به گزارش سینماسینما، دنیای اقتصاد نوشت: بهمن فرمان آرا ۸۰ ساله شد؛ هنرمندی که علاوه بر کارگردانی، در وجوه دیگری چون نویسندگی و به ویژه تهیه کنندگی فیلم های مطرح، تاثیر زیادی بر سینمای معاصر ایران گذاشته است. او تهیه کنندگی فیلم های کارگردان های برجسته ای چون بهرام بیضایی، داریوش مهرجویی، خسرو هریتاش، عباس کیارستمی و محمدرضا اصلانی را در کارنامه خود دارد که آثار آنها جوایز معتبری نیز به دست آورده اند.

او در مقام کارگردان نیز با ساخت آثاری چون «شازده احتجاب» با اقتباس از اثر معروف هوشنگ گلشیری توانست در جامعه روشنفکری به عنوان کارگردانی پیشرو و از هنرمندان «موج نو» معرفی شود.  بهمن فرمان آرا، متولد ۳ بهمن ۱۳۲۰ در تهران است. او پس از تکمیل تحصیلات خود در رشته هنرهای دراماتیک و فیلم سازی از انگلستان و آمریکا در سال ۱۳۴۵ به ایران بازگشت و در دهه ۵۰ به فیلم سازی مشغول شد. وی پس از انقلاب مدت ها در خارج از کشور مشغول فعالیت بود تا اینکه در سال ۱۳۷۸ فیلمسازی را دوباره در ایران آغاز کرد و فیلم هایی نظیر بوی کافور عطر یاس، خانه ای روی آب و یک بوس کوچولو را که به سه گانه مرگ معروف شدند ساخت. او سپس در سال ۱۳۸۸ فیلم خاک آشنا را که ۲سال توقیف بود اکران کرد. وی با ساخت بوی کافور، عطر یاس و خانه ای روی آب، نظر بسیاری از مخاطبان و منتقدان را به خود جلب کرد.  امید روحانی درباره شروع مجدد کار این کارگردان و روحیات او می گوید: «برای آنها که بهمن فرمان آرا را می شناسد، بوی کافور عطر یاس فیلمی عجیب است با همه شوخ طبعی اش، روحیه حرفه ای و علاقه اش به کمال گرایی، سابقه طولانی اش در مدیریت و تهیه کنندگی، این میزان جدی بودن، عبوس بودن و روحیه شبه فلسفی اش کمی خارج از اندازه بود.»

پدر فرمان آرا صاحب کارخانه نساجی بود، ثروتی که بعدها به فرزندانش رسید. از این رو او صاحب سرمایه ای شد که اگرچه در فیلمسازی به کارش آمد اما از انتقاد برخی منتقدان نیز بی نصیب نماند. خود در این باره در مصاحبه ای گفته است: «جرم من نیست که پدرم در تجارت آدم موفقی بود. خانه و زندگی ام را از صدقه سر پدرم دارم وگرنه با پولی که از سینما درآوردم، قبر هم نمی توانم برای خودم بخرم! بنابراین به کسی بدهکار نیستم که از یک خانواده مرفهی آمدم. فقر هیچ وقت نشانه افتخار نیست و اگر به نگاه سوسیالیستی معتقدم، به خاطر این است که مسکن، تحصیل و بهداشت حق همه است. من کار خودم را می کنم و اینکه کیهان ۳ مرتبه نیمه پنهان من را در می آورد، از تخیلات آنهاست. عادت ندارم که جواب این گونه افراد متوهم را بدهم. من سنگی به آب انداختم و موجی ایجاد شده است و مردم قضاوت خواهند کرد. من هیچ وقت دنبال سهم خواهی نبودم چون به نظرم مهم کاری است که انجام می شود و وقتی آب ها از آسیاب بیفتد، همه چیز روشن می شود و به هر حال آدم های جوانی پیدا می شوند که ریشه ها را پیدا کنند.» فرمان آرا علاوه بر تهیه کنندگی فیلم های کیارستمی، دوستی دیرینی با او داشت؛ دوستی ای که تا پایان زندگی کارگردان فقید ادامه یافت. وی دراین باره آخرین خاطره دیدارش با کیارستمی تعریف می کند: «بار آخری که رفته بودم دیدن عباس، آن قدر جان نداشت که حرف بزند. جراحی های مکرر و اشتباهات پزشکان امانش را بریده بود. برق چشم هایش نبود. امید به زندگی را همیشه در چشم هایش می شد دید. خبری از این امید نبود. ناامید شده بود. کم حرف می زد. بیشتر گوش می کرد. حرف زدن برایش سخت بود. گفت از کار تازه چه خبر؟ فیلم نمی سازی؟ گفتم دارم شروع می کنم. بعد هم اضافه کردم نقش اصلی این یکی را خودم بازی می کنم. چشم های عباس برق زد. لبخندی نشست روی لب هایش. گفت چه خوب. من که گفته بودم اگر خودت بازی کنی بهتر است. اگر گوش کرده بودی تا حالا شده بودی یک برند. گفتم مثل وودی آلن؟ گفت مثل وودی آلن و هر دو لبخند زدیم.» اخیرا کتابی با نام «درباره هفتاد و پنج سال اول به روایت بهمن فرمان آرا» به کوشش محسن آزرم منتشر شده است که در آن زندگی نگاره این هنرمند فیلمساز است و روایت او از کودکی تا هفتاد و چندسالگی را شامل می شود. او در این کتاب به مرور کامل فیلم هایش و اینکه چگونه ساخته شدند، پرداخته است.