مراسم هفتادونهمین زادروز عباس کیارستمی از سوی کانون کارگردانان سینمای ایران در محل خانه سینما ۲ برگزار شد.به گزارش سینماسینما، همزمان با اول تیر ماه زادروز کیارستمی، مراسمی در یادبود این کارگردان فقید از سوی کانون کارگردانان سینمای ایران برگزار شد. در این مراسم محسن امیریوسفی رئیس کانون کارگردانان سینمای ایران با سخنانی یاد و خاطره کیارستمی را گرامی داشت. متن سخنرانی امیریوسفی به شرح زیر است:
«به نام خدائی که کیارستمی را آفرید
سلام عرض می کنم خدمت خانم ها آقایان، کارگردان های محترم سینما، روسا و اعضای محترم صنوف خانه سینما، هنرمندان، فرهیختگان و اهالی همراه و همدل مطبوعات.
به قول آقای کیارستمی در فیلم طعم گیلاس، بعضی کارها گفتنش از انجام دادنش مشکل تره. یکی از این کارها بزرگداشت آقای کیارستمی و گفتن در مورد ایشان است که کاری است بسیار سخت. گفتن در مورد کارگردانی که سینمای ایران در جهان با نام او گره خورده است.
فیلم کوتاهی که ملاحظه کردید امروز در سینماهای کشور قبل از نمایش فیلم های سینمائی به نمایش در آمد اتفاقی منحصربفرد که یاد و خاطره آقای کیارستمی را در سالن های سینما گرامی داشت. از این بابت لازم است از زحمات انجمن سینماداران و شورای صنفی نمایش در همراهی با کانون کارگردانان تشکر کنم.
به دلایلی تصمیم گرفتیم جشن زادروز آقای کیارستمی را در همین فضای باز خانه سینمای شماره ۲ برگزار کنیم و از این بابت شرایط برگزاری این مراسم شباهت زیادی به فیلم های ساده و بی تکلف آقای کیارستمی دارد.
میراث آقای کیارستمی مجموعه ای از بهترین فیلم های تاریخ سینمای ایران هستند که الگوئی برای سینمای داستانی، کوتاه و مستند هستند.
سینمای کیارستمی را بیشتر با عنوان سینمای شاعرانه می شناسیم فیلم هائی چون خانه دوست کجاست؟ زیردرختان زیتون، زندگی و دیگر هیچ، طعم گیلاس و باد ما را خواهد برد که امضای شخصی استاد را بر خود دارند ولی سینمای اجتماعی آقای کیارستمی هنوز تاریخ مجهول سینمای ایران است فیلم های درخشانی چون گزارش، مشق شب، کلوزاپ، ده و حتی وجه اجتماعی و روانشناختی طعم گیلاس. هر چه می گذرد سینمای اجتماعی کیارستمی بیشتر از پیش نشان می دهد که چه گنجینه درخشانی برای سینمای امروز ایران است.
چشم های آقای کیارستمی همیشه در پشت عینک تیره اش پنهان بود چشم هائی که از پشت آن عینک دودی شاهد ظلم ها و بی اخلاقی های زیادی هم بود که شرح همه آن ها قسمتی از تاریخ مجهول سینمای ایران است. از آزارها و طعنه هائی که در دهه پنجاه و شصت بخاطر نگاه خاص خودش متحمل شد تا حواشی دریافت نخل طلای طعم گیلاس که به جای مراسم استقبال رسمی در فرودگاه ایشان را مجبور به خروج ناشناس از فرودگاه کردند. همه این ها به کنار عدم اکران فیلم های اخیر استاد در زمان حیاتشان جای تاسف فراوان دارد. ولی مهم این بود که چشم های آقای کیارستمی از پشت عینک دودی اش جهان را روشن تر و زیباتر از ما می دید. جهانی پر از مهر، دوستی، عشق و همدلی.
آقای کیارستمی در کنار سینما یک عکاس، نقاش، گرافیست، نویسنده و کارگردان اپرا بود و همچنین تجربه درخشانی در ساخت فیلم و مدیریت بخش سینمائی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان داشت. کیارستمی در کمتر از یک دهه به نمادی برای این کانون تبدیل شد.
کیارستمی دیگر در میان ما نیست ولی امروز در هفتاد و نهمین سالگرد تولدش او برای ما همچنان زنده است، چون فیلم هایش هنوز الگوئی برای فیلمسازان آینده سینمای ایران و جهان هست.
آقای کیارستمی تولدتان مبارک»
عکس: فرناز عزیزی