امیر حسین علم الهدی در اعتماد نوشت :نباید این روزهای سینمای ایران «تلخ» شود! می‌دانم که ایران طی چند ماه گذشته «تلخی»های زیادی را پشت سر گذاشته و هنوز هم بهت و تلخکامی در مغز و وجود تک‌تک مردم سرزمینم باقی مانده است اما نباید این روزهای سینمای ایران را «تلخ» کنیم! عده‌ای از همکاران شریفم بنا به این تلخکامی‌ها جشن سینمای ایران را تحریم کردند که از حق طبیعی‌شان برای عدم شرکت در این جشن استفاده کرده‌اند که «حرجی» بر آنها نیست و عده‌ای دیگر از همکاران نجیبم نیز با فراغ بال در این جشن حضور دارند که بر آنان نیز «ایرادی» وارد نیست! بپذیریم که هردوگروه جزو خانواده سینما هستند، نباید هیچ‌‌کدام را از دست بدهیم که سینمای ایران هرچه دارد از تک‌تک اعضای هر دو گروه است.
اگر معتقد به جامعه چند‌صدایی هستیم که باید باشیم، در این دهه‌ای که به خاطر این چند‌صدایی «فجر» نامیده شده، باید از هردو گروه مراقبت کنیم که مبادا بین‌شان شکافی ایجاد شود، چون هردو براساس اشتراک‌شان بر اعتقاد به اعتلای سینما، «فرزندان» این سینما هستند!
حاکمان هم باید به ضرورت احترام به همین جامعه چند‌صدایی با فرزندانی که بنا به هر دلیلی نام اعتراص خود را طبق شرایط روانی «تلخ» این روزها «تحریم» گذاشتند، پدرانه رفتار کنند و با مهربانی برای روح و روان آنها مرهمی بسازند و زخم‌هایشان را مداوایی کنند چه این جشن سینمای ایران را با همه معایب محاسنش و آسیب‌ها و قوت‌هایش بپسندیم، یا نپسندیم نگذاریم تلخی‌های جانگداز ماه‌های اخیر گریبانگیر این هنر و سرگرمی جمعی ایرانیان شود هرچند نمی‌توانیم تلخی گزنده اتفاقات را از سینما دور کنیم ولی یادمان باشد «جشن فیلم فجر» جشن سینماگرانی است که دغدغه این سرزمین را دارند و هر کدام‌شان «چه موافق و چه منتقد و حتی مخالف» نیز بر این نکته اشتراک دارند که «سینمای ایران» می‌توانست در هیاهوی انقلاب بهمن‌ماه ۱۳۵۷ برای همیشه خاموش شود و امام خمینی(ره) اگر آن نطق آتشین بهشت زهرا را در دفاع از «سینما» نمی‌کرد، الان نه سینمایی بود و نه سینماگری و با تمام ناملایماتی که بر همه ما طی ماه‌های اخیر رفته است برای اعتلای سینمای ایران و فرهنگ و هنر ایران با هر سلیقه‌ای که داریم، بکوشیم آنچه می‌ماند «تصویر» است از این دوران و هیچ تصویری ماندگارتر از «سینما» نیست.