پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما،علی پاکزاد – محمدهادی کریمی کارگردان فیلم «کمدی انسانی» معتقد است ، مهمترین بخش یک فیلم فیلمنامه آن است. او اعتقاد دارد که یک فیلمنامه موفق می تواند ضامن بقای یک فیلم باشد.
به گزارش سینماسینما، کریمی با فیلم «کمدی انسانی»در جشنواره سی و پنجم در بخش سودای سیمرغ حضور دارد. فیلمنامه این فیلم را خود او نوشته است. او در گفت و گویی جریان ساخت این فیلم را شرح داد.
دلیل انتخاب بازیگرانی مانند هومن سیدی و نیکی کریمی در فیلم کمدی انسانی چه بود؟ آیا آن چیزی که مد نظر شما بود با بازی این دو هنرمند به وقوع پیوست؟
معیارم در انتخاب بازیگران که خوشبختانه همه انتخاب های اولم بودند، نزدیکی به نقش و نیز توانایی های حرفه‌ای شان بود، خوشبختانه تیم بازیگری کمدی انسانی بسیار قدرتمند و در عین حال همگن و همسنگ ظاهر شده است، و یکدستی بازی تیم بازیگران از امتیازات آن است، به هرحال این قرار گرفتن چهار نسل بازیگری در کنار هم جذابیت‌ها و در عین حال سختی هایی دارد، جذابیتش در وهله نخست استفاده از بهترین‌هایی بود که هر کدام تجربه های خاص خود را در طی این سالها اندوخته اند و به خاطر نوع زیست متفاوتی که به خاطر تعلق به دهه های خاص دارند، نحوه حضورشان در حین ایفای نقش با یکدیگر متفاوت است و سختی کار این بود که بازی متوازنی از گروه بازیگری بگیری، مانند این که همنوایی ساز های مختلفی که هر کدام شکل و صدای مختلفی دارند به خلق یک قطعه ی درست از لحاظ موسیقیایی منجر شود
.شما را به عنوان یکی از فیلمنامه نویسان باسابقه می شناسیم. وضعیت فیلمنامه نویسی در سینما را چگونه می بینید؟
فیلمنامه سنگ بنای فیلمسازی است، خلق اولیه جهانی که فیلم بعد ها در ذهن مخاطب بنا می کند و جهان ذهنی که پیش از این اتفاق خود این فیلم ابتدائا بر آن بنا می شود در مخیله ی نویسنده جولان می یابد ، نویسنده ای که زیست سختی دارد و چه در زندگی شخصی و چه حرفه ای میان دو سین معروف سانسور و سرمایه تحت فشار قرار دارد، کمی سرمایه چه برای آنکه دغدغه نان نداشته باشد و کار گل نگند و چه اینکه نبود منابع مالی مانع از ساخت تمام و کمال همه ی ایده های ذهنی او نشود، نویسنده جماعت را در سختی و صعوبت دائمی قرار داده است، اگر مشکلی در متن نویسنده هاست در این نکته باید سراغ گرفت ، یاد آوری این نکته هم ضروری است که بسیاری از فیلم ها متاسفانه از متن نویسنده ای که از وجاهت نویسندگی برخوردار باشد بی بهره اند و بنای سهل پسندی از ناحیه ای به غیر از نویسنده در همان ابتدا گذاشته می شود
.از میان فیلمنامه هایی که می نویسید چگونه یک فیلمنامه را برای ساخت یک فیلم انتخاب می کنید. این انتخاب برای شما این کار سختی محسوب می شود؟
موقع ساخت باید ایده ای که به ذهنت هجوم آورده و امانت را بریده تا بنویسی اش، و فقط با نوشتن و خلق اولیه ی روی کاغذ ذهنت آرام شده در دست بگیری ، حداقل بنده به این نکته رسیده ام که به غیر از این اگر باشد مسیر جوشش در زمان ساخت بسته خواهد بود و همه چیز روی روال کوشش خواهد افتاد ، وضعیتی که من برای خودم نمی پسندم و در این شرائط راحت نیستم.
روایت «کمدی انسانی» به گفته دوستان اثری متفاوت و خاص در سینمای ایران است. درباره داستان فیلم و نگاه شما نسبت به آن و مسائلی که پیرامون فیلم وجود دارد توضیح بفرمایید؟
کمدی انسانی بیستمین فیلمنامه ی سینمایی من است که در سینمای حرفه ای ساخته شده و پنجمین فیلمی است که کارگردانی کرده ام و نخستین فیلمی است که مستقلا تهیه کرده ام ، کاری که اگر متنش ذهنم را به تسخیر خود درنیاورده بود ، قصد فیلمسازی مجدد نداشتم،
حرف کمدی انسانی جدای از خود فیلم یعنی فرم و محتوا و ظرف و مظروفی که متحدا کمدی انسانی نام گرفته اند نیست، حرف فیلم را هرکس پس از دیدن فیلم بسته به سن و حال و هوا و تجربه هایی که از سر گذرانده، متقاوت برداشت می کند یعنی نتیجه گیری خودش را خواهد داشت، نتیجه ای که چه بسا سالها بعد با دیدن مجدد فیلم به دیدگاهی جدا از نتیجه ی قبلی منجر شود. مهم برای من این بود که صد دقیقه ی تمام قصه بگویم و قصه ام را هم خوب بگویم ، حرف و پیام جایی خارج از این قصه نیست و فیلم مانیفست نمی دهد
کمدی انسانی شخصیت های متعددی دارد بیش از ده شخصیت که هرکدام قصه ی خود را هم در ضمن دارد ، داستان فیلم در چهار دهه روایت می شود و سعی شده گرافیک تصویری فوق العاده جذابی همراه این روایت باشد و همه ی این اتفاق ها در بخش خصوصی افتاده ، بخش خصوصی ای که به خاطر تضییقات و نبود بودجه و امکانات در این سالها اکثرا و غالبا یک داستان نه چندان پرو پیمان را در چند لوکیشن داخلی و به اصطلاح آپارتمانی به نمایش گذاشته است. در کمدی انسانی برای فیلمبرداری در لوکیشن هایی که مربوط به دهه ی چهل و پنجاه می شد از دکور، ماکت و شهرک سینمایی تا آنجا که می‌شد پرهیز شده است، چرا که خیابانها و نمادهای شهری دهه چهل و پنجاه در شهرک سینمایی وجود ندارد از این رو برای نماهای عمومی شهرها و خیابانها، با در اختیار گرفتن «فاساد/نقشه بیرونی نماها»، بافت شهری آن دوره به شکل سه بُعدی ۳D ساخته شده و سپس با شبیه سازی جمعیتی (کراود سمولیشن) در فضای بیرونی این نماهای شهری که ساخته ایم، توانستیم به فضاهای مطلوب و مورد نظر برسیم .
ساخت فیلم تاریخی تا چه حد می تواند موفق باشد و مورد استقبال مردم قرار گیرد؟ آیا شانسی برای کسب جایزه در جشنواره برای خود متصور هستید؟
«کمدی انسانی» فیلمی است پیرامون زندگی یک فرد و به واسطه آن که هر زندگی در ادوار و دهه های مختلف امتداد می یابد، داستان ماهم در چند دهه رخ می‌دهد و این به معنای تاریخی بودن داستان نیست گرچه برای نشان دادن هر دهه، تصاویر باید منطبق با حال و هوا و فضای آن دهه باشد؛ از بافت معماری و لباس گرفته تا اشیاء صحنه و رخدادهای اجتماعی ویژه آن دهه ، ولی «کمدی انسانی» می‌تواند یک فیلم جامعه شناختی باشد و نه تاریخی، حتی می‌توانم بگویم بیشتر روان شناختی است یعنی از خلال بُعد روان‌شناختی رشد یک پسر در خانواده، مدرسه و در کل پیرامونش به یک نگاه کلی از جامعه ای که او در آن بزرگ شده و نیز اثری که او در بزرگسالی بر پیرامونش می‌گذارد می‌رسیم
امیدوارم بهترین ها ی این حرفه و زندگی برای تمامی دوستان همکارم در این پروژه به زودی زود رقم بخورد که موفقیت در جشنواره یکی از آنها می تواند باشد، اما در مورد خودم دیگر به این چیزها فکر نمی کنم.
.تغییرات اخیر در قوانین جشنواره را چگونه می بینید؟ و اصلا نظرتان درباره جشنواره سی و پنجم با توجه به تصمیماتی که تا به امروز گرفته شده است چیست؟
باید درباره ی هر تئوری و نظریه ای پس از اینکه در بوته ی عمل محک خورد ، به گفتگو نشست ، ضمن اینکه مهم تراز این بحث که آیا این تغییرات خوب است یا بد ، باید به این نکته توجه کرد که ثبات مدیریت و قوانین در یک جشنواره ی ۳۵ ساله ، اولی و مقدم بر هر چیزی است، اما
به نظرم وقتی سینمای ۸ ، ۱۶ و بالاخره ۳۵ ، یعنی مسیر فیلمسازی در دهه های قبل جایش را به فیلمسازی همگانی با ابزار دیجیتال داده و همه می توانند به وفور تجربیاتی با این ابزار داشته باشند، خیلی از فیلم اولی ها مثل دهه ی شصت و حتی هفتاد فیلم اولی نیستند خیلی هایشان تله فیلم های متعدد ساخته یا برای شبکه ی خانگی کار کرده اند و بخاطر دریافت اولین پروانه ی ساخت سبنمایی فیلم اولی اند نه از حیث ساختن اولین فیلم بلند شان ، خیلی فیلمساز اول و چندم تفاوتی باهم به لحاظ تجربه ی کاری ندارند ضمن اینکه یک فیلم اولی ساز که بودجه ی هنگفت برای ساخت فیلمش دارد مبسوط الید تر از فیلمساز پیشکسوتی است که جز وام فارابی بودجه ای ندارد و جز بخش فرهنگی فارابی دری به سویش گشوده نیست. اما با این همه ، محک تجربه باید به میان آید و این ادغام در عمل تجربه شود تا بعد بتوان کارشناسانه تر صحبت به میان آورد