تاریخ انتشار:۱۳۹۹/۱۱/۱۰ - ۱۳:۲۵ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 149467

تازه‌ترین ساخته‌های سینماگران کهنه‌کار چون فرناندو تروئبا، توماس وینتربرگ، آندری کونچالوفسکی، مجید مجیدی و آگنیشکا هولاند در کنار آثار فیلمسازان تازه‌کار در بخش فیلم بلند بین‌المللی نود و سومین دوره جوایز اسکار رقابت می‌کنند.

به گزارش سینماسینما، آکادمی علوم و هنرهای سینمایی پنجشنبه‌شب فهرست کامل فیلم‌های واجد شرایط برای شرکت در بخش‌های مستند بلند، فیلم بلند انیمیشن و فیلم بلند بین‌المللیِ نود و سومین دوره جوایز اسکار را منتشر کرد.

درمجموع، ۲۳۸ فیلم برای رقابت در بخش مستند بلند واجد شرایط شناخته شدند که رکورد ۱۷۰ فیلم سال ۲۰۱۷ را جابجا کرد. این در حالی است که سال گذشته ۱۵۹ مستند بلند برای دریافت جایزه اسکار این بخش شرایط لازم را داشتند. آکادمی امسال با توجه به شیوع کووید-۱۹ شرایط رقابت را ساده‌تر کرد و حتی فیلم‌هایی را که اکران عمومی نشده‌اند، اما قرار بود روی پرده بروند، قبول کرد. دریافت جایزه از جشنواره‌های سینمایی یک راه دیگر برای کسب شرایط لازم بود. در بخش فیلم بلند انیمیشن نیز ۲۷ فیلم واجد شرایط شناخته شدند.

از سوی دیگر، ۹۳ کشور در بخش فیلم بلند بین‌المللی شرکت کرده‌اند که یک رکورد است. سال گذشته نیز ۹۳ کشور فیلم به آکادمی معرفی کردند که رکورد ۹۲ فیلم سال ۲۰۱۷ را شکست، اما “شیردل” نماینده نیجریه به خاطر این که دیالوگ‌های فیلم عمدتاً به زبان انگلیسی است، واجد شرایط شناخته نشد و درنهایت ۹۲ فیلم در بخش فیلم بلند بین‌المللی رقابت کردند. (پارسال “انگل” ساخته بونگ جون هو از کره جنوبی جایزه اسکار فیلم بلند بین‌المللی را برد و همچنین اولین فیلم غیرانگلیسی‌زبان بود که جایزه اسکار بهترین فیلم را از آن خود کرد.)

کشورهای لسوتو، سودان و سورینام برای اولین بار در بخش فیلم بلند بین‌المللی شرکت کرده‌اند.

از تروئبا و وینتربرگ تا مانچفسکی، هولاند و مجیدی

مثل هر سال تازه‌ترین ساخته‌های تعدادی از سینماگران نام‌آشنای جهان به نمایندگی از کشورهای خود به آکادمی معرفی شده‌اند.

فیلیپین “میندانائو” به کارگردانی بریلانته مندوزا فیلمساز مؤلف را به نمایندگی از خود به اسکار فرستاده است. مندوزا یکی از سینماگران محبوب در جشنواره فیلم کن است و با فیلم‌هایی چون “Kinatay”، “Serbis” و “Ma’ Rosa” شهرت دارد. فیلم جدید مندوزا ۶۰ ساله درباره زنی مسلمان است که از دختر مبتلا به سرطان خود مراقبت می‌کند، درحالی‌که منتظر است شوهرش که امدادگر است و در جنوب فیلیپین خدمت می‌کند، پیش از آن‌ها برگردد.

“فراموش می‌شویم” به کارگردانی فرناندو تروئبا کارگردان، فیلمنامه‌نویس و تهیه‌کننده اسپانیاییِ به نمایندگی از کلمبیا در جوایز اسکار رقابت می‌کند. این فیلم امسال در جشنواره بین‌المللی فیلم سن سباستین به نمایش درآمد. تروئبا ۶۵ ساله کارگردان فیلم “روزگار خوش” (۱۹۹۲) است که نماینده اسپانیا در بخش فیلم بلند بین‌المللی بود و جایزه اسکار این بخش را برد. “رقصنده و دزد” (۲۰۰۹) به کارگردانی او نیز نماینده اسپانیا در اسکار بود. تروئبا در ۲۰۱۲ نیز برای “چیکو وریتا” نامزد اسکار فیلم بلند انیمیشن شد. “فراموش می‌شویم” فیلم جدید او با بازی خاویر کامارا، سباستین خیرالدو و آیدا مورالس، داستانی واقعی درباره هکتور آباد گومز فیزیکدان، استاد دانشگاه و فعال حقوق بشر کلمبیایی (با بازی کامارا) است که نظام این کشور شامل کلیسا و شبه نظامیان را زیر سؤال برد و در اوت ۱۹۸۷ با شلیک گلوله به قتل رسید.

“یک دور دیگر” ساخته توماس وینتربرگ کارگردان صاحب‌نام دانمارکی که با لارس فون تریر جنبش فیلمسازی “دگما ۹۵” را راه‌اندازی کرد، به نمایندگی از این کشور در بخش فیلم بلند بین‌المللی حضور دارد. این فیلم درباره چهار دوست – همگی معلم‌های دبیرستان – است که نظریه‌ای را امتحان می‌کنند؛ این که با نگه داشتن الکل در خون خود در یک سطح ثابت، زندگی‌های خود را بهبود ببخشند. “یک دور دیگر” بعد از “ضیافت” (۱۹۹۸) و “شکار” (۲۰۱۳)، سومین فیلم به کارگردانی وینتربرگ ۵۱ ساله است که به نمایندگی از دانمارک در اسکار رقابت می‌کند. فیلم دوم نامزد اسکار شد.

“بید” تازه‌ترین ساخته میلچو مانچفسکی فیلمساز صاحب‌نام مقدونیایی به نمایندگی از مقدونیه شمالی در بخش فیلم بلند بین‌المللی رقابت می‌کند. این فیلم اولین بار در دنیا سال گذشته در جشنواره فیلم رم روی پرده رفت. داستان درباره سه زن مقدونیایی است که برای داشتن کنترل بدن‌‌های خود، رسم و رسوم، وفاداری، بارداری و فرزندخواندگی باید مبارزه کنند. “بید” بعد از “پیش از باران” (۱۹۹۴)، “سایه‌ها” (۲۰۰۷) و “مادران” (۲۰۱۰)، چهارمین فیلم به کارگردانی مانچفسکی ۶۱ ساله است که به نمایندگی از مقدونیه شمالی در اسکار شرکت می‌کند. “پیش از باران” اولین فیلمی بود که این کشور به آکادمی معرفی کرد و اولین نامزدی اسکار مقدونیه شمالی را به همراه داشت.

روسیه “رفقای عزیز!” به کارگردانی آندری کونچالوفسکی سینماگر کهنه‌کار را به اسکار فرستاد. فیلم امسال در هفتاد و هفتمین جشنواره ونیز جایزه ویژه هیئت داوران بخش مسابقه بین‌الملل را برد. فیلم کونچالوفسکی امسال در جشنواره شیکاگو نیز جایزه بهترین کارگردان را گرفت. “رفقای عزیز!” با بازی یولیا ویسوتسکایا، ولادیسلاف کاماروف، آندری گوسف و یولیا بورووا بر مبنای اتفاقاتی واقعی در سال ۱۹۶۲ ساخته شده است، وقتی که اتحاد جماهیر شوروی اعتراض‌های کارگری در شهر نووچرکاسک را سرکوب کرد. برای سومین بار است که فیلمی به کارگردانی کونچالوفسکی به نمایندگی از روسیه در اسکار رقابت می‌کند. “خانه احمق‌ها” و “بهشت” دو فیلم قبلی بودند که فیلم دوم به فهرست کوتاه نامزدهای بخش فیلم بلند بین‌المللی راه یافت، اما درنهایت نامزد اسکار نشد.

“خورشید” به کارگردانی مجید مجیدی نماینده سینمای ایران در جوایز اسکار ۲۰۲۱ است. فیلم جدید مجیدی سپتامبر گذشته در بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره فیلم ونیز رقابت کرد و جایزه مارچلو ماسترویانی بهترین بازیگر مرد یا زن جوان جشنواره را برای روح‌الله زمانی ستاره فیلم به همراه داشت.

برای ششمین بار است که فیلمی به کارگردانی مجیدی به نمایندگی از ایران در بخش اسکار فیلم بلند بین‌المللی رقابت می‌کند. پیش از این فیلم‌های “بچه‌های آسمان”، “رنگ خدا”، “باران”، “آواز گنجشک‌ها” و “محمد رسول‌الله (ص)” به کارگردانی او از سوی ایران برای رقابت در اسکار انتخاب شدند. “بچه‌های آسمان” در ۱۹۹۹ اولین نامزدی اسکار کشورمان را در بخش فیلم بلند بین‌المللی به همراه داشت، هرچند جایزه اسکار را به فیلم “زندگی زیباست” روبرتو بنینی واگذار کرد. ایران تا پیش از این ۲۵ بار در رقابت فیلم بلند بین‌المللی شرکت کرده و برای “جدایی نادر از سیمین” (۲۰۱۱) و “فروشنده” (۲۰۱۶) هر دو به کارگردانی اصغر فرهادی، دو بار جایزه اسکار دریافت کرده است.

“مادران واقعی” تازه‌ترین ساخته نائومی کاواسه سینماگر تحسین‌شده نماینده ژاپن در جوایز اسکار ۲۰۲۱ خواهد بود. این فیلم از روی رمانی نوشته توجیمورا میوکی ساخته شده و بر یک زوج با بازی ناگاساکو هیرومی و یورا آراتا متمرکز است که سرپرستی یک کودک را به عهده می‌گیرند. سال‌ها بعد مادر واقعی بچه از آن‌ها می‌خواهد او را برگردانند. فیلم جدید کاواسه ۵۱ ساله قرار بود اولین بار در دنیا امسال در جشنواره فیلم کن روی پرده برود که جشنواره در پی شیوع ویروس کرونا لغو شد. اولین نمایش جهانی “مادران واقعی” سپتامبر پیش در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو بود. برای اولین بار است که ژاپن فیلمی به کارگردانی کاواسه را به اسکار می‌فرستد.

“شارلاتان” فیلم جدید آگنیشکا هولاند فیلمساز باسابقه لهستانی به نمایندگی از جمهوری چک در اسکار رقابت خواهد کرد. این فیلم اولین بار در دنیا فوریه پیش در بخش نمایش‌های ویژه جشنواره فیلم برلین روی پرده رفت. درام تاریخی/زندگی‌نامه‌ای “شارلاتان”، داستان واقعی یان میکولاشک (۱۹۷۳-۱۸۸۹)، درمانگر و عطار چک (با بازی ایوان ترویان شش بار برنده جایزه شیر چک) را در طی ۴۰ سال روایت می‌کند. او از مهارت‌ها و تجربیات خود در طب سنتی برای درمان صدها نفر استفاده می‌کرد و با گیاهان دارویی خود نه‌تنها آدم‌های فقیر بلکه چهره‌های مشهور مانند آنتونین زاپوتوتسکی رئیس چکسلواکی سابق را نیز درمان ‌کرد.

آگنیشکا هولاند ۷۱ ساله که متولد ورشو است، دستیار سینماگرانی معروف لهستانی چون کریستوف زانوسی و آندری وایدا بود. او در نوشتن فیلمنامه سه‌گانه “سه رنگ” با کریشتوف کیشلوفسکی دیگر سینماگر مطرح لهستانی همکاری کرد. او اولین بار در ۱۹۸۱ با فیلم ” Gorączka” در بخش مسابقه جشنواره فیلم برلین رقابت کرد. همان سال به پاریس مهاجرت کرد و تاکنون بیش از ۳۰ فیلم ساخته است. او کارگردان فیلم “محصول تلخ” است که در ۱۹۸۶ نامزد اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد. “اروپا اروپا” (۱۹۹۰) به کارگردانی او جایزه گلدن گلوب را برد و نامزدی اسکار بهترین فیلمنامه غیراقتباسی را برای او به همراه داشت. “در تاریکی” او در ۲۰۱۱ نماینده لهستان در اسکار بود و نامزد جایزه بهترین فیلم خارجی‌زبان هم شد، اما آن سال اسکار به “جدایی نادر از سیمین” اصغر فرهادی از ایران رسید.

حضور قابل توجه سینماگران زن

نکته قابل توجه درباره مدعیان جایزه فیلم بلند بین‌المللی در جوایز اسکار سال آینده، حضور پررنگ خانم‌های فیلمساز در بین رقباست، به‌طوری که بیش از ۳۰ فیلم یا حدود یک سوم فیلم‌های شرکت‌کننده را زنان به‌تنهایی کارگردانی کرده‌اند یا یکی از کارگردانان فیلم بوده‌اند. این فهرست چند سینماگر کهنه‌کار مانند آگنیشکا هولاند و نائومی کاواسه را شامل می‌شود.

چند فیلم مطرح جشنواره‌های سینمایی نیز ساخته خانم‌ها هستند؛ ازجمله درام جنگی “کجا می‌روی، آیدا؟” ساخته یاسمیلا ژبانیچ، نماینده بوسنی و هرزگوین که اولین بار در دنیا ماه پیش در بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره فیلم ونیز روی پرده رفت و جایزه SIGNIS (انجمن جهانی کاتولیک) را برد؛ “آغاز” ساخته دی کولومبگاشویلی از گرجستان که اولین بار سپتامبر پیش در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو روی پرده رفت و بعد در جشنواره بین‌المللی فیلم سن سباستین جایزه صدف طلایی بهترین فیلم را گرفت؛ “و فردا کل دنیا” به کارگردانی یولیا فون هاینتس از آلمان که اولین بار در دنیا در بخش مسابقه بین‌الملل هفتاد و هفتمین جشنواره فیلم ونیز روی پرده رفت و بعداً در جشنواره بین‌المللی فیلم شیکاگو جایزه هوگو نقره‌ای بهترین گروه بازیگری را برد؛ “دیگر هرگز برف نمی‌بارد” ساخته مالگوژاتا شوموفسکا و میخال انگلرت از لهستان که اولین نمایش جهانی آن در بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره ونیز امسال بود؛ “خواهر کوچک من” به کارگردانی استفانی شوا و ورونیک ریموند از سوئیس که فوریه پیش در بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره فیلم برلین روی پرده رفت؛ و مردی که پوست خود را فروخت” به کارگردانی کوثر بن هنیه از تونس که سپتامبر گذشته در بخش مسابقه افق‌ها جشنواره فیلم ونیز به نمایش درآمد و جایزه بهترین بازیگر مرد را برای یحیى محینی ستاره فیلم به همراه داشت.

آرژانتین، اتریش، بلژیک، برزیل، بلغارستان، شیلی، کاستاریکا، جمهوری دومینیکن، فنلاند، مجارستان، ایسلند، اسرائیل، قزاقستان، کنیا، لوکزامبورگ، مونته‌نگرو، مغولستان، نروژ، پرو، آفریقای جنوبی، سوئد، اروگوئه و ونزوئلا، از دیگر کشورهایی هستند که فیلمی به کارگردانی یک خانم را به اسکار فرستاده‌اند.

کانادا نیز ابتدا فیلم “پسر بامزه” به کارگردانی دیپا مهتا سینماگر هندی-کانادایی را به نمایندگی از خود به آکادمی معرفی کرد، اما این فیلم به خاطر این که دیالوگ‌های آن عمدتاً به زبان انگلیسی است، از رقابت در بخش فیلم بلند بین‌المللی خارج شد. آکادمی یک فیلم دیگر به کارگردانی یک خانم فیلمساز را نیز به همین دلیل از رقابت خارج کرد: “گوش کن” به کارگردانی آنا روشا د سوزا از پرتغال که امسال در لیدو این جایزه را گرفت و جایزه ویژه هیئت داوران بخش افق‌ها را نیز از آن خود کرد

رقابت فیلم‌های مستند با فیلم‌های داستانی

تعدادی از کشورها با فیلم‌های مستند شانس خود را در بخش فیلم بلند بین‌المللی امتحان می‌کنند؛ از جمله ایتالیا که “شب” به کارگردانی جانفرانکو رزی را به آکادمی معرفی کرد. این فیلم اولین بار در دنیا سپتامبر پیش در بخش مسابقه بین‌الملل هفتاد و هفتمین دوره جشنواره فیلم ونیز به نمایش درآمد. “شب” که در مدت سه سال در سوریه، عراق، کردستان و لبنان فیلمبرداری شد، نگاهی به جنگ داخلی در سوریه دارد و آدم‌های مختلف را در نزدیکی مناطق جنگی در خاورمیانه دنبال می‌کند. رزی در ۲۰۱۶ با مستند “آتش در دریا” جایزه خرس طلای شصت و ششمین جشنواره فیلم برلین را دریافت کرد و فیلم او بعدها نماینده ایتالیا در بخش اسکار فیلم بلند بین‌المللی بود و توانست نامزد اسکار بهترین مستند بلند شود.

فیلم مستند نوآر “مأمور نفوذی” به کارگردانی مایته آلبردی درباره یک جاسوس در یک خانه سالمندان نماینده شیلی در جوایز اسکار ۹۳ خواهد بود. برای اولین بار است که شیلی یک فیلم مستند را برای رقابت در بخش فیلم بلند بین‌المللی به اسکار می‌فرستد و برای دومین بار است که فیلمی به کارگردانی یک خانم فیلمساز نماینده این کشور در اسکار می‌شود.

برزیل هم با یک فیلم مستند در جوایز اسکار حضور خواهد داشت. “بابنکو: بگو من کی می‌میرم” اولین فیلم مستند کارنامه باربارا پاز بازیگر، کارگردان و تهیه‌کننده، نماینده این کشور در بخش فیلم بلند بین‌المللی خواهد بود. این مستند اولین بار سال گذشته در جشنواره فیلم ونیز روی پرده رفت و در بخش کلاسیک‌های ونیز جایزه بهترین مستند درباره سینما را برد. “بابنکو: بگو من کی می‌میرم” بر سال‌های پایانی زندگی هکتور بابنکو کارگردان معروف برزیلی متمرکز است که در ۲۰۱۶ براثر سرطان درگذشت.

نماینده کنیا هم یک فیلم مستند است: “نامه” ساخته کریستوفر کینگ و مایا لکوف که در جشنواره‌های مختلف ازجمله ایدفا، دوربان و ملبورن نمایش داده شده است. فیلم داستان مردی جوان به نام کاریسا را دنبال می‌کند که به خانه روستایی مادربزرگش سفر می‌کند، جایی که او متهم به جادوگری شده است.

“روزی روزگاری در ونزوئلا” به کارگردانی آنابل رودریگز ریوس به نمایندگی از ونزوئلا در اسکار رقابت می‌کند. این فیلم درباره روستاییان ده کوچک کونگو میرادور در حاشیه دریاچه ماراکایبو در ونزوئلا است که با فساد و آلودگی محیط زیست که زندگی آن‌ها را تهدید می‌کند مواجه هستند.

رومانی نیز “گروهی” به کارگردانی الکساندر ناناو را به اسکار فرستاد. برای اولین بار است که این کشور فیلمی مستند را به آکادمی معرفی می‌کند. “گروهی” سال گذشته در بخش خارج از مسابقه جشنواره فیلم ونیز روی پرده رفت و بعدها در جشنواره‌های فیلم تورنتو، ساندنس، سان فرانسیسکو، گوته‌بورگ و چند جشنواره بین‌المللی دیگر نیز نمایش داده شد. بعد از یک آتش‌سوزی فاجعه‌بار در کلوپ موسیقی بیشتر قربانیان سوختگی در بیمارستان‌ها بر اثر زخم‌هایی می‌میرند که اساساً کشنده نیستند. گروهی خبرنگار برای پرده برداشتن از فساد گسترده در سیستم بهداشت و درمان رومانی و دیگر مؤسسات وارد می‌شوند و…

“قصه‌های رودخانه” به کارگردانی جولی شروئل نماینده لوکزامبورگ در اسکار خواهد بود. در حاشیه رودخانه سان خوان در نیکاراگوئه، یک معلم و دانش‌آموزانش نمایشی را با موضوع هویت محلی و سان خوان که نماد استعمار و سوء استفاده از منابع طبیعی نیکاراگوئه است، به صحنه می‌برند.

فیلم اولی‌ها

امسال نیز تعدادی از کشورها فیلم‌هایی را به آکادمی معرفی کرده‌اند که اولین ساخته سازندگانشان هستند. در این بین یک فیلم در جشنواره ونیز برنده شیر آینده – جایزه لوییجی دی لورنتیس بهترین فیلم اول شد: “تو در ۲۰ سالگی می‌میری” ساخته امجد ابو العلاء از سودان که سال گذشته در ونیز شیر آینده – جایزه لوییجی دی لورنتیس بهترین فیلم اول جشنواره را برد.

سودان برای اولین بار در تاریخ آکادمی یک فیلم به اسکار معرفی کرد. “تو در ۲۰ سالگی می‌میری” ساخته امجد ابو العلاء نماینده این کشور در جوایز سالانه آکادمی علوم و هنرهای سینمایی خواهد بود.

“چاکو” ساخته دیه‌گو مونداکا از بولیوی، “کلیدهای شکسته” به کارگردانی جیمی کیروز از لبنان، “سیب‌ها” ساخته کریستوس نیکو از یونان که سپتامبر امسال فیلم افتتاحیه بخش افق‌های جشنواره ونیز بود، “ترانه بی‌نام” به کارگردانی ملینا لئون از پرو که در جشنواره استکهلم جایزه اسب برنزی بهترین فیلم را دریافت کرد و در جشنواره تسالونیکی هم جایزه بهترین کارگردان را از آن خود کرد، “آنچه می‌خواستیم” ساخته اولریکه کوفلر از اتریش، “داستان‌های از جنگل شاه‌بلوط” به کارگردانی گرگور بوزیچ از اسلوونی، “درِ باز” ساخته فلورنس پاپاس از آلبانی و “هدف مشروع” ساخته لوییس فرانکو برانتلی و لوییس پاچِکو از پاناما، از دیگر فیلم اولی‌های بخش فیلم بلند بین‌المللی هستند.

منظور از فیلم بلند بین‌المللی چیست و پنج نامزد نهایی چطور انتخاب می‌شوند؟

فیلم بلند بین‌المللی، یک فیلم سینمایی بلند (بیش از ۴۰ دقیقه) است که خارج از ایالات متحده آمریکا با دیالوگ‌های غالباً غیرانگلیسی‌زبان (بیش از پنجاه درصد) تولید شده باشد که می‌توان شامل فیلم‌های بلند انیمیشن و مستند نیز باشد.

بخش فیلم بلند بین‌المللی تا سال ۲۰۱۸ “فیلم خارجی‌زبان” نام داشت، اما هیئت‌رئیسه آکادمی آوریل ۲۰۱۹ تصویب کرد نام جایزه این بخش تغییر کند.

پاندمی کووید-۱۹ و چالش‌های ناشی از آن باعث شد آکادمی امسال نیز در  بخش فیلم بلند بین‌المللی تغییراتی بدهد که نحوه دیدن فیلم‌ها توسط اعضاء و رأی دادن آن‌ها را شامل می‌شود.

برای اولین بار در تاریخ آکادمی از تمام شاخه‌ها دعوت کرده در رأی‌گیری اولیه شرکت کنند. کمیته رأی‌گیری اولیه فیلم بلند بین‌المللی برای اطمینان از حفظ یکپارچگیِ روند رأی‌گیری، در این دوره با رأی مخفی یک فهرست کوتاه شامل ۱۵ فیلم از کشورهای مختلف تهیه می‌کند که پنج فیلم بیشتر از سال‌های قبل است. در دوره‌های گذشته، رأی‌گیری اولیه به‌صورت حضوری انجام می‌شد. امسال این پروسه باید در قالب آنلاین طی شود که با دغدغه‌ محفوظ ماندن آرا همراه است. در نتیجه، امسال کمیته اجرایی فیلم بلند بین‌المللی برای انتخاب فیلم‌های اضافی تشکیل جلسه نخواهد داد. هیئت رئیسه در جلسه اخیر خود با این تغییرات موافقت کرد.

تشکیل کمیته اجرایی فیلم بلند بین‌المللی به بیش از یک دهه قبل برمی‌گردد. بعد از نادیده گرفته شدن فیلم برنده نخل طلای کن “چهار ماه، سه هفته و دو روز” ساخته کریستیان مونجیو در ۲۰۰۷ در بخش اسکار فیلم بلند بین‌المللی، آکادمی روند رأی‌گیری برای انتخاب فیلم‌های فهرست کوتاه را تغییر داد و یک کمیته اجرایی معروف به “کمیته نجات” تشکیل داد که چند فیلم این فهرست را با نگاه کاملاً تخصصی انتخاب کنند.

تا سال گذشته روند کار به این شکل بود که رأی‌گیری برای انتخاب نامزدهای اسکار فیلم بلند بین‌المللی در دو مرحله انجام می‌شد. در مرحله اول کمیته رأی‌گیری اولیه فیلم بلند بین‌المللی شامل چند صد تن از اعضا از همه شاخه‌های آکادمی، در قالب سه گروه، هر یک حداقل ۵۰ درصد فیلم‌هایی را که به آن‌ها سپرده می‌شد می‌دیدند و بر مبنای امتیاز ۶ تا ۱۰ به فیلم‌ها نمره می‌دادند. شش فیلمی که بالاترین امتیاز را توسط این کمیته کسب می‌کردند، به فهرست کوتاه نامزدهای بخش فیلم بلند بین‌المللی راه پیدا می‌کردند. سپس کمیته اجرایی فیلم بلند بین‌المللی پس از اطلاع از شش فیلم انتخاب‌شده، تشکیل جلسه می‌داد و سه فیلم را دیگر انتخاب می‌کرد تا ۹ فیلم‌ فهرست کوتاه انتخاب شوند. هیئت‌رئیسه در ۲۰۱۸ تصویب کرد تعداد فیلم‌های فهرست کوتاه نامزد‌های بخش فیلم بلند بین‌المللی از ۹ فیلم به ۱۰ فیلم افزوده شود.

در تمام این سال‌ها شایعه بوده است که فیلم ایتالیایی “زیبایی بزرگ” به کارگردانی پائولو سورنتینو که در ۲۰۱۳ برنده جایزه اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد، جزو شش فیلم منتخب کمیته رأی‌گیری اولیه نبود و با رأی کمیته اجرایی به فهرست کوتاه راه پیدا کرد.

با تغییرات جدید، “کمیته نجات” حذف می‌شود و ۱۵ فیلم که بالاترین امتیاز را از سوی کمیته رأی‌گیری اولیه فیلم بلند بین‌المللی کسب کرده‌اند به فهرست کوتاه راه پیدا می‌کنند که اسامی آن‌ها ۹ فوریه ۲۰۲۱ (۲۱ بهمن) اعلام خواهد شد. با حذف “کمیته نجات”، هیچ شبکه ایمنی برای اصلاح حذفیات آشکار در مرحله رأی‌گیری اولیه وجود ندارد.

برخلاف دیگر بخش‌های آکادمی، بخش فیلم بلند بین‌المللی یک شاخه مشخص ندارد و فیلمسازان مختلف از رشته‌های مختلف عضو کمیته اجرایی هستند.

در مرحله بعد رأی‌گیری، ۱۵ فیلم فهرست کوتاه در دسترس کمیته نامزدی فیلم بلند بین‌المللی قرار می‌گیرد و آن‌ها پس از دیدن فیلم‌ها درباره پنج نامزد نهایی تصمیم می‌گیرد که اسامی آن‌ها ۱۵ مارس ۲۰۲۱ (۲۵ اسفند) همراه نامزدهای ۲۲ بخش‌ رقابتی دیگر جوایز اسکار اعلام خواهد شد.

درنهایت برنده اسکار فیلم بلند بین‌المللی تنها با رأی تمام اعضای فعال و دائمی آکادمی انتخاب می‌شود.

فیلم‌هایی می‌توانند در بخش فیلم بلند بین‌المللی جوایز اسکار ۲۰۲۱ رقابت کنند که در فاصله ۱ اکتبر ۲۰۱۹ (۹ مهر ۱۳۹۸) تا ۳۱ دسامبر ۲۰۲۰ (۱۱ دی ۱۳۹۹) در کشور خود اکران عمومی شده باشند. (سال گذشته این تاریخ بین اکتبر تا سپتامبر بود.) مهلت معرفی فیلم‌ها به آکادمی سه‌شنبه اول دسامبر (۱۱ آذر) به پایان ‌رسید.

نود و سومین دوره جوایز اسکار ۲۵ آوریل ۲۰۲۱ (دوشنبه ۶ اردیبهشت ۱۴۰۰) در دالبی تیه‌تر در هالیوود، لس آنجلس برگزار می‌شود. این مراسم ابتدا قرار بود ۲۸ فوریه (بامداد دوشنبه ۱۱ اسفند ۱۳۹۹) برگزار شود، اما هم زمان برگزاری مراسم و هم زمان لازم برای فیلم‌ها برای این که شرایط انتخاب را داشته باشند، به خاطر پاندمی کووید-۱۹، دو ماه جلو افتاد.

از سال ۱۹۵۷ که بخش رقابتی فیلم خارجی‌زبان در جوایز سالانه آکادمی معرفی شد، فیلم‌های اروپایی با ۵۲ بار پیروزی در این بخش حضوری برجسته داشته‌اند.

جایزه اسکار این بخش به خود فیلم تعلق می‌گیرد و کارگردان به نمایندگی از تیم سازنده آن را دریافت می‌کند. آکادمی برای تحقق اهداف خود از کشور سازنده به‌عنوان نامزد یاد می‌کند. نام کارگردان روی پلاک جایزه اسکار فیلم بلند بین‌المللی، بعد از کشور سازنده و عنوان فیلم ذکر می‌شود.

فهرست رقبای بخش فیلم بلند بین‌المللی نود و سومین دوره جوایز اسکار به شرح زیر است:

کشور

فیلم

کارگردان

آلبانی

“درِ باز”

(Open Door)

فلورنس پاپاس

آرژانتین

“خوابگردها”

(The Sleepwalkers)

پائولا هرناندز

ارمنستان

“ترانه‌های سلیمان”

(Songs of Solomon)

آرمان نشانیان

اتریش

“آنچه می‌خواستیم”

(What We Wanted)

اولریکه کوفلر

بنگلادش

“ارادتمند شما، داکا”

(Sincerely Yours, Dhaka)

تنویر احسن، عبدالله النور، غلام کبریا فاروقی، محمود الاسلام، سید صالح سبحان عونیم، کریشنِندو چاتوپادهیای، نهاش همایون، سید احمد شوقی، روبیول علم روبی، راحت رحمان و میر مکرم

بلژیک

“دختران کار”

(Working Girls)

فدریک فونتِن و آن پائولی‌ویچ

بولیوی

“چاکو”

(Chaco)

دیه‌گو مونداکا

بوسنی و هرزگوین

“کجا می‌روی، آیدا؟”

(Quo vadis, Aida?)

یاسمیلا ژبانیچ

برزیل

“بابنکو: بگو من کی می‌میرم”

(Babenco: Tell Me When I Die)

باربارا پاز

بلغارستان

“پدر”

(The Father)

کریستینا گِروزِوا و پیتر والچانوف

کامبوج

“پدران”

(Fathers)

هوی یالنگ

کامرون

“خاطرات ماهی‌گیر”

( The Fisherman’s Diary)

انا یونسکوت

کانادا

“۱۴ روز، ۱۲ شب”

(۱۴ Days ۱۲, Nights)

ژان-فیلیپ دووال

شیلی

“مأمور نفوذی”

(The Mole Agent)

مایته آلبردی

چین

“پرش”

(Leap)

پیتر چان

کلمبیا

“خاطرات پدرم”

(Memories of My Father)

فرناندو تروئبا

کاستاریکا

“سرزمین خاکستر”

(Land of Ashes)

سوفیا گیروس اوبدا

کرواسی

“فوق برنامه”

(Extracurricular)

ایوان گوران-ویتِس

کوبا

“Buscando a Casal”

خورخه لوییس سانچز

جمهوری چک

“شارلاتان”

(Charlatan)

آگنیشکا هولاند

دانمارک

“یک دور دیگر”

(Another Round)

توماس وینتربرگ

جمهوری دومینیکن

“حالت جنون”

(A State of Madness)

لتیسیا تونوش

اکوادور

“پوچی”

(Emptiness)

پل بِنِگاس

مصر

“وقتی متولد می‌شویم”

(When We’re Born)

تامر عزت

استونی

“آخرین نفرها”

(The Last One)

وِیکو اُنپو

فنلاند

“تووه”

(Tove)

سایدا وَریروت

فرانسه

“ما دو نفر”

(Two of Us)

فیلیپو مِنِه‌گِه‌تی

گرجستان

“آغاز”

(Beginning)

دی کولومبگاشویلی

آلمان

“و فردا کل دنیا”

(And Tomorrow The Entire World)

یولیا فون هاینتس

یونان

“سیب‌ها”

(Apples)

کریستوس نیکو

گواتمالا

“زن گریان”

(La Llorona / The Weeping Woman)

خایرو بوستامِنته

هندوراس

“روزهای روشنایی”

(Days Of Light)

گلوریا کاریون فونسکا، خولیو لوپز فرناندز، انریکه مدرانو، مائورو بورخس مورا، انریکه پرز هیم، سرهیو رامیرز

هنگ کنگ

“روزهای بهتر”

(Better Days)

درک سانگ

مجارستان

“آماده شدن برای بودن در کنار هم تا یک مدت نامعلوم”

(Preparations To Be Together For An Unknown Period Of Time)

لیلی هوروَت

ایسلند

“آگنس یوی”

(Agnes Joy)

سیلیا هاکسدوتیر

هند

“جِلیکاتو”

(Jallikattu)

لیجو خوزه پِلیسرى

اندونزی

“Impetigore”

جوکو انوار

ایران

“خورشید”

(The Sun)

مجید مجیدی

ایرلند

“هیولا”

(Arracht)

تام سالیوان

اسرائیل

“آسیا”

(Asia)

روتی پریبار

ایتالیا

“شب”

(Notturno)

جانفرانکو رزی

ساحل عاج

“شب شاهان”

(Night of the Kings)

فیلیپ لاکوت

ژاپن

“مادران واقعی”

(True Mothers)

نائومی کاواسه

اردن

“۲۰۰ متر”

(۲۰۰ Meters)

امین نایفه

قزاقستان

“استپ گریان”

(The Crying Steppe)

مارینا کونارووا

کنیا

“نامه”

(The Letter)

کریستوفر کینگ و مایا لکوف

کوزوو

“تبعید”

(Exile)

ویسار مورینا

قرقیزستان

“دویدن به سمت آسمان”

(Running to the Sky)

میرلان عبدکالیکوف

لتونی

“بوران روح”

(Blizzard of Souls)

زینتارس دِرِیبرگس

لبنان

“کلیدهای شکسته”

(Broken Keys)

جیمی کیروز

لسوتو

“این یک مراسم تدفین نیست، رستاخیز است”

(This Is Not a Burial, It’s a Resurrection)

لموهانگ جرمایا موسه‌سه

لیتوانی

“لیتوانی نو”

(Nova Lituania)

کارولیس کائوپینیس

لوکزامبورگ

“قصه‌های رودخانه”

(River Tales)

جولی شروئل

مالزی

“روح”

(Roh / Soul)

امیر ازوان

مکزیک

“من دیگر اینجا نیستم”

(I’m No Longer Here)

فرناندو فِریاس د لا پارا

مغولستان

“رگ‌های جهان”

(Veins Of The World)

بیامباسورن داوا

مونته‌نگرو

“سینه‌ها”

(Breasts)

مایا پروویچ

مراکش

“قدیس ناشناس”

(The Unknown Saint)

علاء‌الدین الجم

هلند

“بولادو”

(Buladó)

ایِ‌شِی ژانگا

نیجریه

“دختر شیرفروش”

(The Milkmaid)

دزموند اوبیگله

مقدونیه شمالی

“بید”

(Willow)

میلچو مانچفسکی

نروژ

“امید”

(Hope)

ماریا سودهال

پاکستان

“زندگی یک نمایش است”

(Zindagi Tamasha)

سرمد خوست

فلسطین

“غزه عشق من”

(Gaza Mon Amour)

طرزان ناصر و عرب ناصر

پاناما

“هدف مشروع”

(Causa Justa)

لوییس فرانکو برانتلی و لوییس پاچِکو

پاراگوئه

“کشتن مردگان”

( Killing the Dead)

اوگو هیمِنِس

پرو

“ترانه بی‌نام”

(Song Without a Name)

ملینا لئون

فیلیپین

“میندانائو”

(Mindanao)

بریلانته مندوزا

لهستان

“دیگر هرگز برف نمی‌بارد”

(Never Gonna Snow Again)

مالگوژاتا شوموفسکا و میخال انگلرت

پرتغال

“ویتالینا وارلا”

(Vitalina Varela)

پدرو کوستا

رومانی

“گروهی”

(Collective)

الکساندر ناناو

روسیه

“رفقای عزیز!”

(Dear Comrades!)

آندری کونچالوفسکی

عربستان سعودی

“بانوی دریا”

(Scales)

شهد امین

سنگال

“پدر نافی”

( Nafi’s Father)

مامادو دیا

صربستان

“دارا از یاسِنُواتس”

(Dara from Jasenovac)

پردراگ آنتونیه‌ویچ

سنگاپور

“فصل خیس”

(Wet Season)

آنتونی چن

اسلواکی

“گزارش آشویتس”

(The Auschwitz Report)

پیتر ببیاک

اسلوونی

“داستان‌های از جنگل شاه‌بلوط”

(Stories from the Chestnut Woods)

گرگور بوزیچ

آفریقای جنوبی

“جنگل رؤیایی”

(Toorbos)

رنه فان روین

کره جنوبی

“مردی که کنار ایستاده است”

(The Man Standing Next)

وو مین-هو

اسپانیا

“سنگر بی‌پایان”

(The Endless Trench)

آیتور آرِگی، یون گارانیو و خوزه ماری هویناگا

سودان

“تو در ۲۰ سالگی می‌میری”

(You Will Die at ۲۰)

امجد ابو العلاء

سورینام

“ویرِن” (Wiren)

ایوان تای-آپین

سوئد

“چارتر”

(Charter)

آماندا کرنل

سوئیس

“خواهر کوچک من”

(My Little Sister)

استفانی شوا و ورونیک ریموند

تایوان

“یک خورشید”

(A Sun)

چانگ مونگ-هونگ

تایلند

“سال قدیمی مبارک”

(Happy Old Year)

ناواپل تامرونگ‌راتاناریت

تونس

“مردی که پوست خود را فروخت”

(The Man Who Sold His Skin)

کوثر بن هنیه

ترکیه

“معجزه در سلول شماره ۷”

(‘ Miracle in Cell No. ۷)

مهمت آدا اُزتکین

اوکراین

“آتلانتیس”

(Atlantis)

والنتین واسیانوویچ

اروگوئه

“آل‌اِ‌لی”

(Alelí)

لتیسیا خورخه

ونزوئلا

“روزی روزگاری در ونزوئلا”

(Once Upon a Time in Venezuela)

آنابل رودریگز ریوس

ویتنام

“چشم‌های رویایی”

( Dreamy Eyes)

ویکتور وو

منبع: هنرآنلاین

ترجمه و گردآوری: علی افتخاری

لینک کوتاه

مطالب مرتبط

نظر شما


آخرین ها