علی نعیمی
یک شهروند کاملا معمولی: به گمانم دیگر وقت آن رسیده که مجید برزگر در نحوه نگاهش به سینما و چگونگی اجرای آن و تغییر فرم روایت تجدید نظر کند. یک شهروند کاملا معمولی یک سقوط آزاد در کارنامه کاری کارگردانی است که با «فصل باران های موسمی» خودش را در دل سینما دوستان جا کرد و با «پرویز» نشان داد می شود روی آن حساب باز کرد. فیلم اخیر برزگر به اندازه سن کاراکتر اصلی فیلم پیر و خسته و نا امید است و هیچ رغبتی را در تماشاگر بر نمی انگیزد.
امیتاز: نیم از پنج
جشن تولد: اولین ساخته عباس لاجوردی به ما ثابت کرد هنوز سنمای ایران خیلی راه دارد تا بدل را به جای اصل به مخاطب قالب کند. صنعت سینمای ایران آنقدر ناتوان است که وقتی صحنه بمب گذاری را در شهر نشان می دهد تفاوت از بازی آتاری تا یک بازی سه بعدی کامپیوتری مثل یک سیلی توی صورتت می کوبد البته مشکل فیلم «جشن تولد» فقط در اجرا نیست و در محتوی آنقدر روی کلیشه ها اصرار دارد که قواعد یک فیلم استاندارد را در محتوی هم زیر سئوال می برد.
امتیاز: صفر از پنج
دلبری: یک نمایش رادیویی ضعیف. فیلمساز آنقدر درگیر ایده یک خطی جذابش شده که یادش رفته است به اندازه یک فیلم ۱۰۰ دقیقه ای مواد و مصالح به کار ببرد. ساخت «دلبری» به ما یادآوری می کند چطور می توان از یک روایت درست یک فیلم خیلی بد ساخت.
امتیاز: صفر از پنج
آخرین بار کی سحر را دیدی: یک تلاش آبرومند از فرزاد موتمن برای راه رفتن روی لبه تیغ رعایت قواعد ژانر معمایی ـ حادثه ای. هر چند می شود به فیلم ایرادهای بنی اسراییلی وارد کرد اما فیلمنامه امیر عربی در کنار یک اجرای ساده و در خدمت قصه فیلم اخیر موتمن را قابل تحمل کرده است. فیلم یک فریبرز عرب نیا قابل تحمل دارد و یک امیرحسین فتحی فوق العاده.
امتیاز: دو از پنج
ابد و یک روز: به جرات می توان گفت بهترین اثر چند سال اخیر سینمای ایران و نماینده نسل جدید فیلمسازان جوان که سرشار از ایده و فکر ناب و اجرای دقیق هستند. حتی در مقام قیاس سعید روستایی در فیلم اولش بسیار جلوتر از فیلمسازان صاحب سبکی همچون اصغر فرهادی است. «ابد و یک روز» مجدد به ما یادآوری می کند دیالوگ نویسی و چیدمان فیلمنامه در سینما مولفه بسیار تاثیرگذاری است. یک پیمان معادی فراتر از حد انتظار و یک نوید محمدزاده بی ادعا و کاربلد که در سن جوانی جلوی دوربین آقایی می کند. «ابد و یک روز» را باید چند بار دید و از دیدن هر باره آن لذت برد.
امتیاز: پنج از پنج
هفت ماهگی: یک فیلم لوس و بدقواره از فیلمسازی که هنوز بعد از چند فیلم نمی داند گره اصلی قصه را کجای فیلم نامه بیاندازد و کجای فیلم آن را باز کند. یک حامد بهداد بی حوصله و یک پگاه آهنگرانی لوس و نچسب.
امتیاز: صفر از پنج
ایستاده در غبار: حیرت از این همه دقت در اجرا فیلم اول محمدحسین مهدویان را یک اثر استاندارد در سینمای نیمه مستند و داستانی کرده است. «ایستاده در غبار» مشق مهمی برای فیلمسازان بی حوصله ای است که تنها از اجرا و کارگردانی صدا، دوربین، حرکت پشت دوربین را یاد گرفته اند. از مهدویان قطعا در آینده بیشتر و بهتر خواهیم شنید.
امتیاز: سه و نیم از پنج