می گویند تعادل بین عرضه و تقاضا لازمه بقای هر صنعتی است؛ اما دو کفه صنعت سینما سال هاست که توازن و تعادلی با یکدیگر ندارند. کفه تولیدات سینمایی (که البته چندان هم پربار نیست) سال هاست که نسبت به سالن سازی سینما سنگینی می کند. ۴۰ فیلم در سال ۹۴، ۴۵ فیلم در سال ۹۵، ۴۳ فیلم در سال ۹۶ و در مجموع ۱۲۸ فیلم در سه سال گذشته هیچ کدام هنوز رنگ اکران نگرفته و فرصتی برای نمایش نیافته اند. این ها آماری است که منوچهر شاهسواری در نشست خبری بیستمین جشن بزرگ سینمای ایران اعلام کرده. فارغ از فیلم هایی که هیچ وقت فرصت نمایش نمی یابند، کمبود سالن های سینما هر ساله صف فیلم های پشت خط اکران را طولانی تر می کند، فیلم ها مدت زمان بیشتری در صف انتظار می مانند و از سوی دیگر در زمانی کمتر از ظرفیت نمایش روی پرده می مانند. با چنین وضعیتی، سینمای ایران هر ساله در شرایطی پا به نیمه دوم سال می گذارد که با توجه به فرصت سه چهار ماهه تا برگزاری جشنواره فجر، ماراتن سنگین سازندگان برای اکران فیلم هایشان آغاز می شود و روند اکران دچار همپوشانی فیلم های در حال نمایش یا پدیده «فیلمسوزی» می شود.
اگر چه در سال های اخیر سالن سازی در سینمای ایران شتاب بیشتری گرفته و تعداد سالن های فعال از ۳۲۴ سالن در سال ۹۰ به ۵۴۸ سالن فعال در ۴ ماه اول سال ۹۷ رسیده (در این سال ها برخی سینماها مثل سینما اروپا تعطیل شده است) اما همچنان صنعت سینمای ایران با کمبود سالن نمایش مواجه است. طبق اطلاعات ارائه شده از سوی مجید مسچی، مدیرعامل موسسه سینماشهر به روزنامه ایران، ۱۵ سالن سینما در سال ۹۰، ۶ سالن سینما در سال ۹۱، ۱۶ سالن سینما در سال ۹۲، ۲۴ سالن سینما در سال ۹۳، ۶۹ سالن سینما در سال ۹۴، ۲۵ سالن سینما در سال ۹۵، ۹۴ سالن سینما در سال ۹۶ ، ۱۷ سالن سینما در ۴ ماه اول سال ۹۷ به ظرفیت سالن های نمایش در کشور افزوده شده است. برای ایجاد توازن برخی کم کردن حجم تولیدات سینمایی را راهکار ایجاد تعادل عنوان می کنند و در مقابل عده ای با انتقاد از این تفکر راه چاره را ایجاد بازار جدید عرضه یا افزایش سالن های سینما می دانند.