منوچهر آذری| بازیگر و گوینده رادیو در همشهری نوشت :

کودکی‌ام را در سرچشمه تهران گذراندم و محل تفریحمان لاله‌زار و سینماها و تئاترهایش بود. تهران زیبا و با صفای آن روزها با تهران امروز زمین تا آسمان تفاوت دارد. اگرچه زندگی در تهران دیروز باصفاتر بود و همسایه‌ها و اهالی کوچه و محله از هم مطلع بودند اما نبود امکانات آن زندگی باصفا را دشوار کرده بود. یادم است آب مصرفی خانوار‌ها در آب‌انبار نگهداری می‌شد و آب آشامیدنی را با چرخ به خانه‌ها می‌آورند. هرسطل آب شرب را یک قران می‌خریدیم و قدرش را می‌دانستیم. یا سرمای برف‌های نیم متری آن روزها را با چراغ والورهای نفتی و هیزم و کرسی پشت سر می‌گذاشتیم. اما حالا امکانات زیاد شده؛ ولی خبری از مهر و صفای دیروز نیست.

مردم در خانه‌های لانه زنبوری آپارتمانی زندگی می‌کنند. دکمه آسانسور را می‌زنند و جلو خانه‌شان پیاده می‌شوند بدون اینکه همسایه دیوار به دیوارشان را ببینند. همسایه، همسایه را نمی‌شناسد و مردم حتی از احوال اقوام‌شان هم بی‌خبرند. به جرئت می‌توان گفت بخش عمده‌ای از مشکلات شهری را که این روزها درگیرش هستیم خود ما به وجود آورده‌ایم. من شخصاً از حمل‌ونقل عمومی استفاده می‌کنم. اما تا چشم کار می‌کند خودرو تک‌سرنشین در خیابان‌هاست. از طرفی شاهدیم که شهرداری در چندین نوبت جوی‌ها و خیابان‌ها را نظافت می‌کند اما چرا باز کثیف است؟ مشخص است که خود ما به‌عنوان شهروند این آلودگی را به وجود می‌آوریم. برای داشتن شهری زیبا و زندگی سالم باید از خودمان شروع کنیم.