امیرحسین علم الهدی در شرق نوشت :

تیرماه دوسالی است که برای سینماگران و سینمادوستان تفاوت معناداری با سالیان گذشته اش داشته است و ۱۴ تیرماه سال ۹۵ شاید یکی از تلخ ترین روزهای تاریخ نزدیک به ۱۲۰ ساله سینمای ایران است که سینمای ایران یا بهتر بگوییم سینمای جهان یکی از متفاوت ترین سینماگران خود را به نام عباس کیارستمی از دست داد! وجوه هنری مختلف این هنرمند در این سال ها توسط هنردوستان بارها تحلیل و تبیین شده است و حضور تاثیرگذار او در اشکال مختلف هنر، اعم از سینما و نقاشی و عکاسی و… بر کسی پوشیده نیست، اما از نظر نگارنده، مهم ترین وجوه «او» در کنار سایر وجوه هنری اش، «زایش» و اصرار بر نشر فکری او در میان انسان ها بوده است! میل بسیار برای برگزاری ورک شاپ های مختلف سینمایی در ایران و سراسر جهان برای انتقال تجارب ارزنده اش به فیلم سازان نوجو و جوانش زبانزد عام و خاص اهالی سینمایی جهان بوده و چنان در این «انتقال» صادقانه رفتار کرده است که همانند یک مادر نوعی دیگر از «زایش انسان های متفاوت» را در این نوع جهان بینی از او شاهد هستیم و مگر غیر از این است که هر هنرمندی اگر بتواند به درستی داشته هایش را برای نسل دیگر انتقال دهد، به نوعی تمثیل وار مادرانه «زایشی» را شاهد است که می تواند به مرور زمان فرزندان جدیدی را با نگاه و جهان بینی جدید در بین خیل فیلم سازان شاهد باشد. زنده یاد کیارستمی در تمام تصاویری که از خود به جا گذاشته است (تصاویر پشت صحنه و تصاویر زندگی شخصی اش را می گویم) چنان با حرارت با دوربین «به مثابه سوم شخص» و شاگردانش از شوق فیلم سازی اش صحبت می کند که گویا می دانست فرصت برای انتقال دانش و تجربه به نسل های دیگر کوتاه و هر لحظه ممکن است دست اجل او را به دنیای دیگر فرا بخواند!در تاریخ نمونه های زیادی از ماندگاری هنرمندان را شاهد هستیم که با یک «اثر» مانا شده اند، اما همچنان می خواهم از مهم ترین «اثر» کیارستمی برخلاف آثار مانای سینمایی، نقاشی و عکاسی و… او نام ببرم که جزء وجوه ناشناخته و گمنام او بوده است و آن هم اصرار بر «نشر جهان بینی خاصش» با ابزار سینما در سراسر جهان به صورت رودررو با نسل های مختلف است که در میان هم نسلان هنری خود مثال زدنی است. سفرهای او به سراسر جهان و برگزاری ورک شاپ های بی آلایش او برای علاقه مندان می تواند نمونه ای از یک استاد مسلم سینمایی باشد که آماده است «عریان» خود و عقاید و نوع فیلم سازی اش را در اختیار دیگران بگذارد و خود را از برج عاج نشینی به میانه علاقه مندان تبعید کند تا بار دیگر هنر ناب را در میان مردم نوجو بسط و عین بخشد… . کیارستمی نمونه ای است از هنرمندان نابی که از مجمو عه ای «وجوه» تشکیل شده اند که اگر می توانستیم از آنها به عنوان «پیام آوران هنری» نام ببریم، سخن گزافه ای نبود! او «پیام آور هنری» زمانه ای بود که خیلی از هنرمندانش فخر فروشی را نشانه متفاوت بودن می دانستند و او برخلاف هم نسلانش «هنرش» را در بسط و نشر آن می دانست و خیل علاقه مندان شیفته وار او با دوربین های جست وجوگرشان نشانه ای است از «پیام آوری» که هنر را بی آلایش «زایش وار» نشر و بسط می داد… .