قهریم ولی حرف که می‌زنیم

شادمهر راستین

خسرو شکیبایی از مهم‌ترین بازیگران سینمای ایران است که سعی کرد صدایش را دوبله نکنند. با اینکه او پیش از بازیگری سینما و تلویزیون، دوبلور و بازیگر تئاتر بود، همچنان در ابتدای کارش در سینما روی صدای او شک وجود داشت. پس از بازی در فیلم «هامون» بود که خسرو شکیبایی شخصیت خود را در سینمای ایران جا انداخت. تمام تلاشش را کرد کارهایش دوبله نشود. او همچنین نوعی از بازیگری را در ایران به وجود آورد که در آن بازیگر با صدای خودش بازی می‌کرد.

نکته دیگری که کار این هنرمند داشت به چهره‌پردازی او برمی‌گشت. او همیشه می‌خواست شکیبایی بودنش دیده شود و ابایی نداشت که تماشاگر بداند شکیبایی این نقش را بازی می‌کند، در عین اینکه نقش‌های مختلف را در فیلم‌های سینمایی و سریال‌ها بازی کرد.

در سریال «خانه سبز» به عنوان یکی از نویسندگان فیلمنامه همکاری داشتم. آنچه در این سریال و به‌ویژه یکی از اپیزودهای آن برای من جذاب بود، کاری بود که خسرو شکیبایی با دیالوگ‌هایش می‌کرد. او به من نویسنده همیشه یاد می‌داد که دیالوگ وقتی زیباست که در دهان بازیگر خوب
بچرخد.

به عنوان مثال یکی از دیالوگ‌های این سریال این بود: «ما با هم قهریم اما دلیل نمی‌شود که با هم صحبت نکنیم»، البته این جمله ابتدا کمی پیچیده‌تر بود و خسرو شکیبایی آن را به این شکل تغییر داده بود. پس از چند بار تکرار اما او این جمله را هم نپسندید و گفت «قهریم ولی حرف که می‌زنیم»، این دیالوگ به سرعت از سوی جامعه استقبال شد و بسیاری آن را در گفت‌وگوهای روزمره‌شان تکرار کردند.

آنچه این سریال و تجربه همکاری با شکیبایی به فیلمنامه‌نویس جوانی مانند من یاد داد، توجه به لحن و موسیقی کلامی بازیگر بود. در این سریال او لحن و موسیقی کلامی را به فیلمنامه وارد می‌کرد و همین موضوع بود که من و سایر فیلمنامه‌نویسان دوست داشتیم دیالوگ‌مان را از زبان او بشنویم.

منبع : اعتماد

ثبت شده در سایت پایگاه خبری تحلیلی سینما سینما کد خبر 117314 و در روز یکشنبه ۳۰ تیر ۱۳۹۸ ساعت ۱۷:۲۴:۳۹
2024 copyright.