مرسده محمدی: هفته فیلم اروپا عصر روز جمعه ۲۷ مهرماه با اکران فیلم «پرواز به خانه» اثر میریام اونگر و با حضور سفیر کشور اتریش اشتفان شلتس و برگزاری کارگاه فیلم‌سازی هنری با همراهی کاتارینا ووپپرمن و مجید برزگر در پردیس سینمایی سیتی سنتر اصفهان به کار خود پایان داد.
به گزارش سینماسینما ،در ابتدای این مراسم اشتفان شلتس از سابقه ارتباط ایران و اتریش و تاریخ هفتصد ساله این رابطه صحبت کرد و سپس از داستان فیلم «پرواز به خانه » و برنده شدن جایزه هانس کریستین اندرسون توسط نویسنده رمانی که فیلم‌نامه از روی آن اقتباس شده یعنی خانم کریستین نستلینگرگفت. او در ادامه سخنانش برای افزایش همکاری‌های فرهنگی ایران و اتریش اظهار امیدواری کرده و از سینمای هنروتجربه و موسسه ملی اروپا برای برگزاری این هفته فیلم تشکر کرد .
بعد از سخنان سفیر اتریش فیلم «پرواز به خانه» به نمایش درآمد، پس از آن نشست نقد و بررسی آن با حضور کاترینا ووپپرمن طراح تولید این فیلم و مجید برزگر کارگردان و تهیه‌کننده سینما برگزار شد.در ابتدای این نشست صحبت‌ها بیشتر حول محور فیلم«پرواز به خانه» و چگونگی طراحی تولید فیلم بود که کاترینا ووپپرمن آن را برعهده داشت.
مجید برزگر صحبت‌هایش را با اشاره به مسوولیت طراح تولید فیلم در اروپا آغاز کرد:« طراح تولید در اتریش مدیریت هنری فیلم را به عهده دارد. چیزی بین طراح صحنه و مدیرتولید ، این فیلم هم که از نظر طراحی صحنه فیلم سختی است ،هرچند آن‌را دوست نداشتم.»
سفیر اتریش.اصفهان
در ادامه کاترینا ووپپرمن در پاسخ به پرسش تماشاگران که از چگونگی طراحی صحنه این فیلم پرسیده بودند، گفت:« تلاش کردیم از طریق نورپردازی و استفاده از وسایل صحنه، فضا را قدیمی کنیم. ظاهر لوکیشن و چیدمان لوکیشن‌ها کار من است. ما در اتریش فروشگاه وسایل صحنه داریم که می‌توانیم خیلی از وسایل فیلم‌ها را از آنجا تهیه کنیم. اما گاهی کسی که مسوول تهیه وسایل صحنه است، مجبور می‌شود برای تهیه وسایل به سرتاسر اروپا سفر کند. گاهی هم برای تهیه این وسایل به سختی می‌افتیم . حالا میخواهم از شما بپرسم آیا فهمیدید یک صحنه از این فیلم دکور بود؟ صحنه آپارتمان پدربزرگ در فیلم دکور بود. در واقع وقتی شما روزهای زیادی در یک صحنه کوچک کار دارید، بهتر است از یک دکور استفاده کنید تا بتوانید دیوارها را جابهجا کنید و کار نورپردازی و فیلم‌برداری را آسان‌تر انجام دهید. روند کار ما این طور است که فیلم‌نامه را می‌خوانیم و بر اساس آن ایده‌ای از صحنه‌پردازی در ذهن شکل می‌گیرد. در گام بعد با مدیرفیلمبرداری و کارگردان صحبت می‌شود و در ایده‌هایمان به یک تفاهم می‌رسیم سپس گروه تشکیل و کار انجام می‌شود.»
کاترینا ووپپرمن در ادامه روند شکل گیری فیلم‌نامه تا تولید فیلم را توضیح داد:« این فیلم براساس رمانی از نویسنده معروف حوزه کودک در اتریش کریستین نستلینگر نوشته شده که ایشان فوت کرده‌اند.این رمان توسط میریام اونگر یه صورت فیلم‌نامه درآمد. داستان این فیلم از کودکی نویسنده رمان الهام گرفته شده و نگاهی زنانه پشت این فیلم و داستان است و همان‌طور که دیدید شخصیت‌های زن زیادی در این قصه هستند. بعد از اتمام نوشتن فیلم‌نامه میریام اونگر آن را برای تولید و گرفتن بودجه به موسسه مالی فیلم اتریش می‌برد اما فیلم رد می‌شود چون آن‌ها فکر می‌کنند یک زن نمی‌تواند این فیلم را بسازد. بودجه ساخت فیلم حدود سه و نیم میلیون یورو است که البته هزینه این فیلم نسبت به فیلم‌های‌هالیوودی واقعا ناچیز است.میریام اونگر برای تهیه هزینه فیلم به سراغ کشورهای دیگر می‌رود و در بخشی که متعلق به کشور ایتالیا است،بالاخره می‌تواند با یک سال تأخیر بودجه بگیرد و فیلم را بسازد. و به دلیل همین تامین بودجه از ایتالیا، ما مجبور بودیم سه چهارم کار را در ایتالیا فیلم‌برداری و وانمود کنیم آنجا وین است و این بزرگترین چالش گروه من بود. سرانجام فیلم در سال ۲۰۱۶ تمام شد. در کل این فیلم، کارگردان تلاش می‌کند تا از دید یک دختربچه داستان را روایت کند اما تابلوهایی که از این قصه ارائه می‌دهد همه جا یکسان و هماهنگ نیست و باعث شده فیلم یکدست نشود.»
در ادامه این نشست، مجید برزگر در توضیح روایت این فیلم عنوان کرد:«روایت این فیلم خوب است، فیلم فقط در تعریف قصه تلاش می‌کند و ما گاهی در فیلم فانتزی می‌بینیم و گاهی این فانتزی از میان می‌رود. لحن فیلم یکدست نیست و فیلم هیچ وقت به یک فرم یکسان نمی‌رسد.»
ووپپرمن با اشاره به این‌که فیلم از یک داستان واقعی الهام گرفته شده، افزود:« به هرحال یک زندگی واقعی پشت فیلم است و حتی در پایان فیلم یادآوری می‌شود که فیلم براساس یک رویداد واقعی ساخته شده‌است. قسمت‌هایی از فیلم که از دید دختربچه روایت می‌شود، فانتزی است و البته تأکید بر زندگی واقعی هم دارد. در باقی قسمت‌ها دید هنری اعضای گروه سازنده فیلم مثل کارگردان، مدیرفیلمبرداری و طراح تولید بر روایت فیلم تأثیر گذاشته‌است. در این فیلم نگاه فانتزی خشونت جنگ را کمرنگتر می‌کند. جالب این است که این خانواده می‌توانند از جنگ نجات پیدا کنند، آن‌ها حتی در لحظاتی خوش می‌گذرانند، در حالی که خود من اگر در شرایط آن‌ها بودم، نمی‌توانستم آن گونه باشم. این دخترزندگی جز جنگ ندیده و نمی‌تواند تصور پایان جنگ را بکند و در جایی از فیلم هم به این مساله اشاره می‌کند.»
در بخش دیگری از این جلسه مجید برزگر توضیحاتی را در ارتباط با روش تهیه و تولید فیلم در اروپا مطرح کرد:« دراروپا سانسور بیشتر از ایران است. یعنی آن‌ها پول می‌دهند تا تو فیلمی بسازی که مطابق سلیقهشان است. بارها فیلم‌نامه را اصلاح می‌کنند تا آنچه شود که می‌خواهند البته کمتر از نظر سیاسی و گاهی این روند تهیه و گرفتن بودجه سال‌ها به طول می‌انجامد. در اروپا مراکز هنری هستند که فیلم هنری تهیه می‌کنند و در آمریکا همان استودیوهای فیلم‌سازی تمایل دارند تا فیلم مستقل هم بسازند. در ایران موضوع فرق دارد و این دولت است که به ساخت فیلم‌ها البته نه فیلم‌های هنری کمک می‌کند. فیلم‌های هنری معمولا با بودجه‌های کم شخصی ساخته می‌شوند.در تولید و از لحاظ ساخت ما به آمریکا و‌هالیوود نزدیک‌تریم اما از نقطه نظر نگاه ما به سینمای اروپا شباهت بیشتری داریم تا آمریکا.»
هفته فیلم اروپایی.اصفهان
کریستین ووپپرمن هم در ادامه این بحث، نکاتی را درباره تولید فیلم در اتریش و مقایسه سینمای هنری ایران و اروپا توضیح داد:«در اتریش فیلم‌ها توسط موسسه مالی فیلم اتریش حمایت می‌شوند . ما در ، حتی برای تئأتر هم حمایت مالی وجود دارد. اتریش کشور کوچکی است و سینمای ما مخاطبان کمی دارد. البته اروپا شامل کشورهای زیادی است که هر کدام در فیلم‌سازی ذائقه خودشان را دارند. پس بهتر است بگوییم فیلم آلمانی، فیلم ایتالیایی و یا فیلم اتریشی نه فیلم اروپایی.»
ووپپرمن در مورد این‌که فیلم‌سازان سینمای هنری اتریش بیشتر چه کسانی هستند هم گفت:«بیشتر فیلم‌سازان هنری اروپایی جزو افراد روشنفکر هستند و اکثرا منتقد به شرایط موجود جامعه. فیلم‌های هنری همواره با مسائلی که جامعه آن‌ها را مورد انتقاد قرار می‌دهد، همراه بوده و برداشت‌های مختلف از زندگی در سینمای هنری برای فیلم‌سازان مهم است. بنابراین در سینمای هنری تلاش می‌کنیم به زبان‌های مختلف ایده را مطرح کنیم. تأکید ما بر این است که برای مطرح کردن ایده‌هایمان به فرم‌ها و زبان‌های تصویری جدید برسیم.»
در پایان مجید برزگر با اشاره به این‌که در اروپا هم مشکلات فیلم‌سازی مانند ایران است و حتی آدم‌های معروف هم مانند ما به سختی فیلم می‌سازند، تاکید کرد:«وضعیت امروز سینمای ما خیلی سخت است یکی از اشتباهات این بود که اجازه نمایش فیلم‌های خارجی در ایران داده نشد و ما نتوانستیم کارهای‌مان را با فیلم‌های کشورهای دیگر مقایسه کنیم تا بتوانیم پیشرفت آن‌ها را ببینیم و رشد کنیم. وضعیت امروز ما در سینما مانند آن مثل معروف است که خود گویی و خود خندی و… درپایان هم تشکر می‌کنم به خاطر برپایی این برنامه و حضور شما.»
سایت هنروتجربه