مسافر

(به یاد : عباس کیارستمی ، سینماگر بی همتای سینمای ایران)

عزیزالله حاجی مشهدی

“مسافر ِ ” شکسته دل و خسته ،
در واپسین سفر خویش،
بی آن که خود بخواهد،
– بی شور وشوق-
– راهی ِ پاریس می شود،
تا با طلسم ِ معجزه تی ،
شاید ،
– به نوشدارویی –
آن ریشه های درد ِ جگرسوز را
– بخشکانَد !
اما دریغ ودرد!
دیری نمی گذرد،
تا خیل ِ ُپرشمار خبرسازان ،
“گزارش ” ِ سفر جاودانه ی او را ،
در صفحه ی نخست ِ روزنامه ی خود ،
– نشر می دهند!
*****
روحی بلند ،
پَر می کشد ،
– به سوی افق های باز و ناپیدا!
با پرسش ِ بدون ِ پاسخ ِ یک عمر :
– کو ؟
– ” کجاست ، خانه ی دوست ؟”
مسافری که ساده و بی تشویش،
از ” نان وکوچه ”
گذر می کند ،
به آرامی ،
و مثل کودک ِ پر اشتیاق ِ درس آموز،
و “اولی ها” یی ،
که روز و شب ،
با فکر ” مشق ِ شب ” ِ نانوشته ،
– مضطرب اند،
– به پهنه های باز افق های دور می نگرد!
وبازهم ،
در سایه – روشن ِ تصویر و رنگ ونور ،
در ” A.B.C ، آفریقا ” ،
به فکر کودکان ِ قاره ی رنج های تاریخ است !
و خوب می داند ،
که در حریم کوچک ِ این میهمانخانه،
همیشه ، رفتنی ست ،
– مسافر!
و سایه سار ِ ” زیر ِ درختان ِ ” سبز ” زیتون” را،
دراین سرای سپنجی ،

– درین خراب آباد –
– ” کپی ، برابر اصل ” !
نمی توان چو ماَمن و ماَ وای ِ جاودان پنداشت !
در این گذرگه ِ پُرآشوب ،
تنها بهانه ی ماندن ،
رنج ِ همیشه و ” شیرین “ِ ” زندگی ” ست،
– ” ودیگر هیچ ! ”
و هیچ جادویی ،
حتی به ” طعم ِ گیلاس “،
چون آب ِ زندگی ،
نوید بخش ِ زندگی ِ جاودانه ،
– نخواهد شد !
*****
مسافر ِ شکسته دل و خسته ،
چه خوب می دانست ،
که در سراچه ی ویران زپای بست ِ جهان ،
“مثل ِیک عاشق ”
“حتی اگر سه – ” پنج ” روز نیز بیاساییم ،
– مجال ِ ماندن نیست !
وبی گمان ،
روزی ،
” باد ، ما را خواهد بُرد ! ”

( تهران- ۱۵ تیر ۱۳۹۵ )