سینماسینما، عباس اقلامی
بهزاد نعلبندی از سینمای مستند وارد سینمای داستانی شده است. از گذاری گذر کرده که نشان از این دارد که سینما را برای بیان سینماتوگرافیک دغدغه های ذهنی خود به عنوان یک مدیوم جذاب برگزیده تا سوژه های حقیقی را روی پرده مقابل چشمان تماشاگرانی قرار دهد که در گذران سریع زندگی اجتماعی یا آن ها را ندیده اند، یا به‌سرعت و بدون لحظه ای مکث از کنارشان گذشته اند.
«پرو» به عنوان اولین فیلم بلند داستانی نعلبندی در امتداد همین خط سیر ذهنی فیلم‌ساز است. پرداختن به زنان آسیب‌دیده اجتماعی را پیش از این در مستند «کاغذپاره ها» از این فیلم‌ساز دیده ایم و در «پرو» تلاش او را در نشان دادن داستانی با بیان دراماتیک از مشاهده ا ی نزدیک از زندگی تعدادی از این زنان آسیب‌دیده شاهدیم. ماجراهای «پرو» را می توان پس یا پیشِ یکی از وقایع تاثیرگذار زندگی زنان آسیب‌دیده مستند «کاغذپاره ها» دید. فیلم با ساختار اپیزودیک پنج فصلی به زندگی فائزه، سپیده، مینو و در کنار این دختران به زندگی رضا و پیمان در نقش مردانی موثر در زندگی این شخصیت ها نزدیک می شود. نعلبندی شخصیت های خود را از میان طبقات مختلف اجتماعی و صاحبان عقاید مختلف انتخاب کرده و تلاش دارد بدون این‌که قضاوتی کند، بخشی از این زندگی ها را پیش چشم تماشاگر بگذارد. بخشی که هر چند برشی مقطعی به نظر می رسد، اما تلاشی است برای واداشتن تماشاگر به عمیق تر شدن در این سرگذشت ها از دل همین تکه های برگزیده از سوی فیلم‌ساز.
«پرو» جامعه ای را به تصویر می کشد که قامت آن ناراستی دارد و دوختن لباسی در قواره آن سخت است. این ناراستی را در سویی از جامعه در زندگی های مخفی، دروغ در خانواده و خشونت خانگی می بینیم و در سوی دیگر در تلاش ناسازگار با اطرافیان در کسی که فکر می کند باید امانت دار و به حق خود قانع باشد و در این راه در تقابل با کسانی قرار می گیرد که تعریفی از حق و امانت پیش رویش می گذارند که با باورهای او ناسازگار است.
در فیلم، از تهیه پارچه تا پرو لباس با داستانک هایی روبه‌رو می شویم که نقطه اتصال آن ها دخترانی هستند که هر کدام در مشکل ارتباطی با افراد و جامعه پیرامون خود هستند. گفتنی ا ست که این دغدغه ضروری را نعلبندی در «پرو» می توانست به شکل بهتری روی پرده ببرد، اگر در شخصیت پردازی هایش بیشتر از آن‌چه می بینیم، به آن ها نزدیک می شد و دست خود را در بیان شرحی از زندگی و نقطه عزیمت و خط سیر اجتماعی شخصیت های فیلمش بازتر می گذاشت. فیلم نگاه انسانی به دختران آسیب‌دیده و در معرض مخاطرات اجتماعی دارد که جا داشت این نگاه را به ارتباطات انسانی و اجتماعی شخصیت هایش نزدیک‌تر کند تا تصویری نزدیک‌تر از حقیقت زندگی این دختران پیش روی تماشاگر بگذارد؟ تصویری که تماشاگر را وادارد برای درکشان کمی کنارشان مکث کند.
منبع: ماهنامه هنروتجربه