سینماسینما، مالک علوی
روزهای پایانی حضور مدیران سینمایی را می‌توان این‌گونه نوشت و آن‌ها را با این جمله بدرقه کرد؛ شما میراث‌دار خوبی برای سینمای ایران نبودید.
با تمام مشکلات و پیشامدهایی که در سال‌های اخیر وجود داشت، اما نمی‌توان به این نکته اذعان نداشت که مدیران سینمایی دولت سیزدهم میراث‌داران خوبی برای این شاخه از هنر نبودند.
یکی از بزرگ‌ترین مضرات این مدیران، بی‌اعتبار کردن جشنواره‌هایی بود که سابقا جزو بهترین جشنواره‌ها در داخل و خارج از کشور بودند؛ جشنواره‌ای همچون جشنواره جهانی فیلم فجر که با حضور دبیری چون مجتبی امینی به زمین گرم خورد و دیگر امیدی به برپایی این جشنواره نیست، مگر اینکه معجزه‌ای در سینما رخ دهد تا دوباره این جشنواره بتواند خود را به درستی در سطح جهان مطرح کند.
مدیران دولت سیزدهم استاد تحویل گرفتن جشنواره در رده جهانی و تحویل دادن آن در حد محلی بودند. جشنواره جهانی فیلم فجر، جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، جشنواره فیلم مستند که البته تا حدی در اندازه‌های گذشته خودش برگزار شد و در نهایت جشنواره بزرگ، خوب و پراعتبار فیلم کوتاه تهران.
واقعا از این جشنواره با آن همه شکوه و اعتبار چه چیزی باقی مانده است؟ آیا واقعا این جشنواره اسکار کوالیفای است؟ آیا واقعا در این ۳ سال فیلمسازان مطرحی که بتوان به آینده آن‌ها در سینما امیدوار بود به سینمای ایران معرفی شده‌اند؟
از این دست سوال‌ها بسیار است که در نهایت باید کلمه خیر را جلوی این سوالات قرار داد، اما طبق گفته و اظهار نظر خود مدیران و دست‌اندرکارن انجمن سینمای جوان در این سال‌ها، سوق دادن فیلمسازان به سمت ژانر در فیلم‌های کوتاه را می‌توان تنها دستاورد آن‌ها دانست؛ دستاوردی که به اذعان بسیاری از فیلمسازان کوتاه توهمی بیش نیست.
سینمای فیلم کوتاه ایران در سال‌های قبل از مدیران دولت سیزدهم هم دوران خوبی نداشت و کلا اغلب فیلم‌ها فیلم‌هایی سیاه و با اغراق از بدبختی مردم ایران بود. سوژه‌هایی که کلا مخاطب خود فیلم کوتاه نیز با آن‌ها غریبه بود. در ۳ سال اخیر از این حجم سیاهی کاسته شده اما عملا این جشنواره به گعده‌ای برای مدیران و نهادها و سازمان‌هایی بدل شده که با امتیاز دادن به یکدیگر فقط راه خود را برای ساخت فیلم بلند در این سازمان‌ها و ارگان‌ها فراهم می‌کنند.
با نگاهی گذارا به هیئت انتخاب این دوره و برندگان جایزه در دوره‌های قبل کاملا می‌توان درک کرد که نوعی قرض نان صورت گرفته که اکنون در حال جبران شدن است و بعد از پایان جشنواره قطعا این تغییر و تحولات و جبران مافات و نان قرض دادن‌ها عیان خواهد شد.
کمی صبر برای رهایی جشنواره‌های سینمایی از گعده و گروه و دسته باقی مانده است. با آرزوی موفقیت برای مدیران جدید در حوزه سینما و موفقیت دوباره سینمای ایران در سال‌ها و روزهای پیش رو.