به عنوان یک سینماگر انتظار زیادی از مدیریت جدید ندارم جز این که کار قانونی شان را انجام دهند و تحت الشعاع سلیقه های سیاسی جناح های مختلف قرار نگیرند. جامعه سینمای ایران دوره های مختلفی را پشت سر گذاشته و در هر دوره بنا بر سلیقه سیاسی حاکم – چه سلیقه سیاسی آشکار دولت وقت و چه سلیقه پنهانی که ناشی از اعمال نفوذ گروه های مختلف قدرت در مدیریت فرهنگی و سینمایی است – شاهد رفتارهای متفاوتی بوده ایم. چرا که برداشت ها از قانون بعضا متناقض بوده است. با آشنایی که از آقای طباطبایی نژاد و داروغه زاده دارم تفاوت آشکاری در روش مدیریتی آنها پیش بینی نمی کنم و فعلا زود است که قضاوت کنیم عملکرد مدیر جدید آیا به نفع سینماگران خواهد بود یا به نفع خواسته های جریان قدرتی که سهم خواهی ناعادلانه و انتظارات فراقانونی دارند؟
فارغ از مساله مهم برداشت متوازن و منطقی از قانون، یکی از مهم ترین معضلاتی که امروز گریبانگیر سینما شده، ساختار غلط اکران است. این عرصه که محل به ثمر رسیدن تمامی تلاش سینماگران است، ظاهرا دچار مشکلات عدیده ای شده که ناشی از اعمال قدرت سینماداران است. در این عرصه پیش از این تناسب نسبی وجود داشت. یعنی هم جریان تهیه کنندگی و کارگردانی مستقل نفوذ داشتند و هم جریان سرمایه و سینماداری اعم از دولتی و غیردولتی؛ اما امروز عرصه تهیه کنندگی و پخش و سینماداری با هم ترکیب شده و کسانی که در قدیم به عنوان سردمداران صنفی می توانستند تعادلی در حقوق فیلمسازها رعایت کنند به جرگه سینمادارها و دفترپخش دارها پیوسته اند و مطابق منافع صرف سینماداری تصمیم می گیرند، بالطبع در این شرایط سینمای مستقل در خطر است. وقتی من که ظاهرا پرفروش ترین فیلم تاریخ سینمای ایران را ساخته ام در ساخت و پیش بینی اکران فیلم بعدی ام دچار مشکل و مضیقه باشم خودتان حساب کنید بقیه چقدر ممکن است گرفتاری داشته باشند؟
مساله مهم دیگری که در طول چند سال اخیر اتفاقا و بعضا به دست متولیان فرهنگی صنف و افراد صاحب فکر و اندیشه ایجاد شده و به سینما لطمه زده، گران شدن بی تناسب تولید است. گرانی سرسام آور عرصه تولید بخصوص در بخش دستمزد بازیگران بسیار فراوان تر از تورمی است که در جامعه داریم. همانطور که اشاره کردم من به عنوان سازنده پرفروش ترین فیلم سینمای ایران بعد از ساخت و اکران «هزارپا» قصد داشتم فیلم نسبتا پربازیگری بسازم اما به دلیل اعلام نرخ های عجیبی که به تبع سرمایه های بعضا نامشروع در بعضی فیلم های خاص که بیشتر به بازیگران پرداخت شده، دچار تردید شدم؛ آن هم در شرایطی که قویا اعتقاد دارم این وظیفه سینماگر نیست که تشکیلات اطلاعاتی راه بیندازد و دستگاه فسادسنج هم ندارد تا پی ببرد که منشا سرمایه فیلمش کجاست! کشف و جلوگیری از هر گونه فساد مالی قطعا وظیفه مراجع ذیصلاح است، بنابراین هر سرمایه ای حق ورود به سینما را دارد به شرط این که به شکل آشکار و مشهود و اعلام شده از مراجع قانونی ناشی از فساد نباشد و بالطبع در این شرایط هم متعهد به نظام کلی اقتصاد سینما باشد و هزینه تولید در سینما را به شکل سرسام آور بالا نبرد.
قطعا این تفکر که یک مدیریت سینمایی معتقد باشد وظیفه او فرهنگی است و اقتصاد سینما به او ربطی ندارد و فقط بگیر و ببند و دستور و تحکم و ممیزی جزو وظایفش است، نه تنها پیشرفتی در ارتباط بدنه سینما با مدیریت ایجاد نمی کند بلکه شاهد پسرفت و ترویج بیشتر بی عدالتی و فساد اقتصادی بیشتر در سینما خواهیم بود.
منبع : روزنامه ایران