قاسم رحمانی در کیهان نوشت :

چه نشسته اید که در وانفسای افسون افکار عمومی
با گران شدن ساعت به ساعت سکه و ارز و مسکن و…
که همه مقولات اقتصادی اند، تانک های فرهنگی بیگانه
وارد سینمای ایران شده و به دنبال له کردن آن هستند.

در حالی که سینمای ایران، ظرفیت اکران ۶۰ تا ۱۰۰ فیلم در سال را دارد و تولید سینمایی کشور، سالانه به بیش از ۱۵۰ اثر رسیده و صف طویلی از آثار ساخته شده و نمایش درنیامده سال های گذشته شکل گرفته، سروکله فیلم های آمریکایی و انگلیسی در سالن های سینما پیدا شده است. در سالی که به عنوان حمایت از کالای ایرانی نام نهاده شده و همه به مصرف یخچال و خودرو و مواد غذایی و… ایرانی ترغیب می شوند، به دلیل غفلت مسئولان و سوداگری چند سالن دار که سالن نمایش فیلم و چلوکبابی برایشان یکسان است و تنها به سود بیشتری می اندیشند، کالای فرهنگی بیگانه عرضه می شود.
سینمایی که به تازگی با اکران فیلم های کمدی و البته چند اثر جدی، دخل و خرجش را یکی کرده، توسط مشتی بی هنر که جز دلالی کاری بلد نیستند، جولانگاه اکران فیلم خارجی شده است. آن هم در حالی که هزاران دانشجو و هنرجوی سینما از کارگردان و بازیگر گرفته تا دیگر حرفه ها، منتظر افزایش ظرفیت اکران و تولید آثار فرهنگی هستند تا شغلی داشته باشند. پسران و دخترانی که در تب و تاب بازی در یک سکانس می سوزند، اکنون شاهد تسخیر همین ظرفیت محدود به وسیله فیلم های خارجی اند.
سالن دارانی که به دلیل نداشتن روحیه فرهنگی، این عرصه را با بسازبفروشی و دلالی های چهارراه استانبول مآب اشتباه گرفته اند، برای کسب سود بیشتر در حال نابود کردن نجیب ترین سینمای جهان هستند. سینما و فرهنگ، جای افراد مستغنی از قدرت، ثروت، شهرت و شهوت است اما ورود عده ای که رسیدن به این چیزها همه دلیلشان برای حضور در سینماست به ویژه در زمینه اکران، بیکار شدن خیل عظیمی از هنرمندان پیشکسوت را در پی داشته است.
فرهنگ مثل اقتصاد نیست که با یارانه دادن مشکلش رفع شود. اگر در این عرصه، جلوی یک رخنه گرفته نشود، با شکستن سد بنیان برافکن، هویت یک ملت را نابود می کند. وقتی تبلیغ فیلم های خارجی را روی پرده سینماهای تهران دیدم یاد رژه نمادین تانک های آمریکایی در جشنواره کن افتادم که سینمای فرانسه را له کردند. تنم لرزید که نکند چنین بلایی بر سر سینمای ایران بیاید.
انتقادها و اختلافاتمان بر سر فرم و محتوای سینمای ایران جای خود، اما اکنون پای مرگ و زندگی سینمای ایران در میان است. سینمایی که با مشقت های بسیار و از پس فحشای عصر پهلوی با دم مسیحایی امام خمینی(ره)، حیاتی دوباره یافت و به برکت نجابت برخاسته از انقلاب و دست اندرکاران این هنر پویا، توانست آبرویی برای خود دست و پا کند اکنون به صیانت و حمایت نیاز دارد تا زیر تانک های بی رحم فرهنگ بیگانه له نشود. مسئولان، هنرمندان، دلسوزان فرهنگ و هنردوستان و در صف اول، سالن داران اهل فرهنگ و متعهد باید یک زنجیره انسانی مستحکم به دور سینما بکشند و اجازه ورود بیگانگان را ندهند.
یک نکته هم درباره نقش تلویزیون در این تهاجم گفتنی است. تلویزیون با افراط در نمایش فیلم های خارجی، به ویژه آمریکایی، در حال معتاد کردن مردم به این گونه آثار است. تلویزیون باید علاوه بر پخش تیزر با استفاده از ظرفیت هایی مثل برنامه خندوانه برای رونق اکران تلاش کند. ارشاد هم حمایت مادی و معنوی خود از فیلم ها را افزایش دهد.
شما را به خدا! به سینمای نحیف ایران که مانند دیگر عرصه های فرهنگی مظلوم است رحم کنید. مردم از سینمای ایران توقع بالایی ندارند. دیدیم که با تولید چند اثر کمدی متوسط، به سالن ها روی خوش نشان دادند.بنابراین نمایش آثار همکاران بی بی سی و دارندگان لقب شوالیه از حکومت سلطنتی انگلستان، جز نابودی سینمای ملی و خانه نشینی همین چند نفر، ثمره دیگری ندارد. نابودی فرهنگ مثل خراب شدن خانه و پل نیست که بتوان در مدت کوتاه آن را بازسازی کرد. اگر فرهنگ نابود شد یک ملت از صفحه روزگار محو می شود. یکی باید مسئولان ما را بیدار کند که فرهنگ از نان شب واجب تر است.