می گویند وقتی سلمانی ها بیکار می شوند، سر همدیگر را می تراشند. حالا شده حکایت جدال های دوستان و همکاران در کانون کارگردانان سینما. اصل ماجرا چیست؟ دعوا سر این است که باید از کارگردانان، نماینده ای برای خانه سینما انتخاب می شد و خانه سینما هم عنوان کرد تا ماجرای ثبت شما در وزارت کار انجام نشود، نمی توانید نماینده ای معرفی کنید. بنابراین بنا به استانداردهای وزارت کار مجمع عمومی شورای مرکزی انجمن صنفی کارفرمایی کارگردانان استان تهران (کانون کارگردانان سینمای ایران) با تعداد کمی برگزار شد که بتوانند انجمن را در وزارت کار ثبت کنند تا خانه سینما، نماینده کانون کارگردانان را قبول کند.  چه مساله حادی در این موضوع وجود دارد که سر آن دعوا شکل می گیرد و ابعاد دعوا به رسانه ها کشیده می شود؟ به نظرم این بیشتر به بیکاری کارگردان ها مربوط می شود. چون ما در سال حدود ۷۰ فیلم می توانیم اکران کنیم، درحالی که کانون کارگردانان، بالای ۳۰۰ نفر عضو دارد. علت این هم که نمی توانیم بیشتر از ۷۰ فیلم اکران کنیم، محدود بودن ظرفیت نمایشی و کمبود سالن های سینماست.

بنابراین به جای این که از این فرصت کرونا استفاده کنیم و دنبال تقویت شبکه نمایش خانگی، اکران آنلاین و وی اودی باشیم و از این طریق ظرفیت نمایشی خود را بالا ببریم و به تبع آن تولید را افزایش دهیم و مشکلات سینمای کشور را حل کنیم، به موضوعی پیله کردیم که شاید در آن ایراداتی هم هست و جای بحث و گفت وگو نیز دارد، اما بزرگ شدن ماجرا تا این حد که کار به رسانه ها کشیده شود، به نظرم متاثر از همان کلافگی و سرگشتگی نشات گرفته از بیکاری است.  بهتر است این ماجرا همین جا به نحوی خاتمه پیدا کند و کانون کارگردانان به عنوان یک صنف محترم و موثر هم منزلت خودش را حفظ کند و این منزلت را قربانی این چیزهای پیش پاافتاده نکند و هم از این موقعیت برای حل مشکلات اساسی سینما همچون سرمایه گذاری، تولید، توزیع و نمایش استفاده کند. بخش زیادی از این مشکلات می تواند با سروسامان دادن به بازار شبکه نمایش خانگی در کنار بازار اکران حل شود. بنابراین فکر می کنم این دعوا اگرچه توجیهاتی دارد، اما می تواند در داخل صنف به نحوی حل شود و این همه انرژی سر این موضوع گذاشته نشود و این توان و انرژی صرف حل معضلات اصلی سینما شود.