ابراهیم عمران در اعتماد نوشت:

چرا برنامه تلویزیونی «هفت» و مجری و منتقد آن در برابر جشنواره فیلم فجر موضعی انتقادی که به بی انصافی پهلو می زند، می گیرند؟ و اصولاچرا باید از همان زمان مشخص شدن نام فیلم ها خبر از آن بدهند که جشنواره امسال چنین و چنان خواهد بود و منتظر باید باشیم که داوری ها نیز در اعلام نامزدها به گونه ای باشد که به مذاق خیلی ها خوش نخواهد آمد و واگویه هایی از این دست که در بطن خود نشان می دهد این کارشناس و مجری، خود را فراتر از همه عقل های دیگر می دانند و هر امری که در مدیوم سینما انجام می گیرد، اگر با میل و اراده آنان همراه نباشد، باید منتظر آن باشند (فاعلان امور سینما) در برنامه هفت خط و نشان شان، از خجالت شان در آیند. و چون متکلم وحده هستند و در بیشتر زمان ها، هرچه که در لحظه به ذهن شان می رسد به همه و در اینجا هیات داوران، منتسب می کنند. جدا از واکاوی چنین نگاهی که از روحیه به سرانجام نرسیدن انتقادهای شان، می آید، چه که هرچه گفته و نوشته اند از «فیلم ماقبل بد» و «ما بعد بد»، فرد یا افرادی به پندهای آنان گوش نمی دهند و چه آزار فکری ای از این بالاتر که به حرف کسی گوش ندادن که خویش را مصدر همه امور می دانند: که چه باید به وجه دیگری از این «خلاف جهت» شنا کردن هم پرداخت. وجهی که تلاش دارد در نگاه و کلام و میمیک صورت و با نیشخند و لانگ شات و کلوزآپ گرفتن از خویش، خود را «هرم» سینمای ایران نشان دهد. اگر دقت شود در فرم بیان مجری، که با بی حالی و رخوت حرف می زند: که لازمه چنین برنامه ای از اصل باید، بیان قوی و هیجانی مانند مابه ازای ورزشی اش (نود)، یا صمیمت مجری اولش، باشد. یا طرز نشستن و نگاه عاقل اندر سفیه، منتقدش به طرف مقابل (در بیشتر مواقع)، نشان از آن دارد که دوگانه مجری، منتقد، حداقل در نگاه بیشتر مخاطبین این برنامه، منتقد قبل بد، هستند و چه امری بدتر از اینکه این حس، منتقل شود که افسوسانه شده است.
شاید اگر این دوستان در مجامع عمومی بیشتر می بودند و از افراد عادی، این حرف ها را می شنیدند، به تغییر رفتار هیستریک خود، می کوشیدند. ای کاش فرصتی پیش می آمد تا این تفکر هم صاحب اجرایی جشنواره می شد تا خیلی از مسائل فکری واقعی شان برای عموم، عیان. به حالتی که هم هیات انتخاب این اندیشه می بودند و هم هیات داوری، تا مخاطبین سینما، دستپخت آنان را نیز میل می کردند. همه این رجز و مخالف خوانی ها، به باور بسیاری از این برمی آید که چرا «ما» در تصمیم گیری ها نیستیم. اگر باور شود این نیت شان برای مسوولان اجرایی جشنواره به حتم این دو گانه سازی در حوزه سینما، از بین خواهد رفت. هر چند شاید این پیشنهاد باج دادن و سهم خواهی نام گیرد: ولی فواید آن کم نیست و میزان سواد و دانش خیلی ها در انتخاب و داوری مشخص خواهد شد.
پس توصیه می شود این دوستان که حالیه تریبون تلویزیون را در اختیار دارند، فرصتی هم برای عرض اندام در این مورد را نیز به دست آورند تا «هفت رنگ شان» نشود «هفتاد رنگ».