پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

طاهره آشتیانی در جام جم نوشت :فکرکن به یکی از بازیگران قدیمی و خوب تلفن بزنی، بازیگری که چند سالی است در سینما و تلویزیون حضور ندارد، اما در دوره ای یکی از بهترین ها بود. تلفن را که جواب می دهد، صدای بچه و شلوغی شنیده می شود، انگار در پارک و شهربازی بچه هاست، چند دقیقه ای زمان می برد تا تمرکز می کند و جواب سلام می دهد و برخلاف چند بار دیگر که با او تماس گرفته بودم، راضی می شود که گفت وگو کند؛ اصغر نقی زاده در پارک نبود، اما نوه هایش پیشش بودند و مشغول بازی با پدربزرگ؛ می گوید چهار نوه دختری و پسری دارد. بازیگری که در همه نقش هایش حتی جدی ترین آنها، کمی طنز چاشنی نقش می کرد و در گفت وگوها هم صدایش زنگ شادی هر چند خفیف را داشت، حالا خیلی جدی حرف می زند و اصلا آن آدم سرحال قدیم نیست، می گوید: «پنج سال است مقابل دوربین نرفته و نقشی به او پیشنهاد نشده.»دلگیر است؛ هر چند شغل اصلی اش معلمی بوده و چند سالی است بازنشسته شده و با حقوق بازنشستگی خودش و همسرش که او هم معلم بوده، امورات زندگی را می گذراند، اما دلگیر است نه از همکارانش، از شرایط پیش آمده و این که عوامل مختلف باعث شده که دیگر به عنوان بازیگر او را به کار دعوت نکنند، می گوید: «از زمانی که تولید تله فیلم در تلویزیون تعطیل شد،من و خیلی دیگر از بازیگران بیکار شدیم. بودجه کافی به تلویزیون داده نمی شود به همین دلیل آنها نمی توانند مثل سابق تله فیلم تولید کنند، اما مسئولان کشور از این قضیه غافلند که اگر خوراک مناسب فرهنگی برای مردم تهیه نشود، آنها به سمت برنامه های ماهواره گرایش پیدا می کنند و این اول بدبختی یک ملت است.»اصغر نقی زاده را نمی توان فراموش کرد، او یکی از بازیگران خوب سینما و تلویزیون است که در آثار متفاوت و خوب بازی کرده؛ یکی از این نقش های خوب را در فیلم آژانس شیشه ای به نمایش گذاشت، فیلمی که آنقدر کامل بود و همه چیزش سرجایش که هنوز هم می توان آن را بهترین اثر ابراهیم حاتمی کیا دانست. نقی زاده به صورت غریزی طناز است هر چند این روزها دل و دماغ ندارد، اما از این ویژگی خود در فیلم «ده رقمی» استفاده کرد و مقابل بهاره رهنما، جواد رضویان و بهنوش بختیاری بازی قابل قبولی به نمایش گذاشت. نقی زاده در فیلم های مهاجر، چشم شیشه ای، از کرخه تا راین، وصل نیکان، سفر سبز و آژانس شیشه ای با حاتمی کیا همکاری کرده است، وقتی از او می پرسم چرا حاتمی کیا در کارهای اخیرش برای بازی شما را دعوت نکرده، می گوید: «ما با هم دوستیم، اما این چه توقعی است که من منتظر باشم آقای حاتمی کیا در همه فیلم هایش نقشی برای من در نظر بگیرد. اگر نقشی باشد که من بتوانم آن را بازی کنم حتما آن را به من خواهد داد. اصلا موافق این نیستم که برخی می گویند اگر در چند تا فیلم یا سریال با کارگردان یا تهیه کننده ای همکاری کردی باید در همه آثار آنها حضور داشته باشی ! مشکل بیکاری ما این است که کار کم تولید می شود هم در سینما هم در تلویزیون.»چرخ سینمای ایران را فیلم های کمدی می چرخانند، حالا منتقدان و روزنامه نگاران به این فیلم ها برچسب سطحی یا تکراری بدهند، مردم به تماشای فیلم های کمدی می روند و فروش میلیاردی آنها را تضمین می کنند، به نقی زاده می گویم شما که نشان داده اید در اجرای نقش های کمدی هم توانا هستید، آیا برای بازی در فیلم های کمدی هم پیشنهادی ندارید؟ مثلا با دستیار کارگردان ها رفیق نیستید که شما را به کار دعوت کنند؟ می گوید: «رفیق که هستم، اما از کسی انتظار ندارم. بازیگران مثل دختر هستند، باید منتظر باشند تا یک نفر انتخابشان کند! نمی توانم بروم و به کارگردان ها یا دستیاران آنها بگویم به من نقش بدهید. من در همه سال هایی که بازیگر بوده ام، توانایی های خودم را نشان دادم و حالا هم اگر به من نقش بدهند آن را بازی می کنم، ندهند زندگی می کنم. خدا را شکر خانه ای دارم و حقوق بازنشستگی که هر روز از نظر ریالی بی ارزش تر می شود. من و همسرم چهارمیلیون تومان حقوق می گیریم الان این مبلغ به اندازه دو میلیون تومان ارزش دارد. همه چیز بشدت گران شده و می شود. امروز می روی ماست می خری، فردا که می روی همان ماست دو برابر شده ! اما حقوق ما همچنان ثابت است! اما از دست ما کاری برنمی آید. من سال ها در سینما و تلویزیون فعال بودم، اما الان می گویند پول نداریم کار بسازیم، برای این بخش از مشکل نمی توانم کاری کنم ! فقط دلم برای فرهنگ و هنر کشورم می سوزد، ماهواره در همه خانه ها روشن است و دولت گویا بودجه محدودی دارد که آن را برای اولویت های دیگر هزینه می کند، اما به نظرم، فرهنگ اولویت است اگر فرهنگ کشور خراب شود، وارداتی شود، ماهواره ای شود، دیگر نمی توان آن را ساخت و همه چیز ویران می شود.»بازیگر ۵۶ ساله سینما و تلویزیون ایران، با دستمزدی که در همه این سال ها گرفته، خانه ای در میدان صادقیه خریده است. در میان تهیه کننده ها، کارگردانان و دیگر عوامل سازنده فیلم و سریال دوست و رفیق زیاد دارد، اما از این که او را پنج سال است به کاری دعوت نکرده اند، شاکی نیست و اتفاقا از آنهایی گلایه مند است که از این و آن شکایت می کنند، می گوید: «رفاقت جای خود و کار جای خود. برای آقای ده نمکی در سریال معراجی ها بازی کردم، ما با هم رفیق هستیم، اما توقع نداشتم در کارهای دیگرش هم مرا سرکار ببرد. با خیلی از کارگردان ها کار کرده ام که در این پنج سال هم در سینما و هم در تلویزیون کار کرده اند، اما به من نقشی نداده اند، اما شاکی نیستم ! سرم را گرم می کنم؛ برای نماز به مسجد می روم با نوه هایم خوشم. امیدوارم همه ما عاقبت بخیر شویم با این اوضاع مملکت.»