که می خواهیم درباره اش صحبت کنیم. خیال نکنید به خاطر حرفه خودمان است که دست به قلم نقد سریال سازان برده ایم. ارائه تصویر نادرست از مشاغل در سریال های تلویزیونی، فقط دامن خبرنگاران و روزنامه نگاران را نگرفته است. صاحبان دیگر مشاغل هم دل خوشی از این ماجرا ندارند. بگذارید از خودشان بپرسیم.
احسان طوسی، پزشک در این باره می گوید: «در مورد شغل پزشکی خیلی وقت ها تصاویر نادرستی در فیلم ها و سریال ها نشان داده می شود که ممکن است به جهت آموزشی حتی اشکالات زیادی ایجاد کند. معمولاً در سریال ها می بینیم که آمبولانس بلافاصله بعد از رسیدن، بیمار یا مصدوم را سوار می کند و می برد، درحالی که واقعیت اینطور نیست و پرستار آمبولانس ابتدا اقدامات درمانی اولیه را انجام می دهد. ارائه تصویر غلط باعث می شود مردم فکر کنند تنها کاری که باید در مواجهه با مصدوم انجام دهند این است که او را با هر وسیله ای به بیمارستان برسانند.
حتی بارها در فیلم ها و سریال ها دیده ایم که مردم حاضر در محل، مصدوم را موقع تصادف از ماشین بیرون می کشند و به بیمارستان می رسانند. درحالی که این اقدام غلط است و حتی یک تکان اشتباه ممکن است باعث قطع نخاع مصدوم شود و باید منتظر آمبولانس شد. این کار باعث آموزش غلط به مردم می شود که جای تاسف دارد.
از دیگر موارد این است که معمولاً می بینیم پزشک گلوله را صرفنظر از اینکه از چه زاویه ای شلیک شده و نحوه قرارگیری اش چطور است، از بدن مصدوم خارج می کند و او بلافاصله خوب می شود. درحالی که این تصویر کاملاً اشتباه است. مورد دیگر این است که در فیلم ها و سریال ها شاهد هستیم که همراهان بیمار پشت در اتاق عمل منتظر هستند و جراح بیرون می آید و همراهان جویای حال مریض می شوند. این درحالی است که اتاق عمل، در واقع مجموعه ای شامل اتاق های مختلف است و جراح هم هیچ وقت با دستکش از آن در بیرون نمی آید و دری که جراح از آن خارج می شود، با در ورود و خروج بیمار فرق دارد و اصولاً اگر برای بیمار نیاز به خون هم باشد، از همراهان او استفاده نمی شود و خون از منبع دیگری تامین می شود.
مورد دیگر اینکه در اورژانس معمولاً پرستاری را نشان می دهند که بالای سر بیمار ایستاده و وقتی پزشک وارد می شود، پرستار شرح حال بیمار را می دهد و پزشک بدون اینکه بیمار را معاینه کند، برایش نسخه می نویسد و می رود. درحالی که پزشک در واقعیت خودش شرح حال بیمار را می گیرد و او را معاینه می کند. نکته دیگر در مورد «سی پی آر» یا احیای قلبی ریوی است. در فیلم ها جوری نشان داده می شود که بیمار همواره باید شوک الکتریکی بگیرد تا احیا شود، در حالی که اینطور نیست. ما مواردی داشته ایم که خانواده بیمار شکایت کرده اند که چرا بیمارشان شوک الکتریکی نگرفته و فکر می کرده اند ما کم کاری کرده ایم. حالا بماند که در فیلم ها و سریال ها از روی لباس به بیمار شوک می دهند که اصولاً غیرواقعی است. خیلی وقت ها هم می بینیم که از وسایل تخصصی استفاده می کنند، درحالی که نمی دانند کاربردش چیست؟ مثلاً از افتالموسکوپ که مخصوص معاینه چشم است، برای معاینه گوش استفاده می کنند یا دیده شده که بیمار با لوله تراشه که در دهانش است در سی سی یو صحبت می کند درحالی که لوله تراشه را از دهان وارد حنجره و بعد نای می کنند تا مستقیماً به ریه تنفس دهند و در این حالت اصلاً بیمار امکان حرف زدن ندارد. یا در فیلمی دیدم که دکتر داشت به فرزندان بیمار توضیح می داد که پدرشان تومور مغزی دارد اما سی تی اسکن شکم را روی تابلو گذاشته بود و از روی آن توضیح می داد!»
این ها و البته موارد دیگری که تصویر نادرستی از حرفه پزشکی و اصولاً خدمات پزشکی ارائه می دهد، شاید با به کارگیری مشاور قابل اصلاح باشد. حرف از مشاور شد. خیلی وقت ها در تیتراژ پایانی فیلم ها و سریال ها می بینیم که از حضور مشاوران پزشکی و انتظامی بهره برده اند اما باز هم اشتباهات فاحش در آنها دیده می شود.
در حیطه کار نیروهای انتظامی هم این مساله حساسیت های زیادی دارد؛ چه بسا ارائه تصویر نادرست باعث مخدوش شدن تصویر واقعی مشاغل انتظامی در نظر بیننده شود. نمونه اش این که بارها در فیلم ها و سریال ها دیده شده که پلیس، هم کشف قتل می کند و هم مواد مخدر و هم سرقت. درحالی که طبق گفته شاغلان نیروی انتظامی، پلیس به صورت تخصصی کار می کند و پلیسی که در زمینه کشف قتل فعالیت دارد، در حوزه مواد مخدر یا سرقت به صورت همزمان کار نمی کند. این را یکی از شاغلان در نیروی انتظامی می گوید و ادامه می دهد: «دیگر اینکه پلیس ما در بحث سخت افزاری خیلی مدرن نیست درصورتی که در بعضی سریا ل ها طوری نشان داده می شود که پلیس از امکانات خیلی پیشرفته ای استفاده می کند و به سیستم هایی دسترسی دارد که عملاً اینطور نیست. همین باعث می شود که مردم در مواجهه با مشکلاتی که برایشان پیش می آید، انتظار داشته باشند پلیس با امکانات فوق پیشرفته خود مشکل آنها را حل کند. در سریالی دیده بود که سرگرد نیروی انتظامی یک ماشین سوزوکی در اختیار داشت و با آن همه جا رفت و آمد می کرد که این اصلاً درست و واقعی نیست. در اداره پلیس اتومبیل های سازمانی معمولاً پژو یا سمند است. نکته دیگر این است که خیلی وقت ها نشان داده می شود که افسران پلیس در خانه های لوکس زندگی می کنند اما واقعیتش این است که بیشتر شاغلان نیروی انتظامی اعم از افسران و کارمندان، به دلیل حقوق کم، زندگی متوسط و رو به پایینی دارند. این ها را ما که خودمان در نیروی انتظامی شاغل هستیم متوجه می شویم اما مردم فکر می کنند واقعیت همان چیزی است که می بینند.»
برای اینکه بدانید تصویری که از شغلتان در تلویزیون و سینما ارائه شده، واقعی است یا نه، نیازی به دقت زیاد ندارید. واقعیتش این است که هرکس خودش در مورد شغلش متوجه اشتباهات می شود و بقیه مخاطبان، تصویر اشتباه را باور و بر اساس همان درباره شما قضاوت تان می کنند. طبق همین باورها، خیلی از مردم، خبرنگارها را فضول، راننده ها را پرحرف، استادان دانشگاه را عصاقورت داده و پزشکان را خشک و بی احساس می دانند. شاید زمان آن رسیده که فیلمسازان و سریال سازان بیشتر از مشاوره صاحبان مشاغل استفاده کنند.

نیم نگاه
احسان طوسی پزشک: در مورد شغل پزشکی خیلی وقت ها تصاویر نادرستی در فیلم ها و سریال ها نشان داده می شود که ممکن است به جهت آموزشی حتی اشکالات زیادی ایجاد کند. در فیلم ها جوری نشان داده می شود که بیمار همواره باید شوک الکتریکی بگیرد تا احیا شود، در حالیکه اینطور نیست. ما مواردی داشته ایم که خانواده بیمار شکایت کرده اند که چرا بیمارشان شوک الکتریکی نگرفته و فکر می کرده اند ما کم کاری کرده ایم. حالا بماند که در فیلم ها و سریال ها از روی لباس به بیمار شوک می دهند که اصولاً غیرواقعی است.
یک کارشناس نیروی انتظامی: در حیطه کار نیروهای انتظامی هم این مساله حساسیت های زیادی دارد؛ چه بسا ارائه تصویر نادرست باعث مخدوش شدن تصویر واقعی مشاغل انتظامی در نظر بیننده شود. در بعضی سریا ل ها طوری نشان داده می شود که پلیس از امکانات خیلی پیشرفته ای استفاده می کند و به سیستم هایی دسترسی دارد که عملاً اینطور نیست. همین باعث می شود که مردم در مواجهه با مشکلاتی که برایشان پیش می آید، انتظار داشته باشند پلیس با امکانات فوق پیشرفته خود مشکل آنها را حل کند.

ثبت شده در سایت پایگاه خبری تحلیلی سینما سینما کد خبر 73840 و در روز شنبه ۱۱ آذر ۱۳۹۶ ساعت ۱۹:۳۷:۳۹
2024 copyright.