تهماسب صلح جو، رئیس اسبق شورای مرکزی انجمن منتقدان سینما با تاکید بر لفظ درست  «فیلمِ فارسی» به تمجید از این سبک فیلمسازی می پردازد. او که انگار از حرف زدن درباره این موضوع لذت می برد در گفت و گو با جام جم به تصحیح یک غلط مصطلح می پردازد و می گوید: عبارت درست این واژه «فیلمفارسی» آن هم به شکل سرهم نیست بلکه «فیلمِ فارسی» است. ریشه این واژه از زمانی وارد ادبیات فارسی ما شد که کسانی مانند عبدالحسین سپنتا و دیگران در کمپانی هند شرقی به زبان فارسی فیلم ساختند و این واژه
«فیلمِ فارسی» در تبلیغات اولین فیلم ناطقی («دختر لر») که به زبان فارسی ساخته شد، آمد.
این منتقد سینمایی با بیان این که این گونه سینمایی برای مخاطبان عام محبوبیت زیادی داشت می گوید: فیلم های فارسی برای عامه تماشاگران محبوبیت داشت و مردم آنها را می دیدند. البته قبل از این که فیلم فارسی در ایران ساخته شود سالن سینما در ایران وجود داشت و مردم فیلم های خارجی را در سینماها می دیدند، اما وقتی فیلم فارسی در ایران ساخته شد و مردم از آنها استقبال کردند، خود به خود روی آمار فروش فیلم های خارجی تاثیر گذاشت. بنابراین جریانی شکل گرفت که فیلم فارسی را بی ارزش جلوه دهد و نخبگان و روشنفکران آن موقع جوی را به وجود آوردند که فیلم فارسی ارزشی ندارد. چرا؟ چون مردم از آنها استقبال می کردند.

فیلمفارسی را چماق کردند!
صلح جو عقیده دارد که از همین جا بود که کسی مانند دکتر هوشنگ کاوسی به جای «فیلمِ فارسی»، عبارت «فیلمفارسی» را به شکل سرهم باب کرد.
به گفته صلح جو، قصد کاووسی از این کار، مسخره و هجو کردن این گونه فیلم ها بود: «فیلم فارسی» از دید منتقدانِ نخبه گرا به «فیلمفارسی» تبدیل شد. یعنی شد تحقیر و چماقی که از آن برای بی هویتی استفاده می کردند.
او در بخش های دیگری از صحبت های خود می گوید: فیلمی که برای مردم ساخته می شود نه برای جشنواره خارجی یا برای خوشایند مسئولان خواه ناخواه از الگوهای فیلم های فارسی بهره برداری می کنند و نشان می دهد الگوهای فیلم فارسی هنوز هم محبوبیت دارند و می توانند تماشاگر را به سالن های سوت و کور سینما بکشانند. علاقه ای که مردم این دوره هنوز به ستارگان فیلم های فارسی دارند این را نشان می دهد الگوهای فیلم فارسی هنوز منسوخ نشده اند.
صلح جو البته این را هم اضافه می کند که از نگاه و دید او، فیلم فارسی یک سبک سینمایی در ایران است و بازیگرانش هم بازیگرانی توانا و محترم هستند.
او در پایان با انتقاد از نگاه جامعه روشنفکری به عوامل سینماگران فیلم فارسی می گوید: ملک مطیعی از سال ها پیش به جز یک فیلم در پرده سینما ظاهر نشد، اما هیچگاه از محبوبیت اش کاسته نشد. فردین سال هاست که فوت کرده، اما هر وقت که به بهشت زهرا می روید روی مزارش گل است. اینها ارزش هستند که متاسفانه جامعه روشنفکری ما خوب بلد است ارزش ها را بی ارزش جلوه دهد. من دوستار سینمای «فیلم فارسی» بودم و هستم و معتقدم «فیلم فارسی» ریشه سینمای ماست و الگویی است که نشان می دهد چطور می توان تماشاگر را روی صندلی سینما نشاند.

جام جم