پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما: در آستانه روز ملی سینما، نویسندگان سایت سینماسینما آثار برتر منتخب خود در سینمای ایران را معرفی می‌کنند.

نویسندگان سینماسینما ۱۰ فیلم منتخب خود از بین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران را معرفی کرده‌اند و برای اولین انتخاب خود شرح کوتاهی نوشته‌اند.

سومین سری از این مجموعه به شادی حاجی مشهدی و الناز راسخ اختصاص دارد که در زیر می‌خوانید:

شادی حاجی مشهدی

۱. جدایی نادر از سیمین، اصغر فرهادی

۲. قیصر، مسعود کیمیایی

۳. اجاره نشین‌ها، داریوش مهرجویی

۴. مسافران، بهرام بیضایی

۵. باشو غریبه‌ای کوچک، بهرام بیضایی

۶. لاک پشت‌ها هم پرواز می‌کنند، بهمن قبادی

۷. دلشدگان، علی حاتمی

۸. ناصرالدین شاه اکتور سینما، محسن مخملباف

۹. شب‌های روشن، فرزاد موتمن

۱۰. هامون، داریوش مهرجویی

درباره جدایی نادر از سیمین

جدایی نادر از سیمین که در عرصه بین المللی نیز برای سینمای ایران افتخارآفرین بوده، درست ترین و دقیق ترین فیلم اصغر فرهادی در پرداخت و کارگردانی است. جهان جاری در آن، مخاطب را بعد از پایان نیز رها نمی کند و به لحاظ فرم روایی و محتوای تامل برانگیزش در حد آثار شاخص و ماندگار سینمایی با سوژه ی تردیدها و قضاوت های انسانی است.

الناز راسخ

۱. اینجا بدون من، بهرام توکلی

٢. در دنیاى تو ساعت چند است؟، صفی یزدانیان

٣. برف روى کاج‌ها، پیمان معادی

۴. هامون، داریوش مهرجویی

۵. درباره الى، اصغر فرهادی

۶. جدایى نادر از سیمین، اصغر فرهادی

٧. طعم گیلاس، عباس کیارستمی

٨. اشک سرما، عزیزالله حمیدنژاد

٩. شب‌هاى روشن، فرزاد موتمن

١٠. ارتفاع پست، ابراهیم حاتمی‌کیا

درباره اینجا بدون من

مالیخولیاى حاکم بر سینماى بهرام توکلى و غربت آدم هاى فیلم هاى او همیشه برایم جذاب بوده است. توکلى حتى وقتى فیلم جنگى هم مى سازد (تنگه ابوقریب) باز با همان نگاه و پیچیدگى درونى دست به روایت داستانش مى زند. اما اینجا بدون من در طول تمام این سالها تافته اى جدا بافته از سایر آثارش بوده است. او بارها سعى کرد تا دنیا و آدم هاى این فیلم را به شکل هاى مختلف در دیگر آثارش تکرار کند اما یکتایى کاراکترهاى اینجا بدون من امکان موفقیت دوباره را از وى گرفت.

اینجا بدون من مدهوش سادگى است که تمام کاراکترها، بازیگران و فضاى فیلم را در خود حل کرده است. این سادگى روایت به بازیگران این اجازه را مى دهد که خودِ خودِ خودشان باشند. چه در اشک ریختن، چه در خندیدن، چه در عشق ورزیدن و حتى چه در فرار از زندگى.

مخاطب از همان ابتدا با ورود به دنیاى فیلم با همه ى شخصیت ها همذات پندارى مى کند و همراه آنها در تقلاهایشان اندوهگین مى شود تا در انتها با آرامشى ژرف بر روى کاناپه ى مغز پسته اى بنشیند و خستگى در کند.

توکلى در اینجا بدون من، هم دنیاى سرخورده ى جوان هایى را به نمایش مى گذارد که رویاهایشان به معاش شان گره خورده، هم مادرى که جز خوشبختى دخترش به هیچ نمى اندیشد و هم دخترى که در خلوت عاشق صداى رفیق برادرش شده، عشقى که با وجود ضعف و معلولیتش به او شجاعت سخن گفتن مى دهد.

و در آخر آنکه از نظر نگارنده بزرگترین دلیل موفقیت این اثر، بهره جستن از تمام عناصر دراماتیک به یک میزان است.