حواشی سینمای ایران دیگر به باتلاقی بدل شده که آن را از سایر رقبا عقب‌تر نگه داشته است. عملا چیزی جز حاشیه در سینمای ما در جریان نیست. در روز‌هایی که کشوری مثل کره در بین کشور‌های آسیایی حتی در مواردی پر قدرت‌تر از هالیوود ظاهر شده و درآمد‌های قابل توجهی را در عرصه بین المللی کسب نموده یا ترکیه با سریال‌های بعضا بی کیفیت و بد ریتم خود، در بازار جهانی حضور دارد؛ سینمای ایران همچان درگیر حل ساده‌ترین و پیش پا افتاده‌ترین مسائل است.

آنچه نیاز اساسی سینمای ایران است؛ توجه به کپی رایت و بازار بین الملل است. فرهنگ ایران دارای ادبیاتی غنی است و قصه‌های ناشنیده و نادیده‌ای در آن وجود دارد که می‌تواند سینمای ایران را بیش از گذشته به شهرت جهانی برساند. کشور‌های دیگر با افسانه سازی پیشگام هستند و ما به پشتوانه چندین هزار ساله خود، بی توجه ایم.

مشکلات وجود دارد و توجه به آن‌ها ضروری است؛ مدیران سینمایی هم بدون شک از دغدغه‌ها و دل مشغولی‌های سینماگران و فیلمسازان با خبر هستند و در این ایام تمام تلاش خود را می‌کنند تا شرایط را بهبود بخشند. اگر سینماگران کمی حسن نیت مدیریت سینمایی تازه را بپذیرند و اعتماد کنند؛ شاید در آینده‌ای نزدیک با پشت سر گذاشتن برخی بحران ها، نتایج قابل قبول و به مرور مطلوبی حاصل شود.

رسانه‌ها نیز باید در این زمینه حامی باشند و به تشدید تشنج برخی مسائل نپردازند و در کنار آگاهی بخشی و پوشش دغدغه ها؛ مدیران سینمایی را نیز یاری کنند تا سینما به جای پرداختن به مسائل سطحی؛ مسائل کاربردی و متناسب با اوضاع روز را دنبال کند و بتوانند گام‌های موثری برای سینما در ایران و خارج از ایران بردارند.