باران کوثری که در مدت حضور دولت دهم با مشکل ممنوعیت فعالیت روبرو بوده، درباره این موضوع و پاسخی که از مسئولان وقت گرفته صحبت کرده است، البته او وزرات ارشاد در دولت یازدهم را نیز محافظه‌کار توصیف می‌کند.
به گزارش سینماسینما، باران کوثری که در سال‌ها پایانی دولت دهم یعنی ۹۰ تا ۹۲ به دلیل برخی موضع‌گیری‌های سیاسی امکان فعالیت نداشته است، در ابتدای گفت‌وگویش با روزنامه اعتماد این موضوع را تایید می‌کند و درباره آن می‌گوید: «اما هیچ‌وقت به طور صریح و روشن به من اعلام نکردند که اجازه کار ندارم. وقتی هم تماس می‌گرفتم تا دلایل را جویا شوم آقای سجادپور می‌گفت: «شاید خود کارگردان‌ها علاقه ندارند با شما همکاری کنند.» هیچ‌وقت واضح بیان نشد ولی دلایل قابل حدس است؛ به دلیل یک سری فعالیت‌هایی که اصلا هم از انجام‌شان پشیمان نیستم.»
او اضافه می‌کند که مدیریت سینمایی وقت این حرف را رد می‌کرده است: «ابتدا نمی‌پذیرفتند اما اواخر گفتند بله «مساله‌ای وجود داشته اما مشکل حل شده است.» من هم گفتم خب خدا را شکر بالاخره اذعان کردید ماجرایی وجود داشته که حالا حل شده است.»
البته کوثری معتقد است هنرمندان دیگری هم وارد حمایت شدند اما شاید شهرت باعث بیشتر دیده شدن فعالیت بعضی افراد می‌شود: «خوشبختانه هنرمندان سینما همواره از کارزارهای سیاسی سربلند بیرون آمده‌اند. یعنی موضع‌گیری روشن داشتند و اکثرا هم در همان جهتی گام برداشتند که با خواست مردم همسو بود. فکر می‌کنم روزگار ما نسبت به گذشته تغییر کرده و انتظار مردم از هنرمند متفاوت است. به عنوان نمونه وقتی مارلون براندو واکنش یا اعتراض سیاسی-اجتماعی انجام داد خیلی به چشم آمد اما امروز دیگر همه مواضع سیاسی خود را به صراحت بیان می‌کنند. مثلا در امریکا گروهی از هنرمندان به منتقد جورج بوش و مدافع باراک اوباما تبدیل می‌شوند. خوشبختانه این اتفاق در جهان فراگیر شده و به دلیل شرایط، ولی به دلیل حساسیت اوضاع در ایران، کمی سخت به نظر می‌رسید هنرمندان موضع خود را روشن بیان نکنند. هر هنرمندی که اندکی دغدغه مردم داشت قطعا حمایت می‌کرد.»
«لانتوری» اصلا درباره آمنه بهرامی نبود
اخیرا برخی حاشیه‌ها برای کوثری به وجود آمده است که به نشست فیلم «لانتوری» و ساخت کلیپ «چرا رفتی» برای همایون شجریان باز می‌گردد، اما از نظر کوثری هیچ‌کدام از این اتفاقات به اندازه ماجرای فیلم‌های توقیف شده پررنگ نبوده است، او درباره این حواشی می‌گوید: «امکان دارد برای هر کسی پیش بیاید ولی وقتی شما شهرت داشته باشید بیشتر به چشم می‌آید. ترجیح می‌دهم درباره آن نشست و واکنش افراد صحبت نکنم چون همه‌چیز کاملا روشن بود. یک شخص راجع به فیلم اطلاعات درستی نداشت. مثل اینکه گفته شد فیلم درباره زندگی آمنه بهرامی بوده درحالی که اصلا اینطور نبود. یا چرا من درباره مسائل جامعه‌شناسی فیلم مورد بحث، نظر دادم که قطعا آنجا هستم تا به عنوان بازیگر فیلم و یک شهروند درباره این مسائل هم صحبت کنم و عقیده شخصی‌ام را بگویم. بعد از آن نشست هم حواشی به وجود آمد که متوجه شدیم همه‌چیز مثل دومینویی از پیش چیده شده بود. متاسفانه عربده‌کشی، به‌کار بردن الفاظ رکیک یا بگم بگم‌هایی که به واسطه میزان وقاحت، طرف مقابل را وادار به سکوت کند در دوره‌ای باب شد. در یک اشتباه تاریخی به نظرم این بلا بر همه ما نازل شد تا یک نفر به خودش حق بدهد با صدای بلند هرچه به دهنش می‌آید، بیان کند. من پاسخی برای این افراد ندارم چون مبارزه‌شان از جنس متفاوتی است. این حواشی به نظرم طبیعی است. وقتی در شرایط سیاسی- اجتماعی خاص عقایدم را قاطعانه بیان می‌کنم منتظر چنین حواشی‌ای هم هستم.»
اتفاقات آن دوران می‌تواند من را دیوانه کند
بازیگر «لانتوری» و «عصبانی نیستم» در بخش دیگری از صحبت‌هایش از تفاوت دولت یازدهم با دولت‌های نهم و دهم صحبت می‌کند و اینطور نظر می‌دهد: «اگر بگویم در این چهارسال هیچ اتفاقی رخ نداده کمی بی‌انصافی است، ولی نه به این معنا که صددرصد یا حتی پنجاه درصد رضایتم را جلب کند. ولی واقعیت این است که اتفاق‌های آن دوران می‌تواند من را دیوانه کند؛ چون شما می‌دانید باید با افرادی صحبت کنید که اصلا علاقه‌ای به وجود سینما و تئاتر ندارند.»
از مادرم یاد گرفتم راحت جا نزنم
در بخش دیگری از این گفت‌وگو کوثری نسل‌های قبلی هنرمندان زن را با شرایط که در حال حاضر وجود دارد مقایسه می‌کند: «من هم کنار رخشان بنی‌اعتماد بزرگ شده‌ام و حداقل چیزی که از مادرم یاد گرفتم این است که راحت جا نزنم. در حقیقت تصور می‌کنم ما وضعیت راحت‌تری را تجربه می‌کنیم. چون آنها در شرایط حساس و پیچیدهتری کار خود را آغاز کردند. نمی‌خواهم بگویم نگاه صددرصد جنسیتی، ولی به هرحال میزانی از این رویکرد در برابر کارگردان خانم قرار داشته است. مثلا زمان فیلمبرداری یکی از فیلم‌هایش – نرگس یا روسری آبی- یکی از آقایان به پدرم می‌گوید شما چرا اجازه می‌دهید چنین فیلم‌هایی بسازد؟ با این نگاه قطعا کارگردان‌ها و بازیگران آن نسل کار پیچیدهتری انجام داده‌اند. آنها از جنگ نابرابرتری گذشتند؛ بنابراین شرایط برای ما بسیار ساده‌تر است.»
از نظر او جنس مداخله‌ها و آسیب زدن‌ها متفاوت شده است: «اما به هرحال چیزی که نسل مادر من با چنگ‌ودندان برایش جنگیده و به دست آورده این است که امروز مردم خیلی خیلی بیشتر به هنرمندان اعتماد می‌کنند. احتمال دارد آن آقای جامعه‌شناس حرف‌های زیادی علیه من بزند ولی وقتی از سالن سینما بیرون می‌آیم و می‌بینم گروه پرشمار مردم برای استقبال از عوامل فیلم بیرون سینما ایستاده‌اند واقعا به حضور آنها دلگرم می‌شوم. بخش دیگری از ماجرا هم به این بازمی‌گردد که جامعه امروز آگاه‌تر از چند دهه گذشته است و مردم بیشتر از هنرمندان حمایت می‌کنند.»
منبع: آی سینما