ابوالفضل جلیلی، کارگردان سینما، با مطرح‌کردن یک سؤال  گفت: بد نیست بدانیم اولین بار جشنواره به چه منظوری شکل گرفت؟ نخستین بار در فرانسه و ایتالیا تعدادی از کارگردانان مؤلف، آوانگارد و دلسوز دنیا در فستیوال‌هایی تحت عنوان کن و ونیز گفتند که فیلمسازان مطرح و اندیشمند دنیا را دعوت کنیم؛ آن‌هایی که به هر دلیلی امکان نمایش فیلمشان را ندارند، بیایند و اینجا فیلمشان را نمایش دهند و با یکدیگر تبادل افکار کنیم؛ فیلم های قوی و مؤثری را که مسئله همه دنیاست نمایش دهیم. انتخاب آن‌ها صرفاً بر اساس قدرت فیلم است، مانند آلودگی محیط زیست که مورد نظر همه مردم دنیاست.

به گزارش سینماسینما ،او در ادامه می‌افزاید: من به بیش از ۵۰ جشنواره دنیا رفته‌ام. فستیوال‌هایی مانند کن، ونیز و اسکار قدرت بسیاری دارند و بر اساس قانون اداره می‌شوند و حرفی برای گفتن دارند. پیشنهادم این است که چون در طول سال جشن‌هایی مانند حافظ و جشن منتقدان و خانه سینما برگزار می‌شود، جشنواره فجر را به‌صورت بین‌المللی برگزار کنیم و حداکثر یکی دو فیلم ایرانی در آن نمایش دهیم و مابقی از سینمای جهان باشد. ما پیش از انقلاب جشنواره جهانی فیلم تهران داشتیم که بزرگان سینمای دنیا افتخار می‌کردند که در این جشنواره شرکت کنند. متأسفانه امروز نمی‌توانیم چنین جشنواره‌ای داشته باشیم. جشنواره ما بین‌المللی نیست و در دنیا هیچ ارزشی ندارد. آن میهمان خارجی که به جشنواره می آید، می‌خواهد اینجا تفریح کند و اصفهان و شیراز را ببیند.

روزنامه قدس