کامبیز نوروزی – در اقوال و اخبار خواندم و شنیدم که مانی حقیقی که فیلمسازی شریف و چیره‌ است در دفاع از یکی از همکاران سینمایی خود، لیلا حاتمی، که اونیز بازیگری معتبر و شاخص است، تیر انتقاد بر خبرنگاری کشیده و با به کار بردن تعبیر کلی «خبرنگاران دوزاری» به جماعت این حرفه حمله برده است. سخن بر سر شخص آقای مانی حقیقی نیست که در زمره معتبرهای نسل جدید سینمای ایران است. نیز سخن بر سر این هم نیست که طایفه خبرنگاران مصون و مبرا از نقد و تعریض هستند. هیچ صنفی و هیچ‌ شغلی در حصار مصونیت از نقد وایراد نیست. بحث بر سر ادبیاتی است که برای چنین نقد و تعریض‌هایی ممکن است استخدام شود. برای اهل قلم و اهل فرهنگ، کلمه مهم‌ترین ابزار است. اهل فرهنگ به مقیاس قیراط، کلام را وضع می‌کنند و به استخدام می‌گیرند. در بین خبرنگاران و روزنامه‌نگاران هم سطوح و کیفیت‌های مختلف وجود دارد.

همان‌گونه که در میان فیلمسازان هم سطوح مختلفی است و باز به همان قیاس که در بین وکلا و پزشکان و دیگر مشاغل. هیچ‌گاه نمی‌شود همه آنها را به یک چوب راند و نه می‌شود همه آنها را در هاله‌ای از تقدس پوشاند.
مساله آن است که حریم اخلاق را باید پاس داشت و نمی‌شود همه را به یک چوب راند، خاصه آنکه آن تعبیر از زبان کسی نقل شده که خود در زمره فیلمسازان فرهنگ و اهل هنر است. خبرنگاران به اندازه کافی در سختی و مرارت هستند؛ این نوع خطاب علی‌الاطلاق کلی به آنان روا و انصاف نیست.
روزنامه‌نگاران و خبرنگاران خود از سختی روزگار کم نمی‌کشند که قرار باشد چنین درشتی‌هایی را هم از سوی همکاران خود در حوزه‌های فرهنگی دیگر هم بشنوند. شک نیست اگر خطای حرفه‌ای یا ضعف اخلاق حرفه‌ای از خبرنگاری دیده شد، می‌توان او  را خطاب قرار داد و خود او را در حد خطای حرفه‌ای‌اش مورد نقد و بررسی قرار داد.
اهل فرهنگ، سواران یک قایق هستند و حرمت هر صنف‌شان حرمت صنف دیگر هم هست، پاسداری این حریم بر روزنامه‌نگاران نیز فرض است. یکی از قواعد اخلاق حرفه‌ روزنامه‌نگاری یکی هم این است که روزنامه‌نگار قدرت رسانه‌ای خود را نباید در جهت منافع شخصی به کار گیرد و در فرآیند گردش آزاد اطلاعات حرمت اشخاص را محفوظ بدارد.