سینماسینما، پدرام عبهر:

در بخش اوّل و دوم «دور تند»، نگاهی کوتاه و سریع انداختیم به فیلم‌های زهرِ مار، شبی که ماه کامل شد، خونِ خدا، انیمیشن شبِ آفتابی، طلا، معکوس، متری شیش و نیم، قسم، ناگهان درخت، مردی بدون سایه، قصر شیرین، یلدا، مسخره‌باز، انیمیشن آخرین داستان، ایده‌ی اصلی، آشفته‌گی، بنفشه‌ی آفریقایی، انیمیشن بنیامین، بیست و سه نفر، جان‌دار، پالتو شتری، تیغ و ترمه، روزهای نارنجی، حمّال طلا، جمشیدیه، سرخ‌پوست، و ماجرای نیمروز ۲: ردّ خون. در بخش سوم «دور تند»، ۶ فیلم باقیمانده را مرور خواهیم کرد و تمام.

۲۸) درخونگاه / سیاوش اسعدی
«درخونگاه» ادای دینی است به سینمای مسعود کیمیایی با نیم‌نگاهی به سبک فیلم نوآر، که تقریباً همه‌ی اجزایش در ژانر و جهان خودش کارکِردِ درستی دارند؛ از قاب‌بندی و نورپردازی و موسیقی گرفته تا شخصیت‌پردازی و دیالوگ‌نویسی؛ اگرچه معدودی از سکانس‌ها زیادی کش می‌آیند یا اساساً اضافه هستند. فیلم یک امین حیایی عالی و یک پانته‌آ پناهی‌های فوق‌العاده دارد، هرچند باقی بازیگران هم همگی کارشان را خوب و درست انجام می‌دهند.

۲۹) سمفونی نهم / محمّدرضا هنرمند
فیلمی جالب درباره‌ی مرگ! با شرکت کوروش کبیر، آدولف هیتلر، امیرکبیر، و ملک‌الموت! «سمفونی نهم» یکی از جالب‌ترین فیلم‌های امسال است، که با لحنی کم و بیش طنزآمیز و سوررئال به مفاهیمی مثل عشق و مرگ می‌پردازد. شوخی‌های بامزه، قصّه‌ی روان و جذّاب با رفت و برگشت‌های مکرّر زمانی، فیلمبرداری فوق‌العاده، جلوه‌های ویژه‌ی خوب، و استفاده‌ی عالی از عنصر غافلگیری، سمفونی نهم را به یکی از فیلم‌های تماشایی جشنواره‌ی امسال تبدیل کرده است.

۳۰) سال دوم دانشکده‌ی من / رسول صدرعاملی
باورکردنی نیست که نتیجه‌ی همکاری پرویز شهبازی (فیلمنامه‌نویس) و رسول صدرعاملی (کارگردان) به یکی از بدترین و کسل‌کننده‌ترین فیلم‌های امسال تبدیل شود. فیلمی درباره‌ی یکی دو دختر دانشجو که درگیر عشق و اعتیاد و خیانت هستند. گاهی اواسط فیلم اصلاً نمی‌فهمید فیلم چه می‌خواهد بگوید یا اساساً دارد چه کار می‌کند!! جالب اینجاست که تا پایان هم چیز خاصی دستگیرتان نمی‌شود. واقعاً متأسّفم…

۳۱) دیدن این فیلم جرم است / رضا زهتابچیان
یک کپی بسیار ضعیف از آژانس شیشه‌ای با چاشنی غیرت و ناموس‌پرستی از جنس لاتاری! یک فیلم تماماً شعاری منفعلانه که هیچ‌یک از شخصیت‌های اصلی‌اش نه کاریزما دارند و نه کنش مؤثّری جز گریه کردن و شعار دادن از آن‌ها می‌بینیم، و عجیب‌تر از همه آن‌جاست که فیلمساز حتّی جسارت به تصویر کشیدن تنها کنش واقعی فیلمش را در سکانس پایانی ندارد و در را به روی تماشاچی می‌بندد. به اعتقاد من، «دیدن» این فیلم نه… «ساختن» این فیلم جرم است.

۳۲) سونامی / میلاد صدرعاملی
سونامی یک فیلم ورزشی سرگرم‌کننده و قابل قبول است درباره‌ی سه قهرمان تکواندو از سه نسل مختلف. سونامی، فیلم بی عیب و اشکالی نیست امّا در مجموع فیلم بدی نیست. دستِ‌کم صدرعاملیِ پسر از پدر به مراتب موفّق‌تر ظاهر شده. ضمناً به نظرم یکی از بهترین بازی‌های چندسال اخیر بهرام رادان را هم در این فیلم می‌توانید ببینید.

۳۳) غلامرضا تختی / بهرام توکّلی
دیگر باید باور کنیم که بهرام توکّلی یکی از بهترین و جسورترین کارگردانان حال حاضر سینمای ایران است و استانداردهای فیلمسازی‌اش یک سر و گردن فراتر از سینمای ایران می‌ایستد. «غلامرضا تختی» هرچند نسبت به فیلم قدرتمند و شگفت‌انگیز «تنگه‌ی ابوقریب» در سطحی پایین‌تر قرار می‌گیرد، امّا همچنان یک شگفتی تمام‌عیار در سینمای ایران به حساب می‌آید. هنگام تماشای فیلم، گاهی فراموش می‌کنید با یک فیلم ایرانی طرف هستید. امّا افسوس و صدافسوس که فیلم غلامرضا تختی از بازیگر نقش غلامرضا تختی ضربه‌ی سنگینی می‌خورد. کاش همان امیر جدیدی این نقش مهم را ایفا می‌کرد؛ گیرم که نتیجه‌ی گریم‌ش شباهت کمتری با جهان‌پهلوان تختی پیدا می‌کرد. حیف…