سینماسینما، سام بهشتی:

در طی سال هایی که گذشت، همیشه یک طرفِ جنگ هشت سالِ ایران با عراق در آثار سینمایی ما به تصویر کشیده شد. از جنگ در حوزه دفاع مقدس تصویری مردانه ارائه می شد که فقط رزمنده ها در آن قهرمان اصلی بودند و همیشه زنان و کودکان ما مظلوم اول بودند و تصویری که ارائه شد این بود که زن ها نقشی ندارند و همیشه نیازمند یک تکیه گاه هستند و تصویر کاریکاتور گونه ای از حضور زن ها در سینمای جنگ داشتیم که نقش آن ها فقط خیاطی، سبزی پاک کردن، سفره انداختن و دعای اَن من یٌجیب خواندن برای سلامتی رزمندگان بوده است اما به تازگی فیلمساز جوانی پا به عرصه سینما گذاشته و با ساخت فیلم ویلایی قواعد را بر هم زده است و تصویر تازه ای نقش از زنان در جنگ ارائه می کند که به شدت درست است و می توان گفت تا به امروز با خلا همچنین نگاهی به تاثیرگذاری نقش زنان در دهه شصت و سال های جنگ مواجه بودیم. منیر قیدی با ساخت فیلم ویلایی ها یادآوری کرد که این رشادت ها یک طرف دیگر هم دارد.

ویلایی ها پر از لحظات نفس گیر و تعلیق های عذاب آور است و انگار کارگردان می خواهد احساس مخاطب را چنگ بزند و در خلق این حالات هم به شدت موفق عمل می کند. نکته مهم این جا است که قصه روی کاغذ درست است اما فیلمنامه آنچنان که باید شسته و رفته نیست و چند اختلال روایتی و سکته در فیلمنامه وجود دارد که آن به خرده قصه های فرعی بازمی گردد که با حذف برخی از آن ها ریتم و ضرباهنگ فیلم درست تر خواهد بود.

دوربین و فیلمبردار در خدمت روایت قصه هستند و در هیج پلانی با اضافه کاری مواجه نیستیم، علی قاضی فیلمبرداری درخشان و منسجمی داشته است و هلی شات ها و حتی دوربین روی دست ها به شدت در خدمت محتوای فیلم است و بیرون نمی زند.

ویلایی ها یک درام زنانه و به شدت تلخ و دلهره آور است که برای خلق این فضاها و شکل گیری این تعلیق ها بازیگران نقش حیاتی و مهمی دارند که اگر کارگردان، انتخاب های دیگری داشت، قطعا این اتمسفر سنگین و تاثیرگذار شکل نمی گرفت، طناز طباطبایی نقش اصلی زن این درام زنانه است و با نبوغ هوشمندانه اش در عرصه بازیگری، کاراکتری را خلق می کند که شخصیت آن دو وجه و جهت دارد، اول باید نقش مادری اش را در آن شرایط ایفا کند و دوم زنانگی و زندگی خود کاراکتر است که طباطبایی به صورت خلاقانه و استفاده از تکنیک های متفاوت از عهده نقش بیرون می آید.

در کنار این بازیگر نقش مکمل دیگری وجود دارد که پریناز ایزدیار است و او برای بار دیگر ثابت کرد که بازیگر تک بعدی نیست و این انعطاف پذیری را دارد که در نقش یک فرمانده پایگاه و همسر شهید هم به خوبی ایفای نقش کند و ماندگار باشد.

شاید ویلایی ها یک فیلم سینمایی درخشان و خوش ساخت نباشد اما یک تجربه فوق العاده از فیلمساز زنِ جدیدی است که در سینمای ایران متولد شده است و باید به او خوش آمد گفت که در اولین گام به سراغ سوژه ای می رود که ذهن های ما را بیدار کند و تلنگری به ما بزند که اگر ما اخراجی هایی داشتیم، ویلایی هایی هم بودند که زنانه رشادت کردند و غیرت آن ها صد برابر مردان بوده است، از خود گذشتند تا این خاک بماند، زنان و مادرانی که بی قرار و چشم به راه فرزندانشان بودند تا لحظه را در کنار هم باشند، چه خوب گفت فاضل نطری :

بعد از این بگذار، قلبِ بی قراری بشکند
گل نمی روید، چه غم، گر شاخساری بشکند

ویلایی ها را در این روزهای جشنواره فیلم فجر از دست ندهیم چون یکی از فیلم های مهم سینمای ایران در دهه معاصر است.