در کارنامه اش هم کار طنز دیده می شود و هم کمدی،هم فیلم و سریال و هم تئاتر. با کارگردانانی مانند داریوش مهرجویی، مسعود کیمیایی، ابراهیم حاتمی کیا، مهران مدیری، سیروس مقدم، قاسم جعفری و مسعود ده نمکی همکاری کرده است. در دهه ۷۰ پرکار بود و در دهه ۸۰ تلاش می کرد نقش هایش را با وسواس بیشتری انتخاب کند و بازی های قابل قبولی ارائه کند.اما در دهه ۹۰ کم کار شد و حالا دیگر خیلی کم نگار فروزنده را می توان در فیلم یا سریالی دید. خودش می گوید، حضور کمرنگش در دنیای بازیگری امری خودخواسته است چون از دوره ای احساس کرده که بازیگری نمی تواند شغل و حرفه اصلی اش باشد. الان از شرایطی که دارد راضی است هر چند اگر نقش متفاوتی به او پیشنهاد شود آن را رد نخواهد کرد.با نگار فروزنده همصحبت شدیم و او خیلی صادقانه به سوالات ما پاسخ داد. از جواب های حساب شده اش می توان فهمید دوری از دنیای بازیگری او را به خودش نزدیک کرده است.
از حرفه بازیگری چه خبر؟ خیلی وقت است شما را در سینما و تلویزیون کمتر می بینیم؟
فعالیت بازیگری ام را نسبت به سال های گذشته خیلی کمتر کرده ام.شاید سالی در یک تئاتر یا فیلم سینمایی بازی کنم آن هم بستگی به نقش پیشنهادی دارد که خوب باشد و متقاعدم کند آن را بازی کنم.
خودتان انتخاب هایتان را محدود کرده اید یا نقش های پیشنهادی کم شده است؟
خودم تصمیم گرفتم کمتر کار کنم، چون خسته شده بودم.سال های زیادی از عمرم را بازیگری پر کرده بود و احساس کردم نیاز دارم به خودم و زندگی خصوصی و شخصی ام رسیدگی کنم. حُسن بازیگری این است که بازنشستگی ندارد و هر زمانی که بازیگر بخواهد نقشی را بپذیرد، با مشکلی روبه رو نخواهد شد.
دوری از دنیای بازیگری این خطر را دارد که فراموش شوید یا اولویت کارگردانان و تهیه کنندگان نباشید؟
تا حالا که برایم این اتفاق نیفتاده است. به هرحال بعد از سال ها حضور در سینما و تلویزیون دوستان زیادی دارم و اگر نقشی را نپذیرم و مثلا چند سالی از دنیای بازیگری فاصله بگیرم، ارتباطاتم قطع نمی شود،اهالی سینما و تلویزیون مثل یک خانواده بزرگ هستند و معمولا چنین است که خانواده اعضای خود را فراموش نمی کند.
نگاه خوش بینانه ای به روابط سینماگران دارید، خیلی از بازیگران از شرایط بسیار گله مند هستند که دست های پشت پرده نمی گذارد تقسیم نقش ها و انتخاب بازیگران بدرستی انجام شود…
منکر این شرایط نمی شوم اما شرایط من با این همکارانم فرق دارد. من در مقطعی تصمیم گرفتم بازیگری حرفه اصلی ام نباشد! بازیگرانی که از شرایط ناراضی هستند به این دلیل است که عمر خود را پای بازیگری گذاشته اند و بازیگری، حرفه ای است که از آن پول در می آورند.این روش خیلی از بازیگران است و درست هم هست اما من روش دیگری را انتخاب کردم…
یعنی خیلی زود تصمیم بهتری گرفتید؟
خیلی زود هم نبود ! بازیگری، حدود ۲۰سال از عمر مرا به خودش اختصاص داد. پنج سال قبل بود که تصمیم گرفتم بازیگری، حرفه ام نباشد و از همین زمان بود که شرایط کاملا عوض شد.دیگر نیاز مالی دلیلی برای این که نقشی را قبول کنم، نیست. مسائل مالی در شرایط فعلی جامعه ما حرف اول را می زند و اگر به بازیگری متکی باشی اوضاع فاجعه می شود! شرایطم الان روبه راه است، نمی گویم الان بیشتر از حرفه بازیگری پول در می آورم اما دیگر آن استرس وحشتناک را ندارم که یک مدتی سرکار هستم و بعد دوره طولانی بیکاری شروع می شود! از آن طرف نقشی را قبول می کنی و زمان برایش می گذاری، زحمت می کشی با شرایط سخت کنار می آیی اما در آخر دستمزدت را یا نمی دهند یا خیلی دیر می دهند.همه اینها باعث شد تصمیم بگیرم بازیگری حرفه و شغلم نباشد چون نمی توانستم زندگی ام را بر اساس شرایط غیرقابل پیش بینی پایه گذاری کنم. خواسته هایم را کمتر و زندگی ام را جوری مدیریت کردم که بدون دستمزد بازیگری که گاهی خیلی هست و گاهی اصلا نیست، زندگی ام را به پیش ببرم.
پس در این سال ها بیشتر روی رشد شخصی خودتان متمرکز شده اید
سعی کردم از خلوتم استفاده خوبی بکنم، اشتباه هایم را اصلاح کنم و به انسانیت بیشتر فکر کنم.
شما از اولین بازیگرانی هستید که جراحی زیبایی انجام دادید، الان که سال ها از این موضوع می گذرد، چگونه آن را ارزیابی می کنید؟
واقعیت این است که برای جراحی که انجام دادم، حاشیه ساخته شد و آن زمان کسی نپرسید واقعیت جراحی که زیبایی نام گرفت، چیست؟! تنها جراحی زیبایی که انجام دادم، عمل بینی ام بود که آن هم برای زیبایی نبود، در زمان تصویربرداری سریال «راه سوم» به کارگردانی آقای قاسم جعفری، بینی ام شکست و مجبور شدم که آن را به تیغ جراح بسپارم.
اما جالب اینجاست که این تغییر خیلی به چشم آمد! هر چند قبل از من بازیگران دیگری هم جراحی بینی انجام داده بودند اما هر تهیه کننده و کارگردانی که به من می رسید می پرسید چرا بینی ات را جراحی کرده ای؟ این سوالات آن زمان خیلی بَر خرنده بود و راستش را بخواهید این بزرگنمایی بیهوده را می گذارم به حساب همکارانی که به اصطلاح خرده شیشه داشتند و برایم حاشیه درست کردند و برخی از رسانه ها به آن دامن زدند و بیهوده انرژی مرا هدر دادند. جراحی بینی من، یک عمل پزشکی بود اما آن را به جراحی زیبایی ربط دادند. وقتی کاری را انجام نداده ام اما برخی اصرار دارند هر جور شده آن را به من نسبت بدهند خیلی ناراحت می شوم.
چند سالی است که جراحی زیبایی بین خانم های ایرانی بشدت مُد شده، به نظرتان این حجم از جراحی زیبایی عادی است؟
خیر ! نه تنها عادی نیست بلکه بخش زیادی از آن مربوط به شناخت نداشتن آدم ها از خودشان و نداشتن اعتماد به نفس است. چیزی که باعث تعجب من می شود این است که چرا جراحان زیبایی دست به چنین کارهایی می زنند مثلا چشمان زیبای یک دختر خانم جوان را به صورت غیرعادی درمی آورند، گاهی از خودم می پرسم واقعا یک جراح حاضر است روی صورت دختر خودش نیز چنین جراحی هایی را انجام دهد؟ پول درآوردن به چه قیمتی؟! معتقدم اگر کسی نقصی در صورتش ندارند، اصلا جراحی لازم نیست و اگر کسی برای تغییر چهره اش جراحی کند، مشکل ذهنی دارد و باید اول ذهنش را درمان کند.
هر چند بر این باورم که شرایط روانی جامعه ما شرایط خوبی نیست و این بد بودن اوضاع را می توان در خشونت ها و بی بندباری های شبکه های اجتماعی و فضای مجازی، حیوان آزاری، کودک آزاری و …. دید.معتقدم اگر شرایط اصلاح نشود بزودی شاهد بحران خواهیم بود.
* روزنامه نگار
□