ندا کوهی که بازیگر نقش زهرا در سریال «بوتیمار» است می‌گوید: بازیگری جلوی دوربین در زمان پاندمی هیچ تغییری نکرده، جز استرس مضاعفی که برای بازیگران به همراه دارد. وی درباره تب مشهور شدن نیز تاکید می‌کند که الان متاسفانه شهرت غیر هنری بازار بهتری دارد، حتی باعث می‌شود در دسته هنرمندان قرار بگیرید.
این روزها سریال کمدی «بوتیمار» به کارگردانی علیرضا نجف‌زاده و تهیه‌کنندگی مهران مهام هر شب ساعت ۲۰:۴۵ روی آنتن شبکه سه سیما می‌رود. در این مجموعه تلویزیونی بازیگرانی چون حمید لولایی، مرجانه گلچین، هدایت هاشمی، اشکان اشتیاق، ندا کوهی، علی صبوری و سپند امیرسلیمانی به ایفای نقش پرداخته‌اند. ندا کوهی، بازیگر جوانی است که ۱۵ سالی می‌شود مشغول کار در زمینه تئاتر، تلویزیون و سینماست. او به خاطر بازی در نمایش «تار شیشه‌ای» (۱۳۹۲) به کارگردانی کیوان صباغ، نامزد جایزه بهترین بازیگر زن در بخش مسابقه مرور ایران در سی‌دومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر شده و چند جایزه هم گرفته است. سریال «شب عید» به کارگردانی سعید آقاخانی و فیلم‌های «مصلحت» به کارگردانی حسین دارابی، «بی‌صدا حلزون» به کارگردانی بهرنگ دزفولی‌زاده و «پناه» اثر احمد بهرامی از جمله کارهای اوست. خبرنگار سینماسینما با ندا کوهی گفت‌وگویی کرده که در ادامه می‌خوانید.
*ابتدا درباره سریال «بوتیمار» و نقش خودتان کمی توضیح بدهید.
بوتیمار نام پرنده‌ای است که در ادبیات فارسی به تنگ‌چشمی و بخیلی شهرت دارد. قصه این سریال هم درباره آدم‌هایی است که از زندگی و لحظات خود بهره نمی‌برند. داستان خانواده‌ای که درگیر یک بحران شده‌اند و در مسیر حل آن به آدم‌هایی برمی‌خورند که نگاهشان به زندگی متفاوت است. من در این سریال شخصیت زهرا را بازی کرده‌ام، زنی سی و چند ساله که همراه فرزند و برادرش زندگی سختی را از سر گذرانده، اما بسیار مثبت‌اندیش و خوشحال است.
*وضعیت بازیگری جلوی دوربین آن هم با وجود همه‌گیری کرونا را چگونه توصیف می‌کنید؟
بازیگری جلوی دوربین در زمان پاندمی هیچ تغییری نکرده، جز استرس مضاعفی که برای بازیگران به همراه دارد چون همه عوامل می‌توانند از ماسک استفاده کنند، به جز بازیگران؛ حتی رعایت فاصله اجتماعی هم برای بازیگران جلوی دوربین میسر نیست. خیلی از بازیگران اوایل دوران پاندمی از بازی کردن سرباز زدند اما تا کی می توانستند کار نکنند؟ در سالی که گذشت و در ایام پاندمی من در ۳ سریال و یک فیلم سینمایی بازی کردم که هربار با استرس وحشتناکی همراه بود. کار نکردن هم استرس خودش را دارد. به هر حال شرایط پر از ریسک و پیچیده‌ای است که نمی‌توان کتمان کرد و راه حل قطعی‌یی هم برایش وجود ندارد و نمی‌توان برای کسی نسخه پیچید.
*آیا هنرآنلاین به ویژه تئاتر آنلاین را تجربه ای موفق می‌دانید؟
هنوز برای پاسخ به چنین سوالی زود است. از مواجهه با شرایط پاندمی کرونا یکسال و نیم می‌گذرد. هنوز پزشکان نتوانستند درمان قطعی برای این بیماری پیدا کنند، هنوز واکسن‌ها در مرحله آزمون و خطاست. انسان‌ها هم در حال آزمون و خطای این نوع از زندگی در شرایطی جدید هستند. تئاتری‌ها پس از چندماه شوک و ایستایی در تئاتر فکر کردند می‌شود تئاتر آنلاین هم داشت اما آنها هم همچنان در حال آزمون وخطا هستند. انسان همیشه راهی برای گذر از مشکلات و موانعش پیدا کرده و می‌کند و معمولا هم راهکارهایش در زندگی ماندگار است. اینطور به نظر می‌آید که هنرآنلاین پس از پایان پاندمی هم ماندگار خواهد شد اما اینکه در این نوع از هنر موفق بوده‌ایم یا خیر، هنوز نمی‌توان پاسخ روشنی داد. هنرآنلاین باعث شده بسیاری از مخاطبان در خانه خودشان و در هرجایی از دنیا شاهد یک رویداد هنری باشند که اتفاق مهمی است اما گویا لمس تاثیر آنی هنر توسط هنرمندان کمرنگ شده است. یعنی اینکه نمی‌توانید تاثیری را که روی تماشاگران می‌گذارید از نزدیک ببینید. می‌دانید؟ آن تلنگری که با حضور بازیگر به تماشاگر زده می‌شود دیگر وجود ندارد.
*به نظرتان در تئاتر آنلاین نسبت به تئاتر زنده چه چیزهایی از دست می‌رود و مزایای آن چیست؟
زنده بودن اولین و مهم‌ترین چیزی است که از دست می‌رود. اجرا برای یک یا دو چشم دیجیتال بدون احساس، منظورم دوربین است! با اجرا برای تعداد زیادی چشم انسانی که حی و حاضر هستند و در آنجا نفس هم می‌کشند بسیار متفاوت است. باید اجراکننده باشید تا این موضوع را درک کنید. قطعا حس دیدن تئاتر برای تماشاگری که پشت یک مانیتور نشسته با کسی که در یک سالن تئاتر هست، متفاوت است. به هر حال مزیت‌هایی هم دارد که یکی از آنها این است که این نوع از هنر می‌تواند مخاطبان بیشتری را جذب کند. همانطور که شنیده شده خریداران مجازی گالری‌ها بیشتر شده و مخاطبان بیشتری با هنرهای نمایشی آشنا شده و از آن بهره برده‌اند.
*در گذشته بازیگران با سریال‌های تلویزیونی به شهرت چشم‌گیری می‌رسیدند اما این روزها آن وضعیت کمی دگرگون شده است. شما ۱۵ سال است که در حرفه بازیگری مشغول هستید، از تئاتر آمده‌اید و در چندین فیلم و سریال هم بازی کرده‌اید. به نظرتان حضور در سریال «بوتیمار» باعث می‌شود کارگردانان بیشتری به سراغ شما بیایند و کارتان دیده شود؟
اول باید شهرت را برای خودمان تعریف کنیم. شهرت هنری داریم و غیر هنری. الان متاسفانه شهرت غیر هنری بازار بهتری دارد، حتی باعث می‌شود در دسته هنرمندان قرار بگیرید. منظور من از شهرت دیده شدن کارها و بازی‌هایم است. بازیگری بدون دیده شدن معنایی ندارد. بازیگر، نمایش می‌دهد تادیده شود و من هم دوست دارم که دیده شوم. قبلا تعداد رسانه‌ها و آثار تولیدی به این اندازه نبود و با پخش یک سریال خیابان‌ها خلوت می‌شد. مردم هم هنرمندان را بیشتر از الآن دوشت داشتند و احترام بیشتری برای آنها قائل بودند. به همین دلیل، در گذشته اینطور بود که با بازی در یک سریال شناخته می‌شدید و معمولا هم پس از آن شرایط کاری برای آن بازیگر بهتر می‌شد، اما در این سالها این اتفاق نیفتاده مگر با حاشیه درست کردن! به طور ویژه حاشیه‌‌سازشدن بازیگری در فضای مجازی یا کلا خود پروژه! من سال ۹۵ در سریال «شب عید» به کارگردانی سعید آقاخانی بازی کردم که اتفاقا آنجا هم با خانم مرجانه گلچین و آقای حمید لولایی همبازی شدم، و همه هم معتقد بودند بعد از آن سریال شرایط کاری من بهتر خواهد شد و در بین هنرمندان و کارگردانان شناخته خواهم شد اما این اتفاق نیفتاد. سریال‌های پرمخاطب دیگری هم بازی کردم که البته در آنها نقش محوری نداشتم، اما به هرحال این تجربیات به من ثابت کرده که در این سالها از آن شهرت‌هایی که همه می‌گویند دیگر خبری نیست. نظر خودم این است که من کارم را انجام میدهم، هرچند پیشنهادات کم است اما مهم نیست. آنچه برایم اهمیت دارد این است که تداوم و ماندگاری در کارم داشته باشم و دقیقا هم دنبال چنین چیزهایی هستم. دوست ندارم ماجرای یک شبه ره صد ساله رفتن برای من رخ بدهد. ترجیح میدهم به ماندگاری و کیفیت کارهایم فکر کنم.