سینماسینما، محمدولی دارابی

«بوتاکس یعنی جوانی، جاودانگی. یعنی رویاها را برای همیشه نگه داشتن و این آرزوی هر زنی ست که جوان و شاداب بمونه.»
این جمله که در یک سوم پایانی فیلم روایت شد، در واقع کمبود و نیاز شخصیت اصلی فیلم است که داستان «بوتاکس» بر اساس آن شکل می گیرد.

مخاطب با فیلمی تماماً زنانه مواجه است که مردها کمتر نقشی در مسیر داستان دارند و این برگرفته از نگاه خاص فیلمساز به جامعه ی پیرامونش است.

مظاهری در فیلم های کوتاهش هم دغدغه‌ی مسائل مربوط به حوزه‌ی زنان را داشت و این تفکر را در اولین فیلم بلندش هم اجرا کرد. به نظر می‌رسد او با پیروی از دیدگاه‌های فمنیستی، به دنبال یک «استایل شخصی» برای خود در این زیست بوم است.

قهرمان فیلم، شمایل متفاوتی از یک زن را وارد سینمای ایران کرده است و جنس بازی خوب سوسن پرور، به شخصیت رنگ و لعاب پاشیده است. فیلمساز به خوبی مخاطب را به شخصیت نزدیک می کند تا با شناخت از امیال درونی و نفسانی او، کنش ها و رفتارهای کاراکتر معنا پیدا کند.

بر خلاف داستان ملتهب و پرتنشی که در زیر لایه پنهان فیلم روایت می شود، فیلمساز لحن روایی آرام را برگزیده و با داستان‌گویی زیرپوستی، حس اطمینان خاطر را به مخاطب تزریق می کند تا بتواند حرفش را بیان کند.
جسارت و ریسک در انتخاب این شیوه از روایت، برگرفته از آرامش درونی فیلمساز است که حاصلش، انتقال آن به پیکره فیلم شده است.

این فرم از داستان‌گویی، با توجه به لانگ شات های طولانی که در فیلم به وضوح یافت می شود، یادآور سینمای شاعرانه است.
تصاویر جذاب به همراه ترکیب بندی های بصری چشم نواز، بدون هیچ ادا و تقلیدی صرف، در خدمت داستان و درست در جای خود به کار گرفته شدند و فیلم را از ریتم یکنواخت خارج کردند.

کاوه مظاهری همانند نسل جدید فیلمسازانی که از سینمای کوتاه به عرصه‌ی فیلم بلند وارد شده اند، از فیلمسازانی است که از نمادها در فیلمش بهره می‌برد که این را کاملاً در بوتاکس نشان داد و بدون شعار و اغراق، از این عنصر بهره برد.