برای عباس کیارستمی

خانه دوست کجا بود که آنجا رفتی

ناگهان بی خبر وخسته و تنها رفتی

طعم گیلاس تو در زیر درخت زیتون

مانده در حافظه زخمی ما سرگردون

طرح لبخند تو در خاطره ها قاب شده

مرگ هم پشت نگاه تو کلوز آپ شده

پشت آن عینک دودی،پی آن رنگ کبود

زندگی بود و یقین کن که دگر هیچ نبود

هر کسی خواست شبیه تو شود اصل نشد

به جهانی که در آن زیسته ای وصل نشد

گرچه از مرگ تو در بهت جنون آشفتم

در دلم از تو و از مرگ تو با خود گفتم:

ریشه درخاک وطن داشت و در غربت مرد

باد ما را چه زمان تا به کجا خواهد برد!

سید رضا صائمی