بهمن عبداللهی در کافه دونده نوشت :طبق رسم معمول در سینمای ایران، کارگردانان جوان و تازه وارد به سراغ تولیدات لوباجت(کم هزینه) می روند تا هم سرمایه گذار مجاب به میدان دادن به آنها شود و هم قدم خیلی بزرگی برندارند که گرفتارشان کند. نتیجه کار هم عموماً در حد یک تجربه در می آید که بیشتر به درد رزومه سازی می خورد تا جشنواره و حتی تماشاگر عام. اما در این قضیه برخی فیلم ها خوب از آب در می آیند و کارگردانان با کیفیتی به سینما معرفی می شوند. اگر بر اساس این داده ها بخواهیم «علفزار» را بررسی کنیم، باید بگویم فیلم خوبی برای یک کارگردان جوان است، هر چند به عنوان اثری مستقل باید آن را کاری متوسط دانست.
اعتبار «علفزار» بیشتر به فیلمنامه آن است، چرا که چند پاره قصه شامل؛ تجاوز گروهی در باغ، اثبات نسب یک دختربچه نامشروع و قتل سهوی یک پسربچه توسط پلیس حول پیرنگ دغدغه های یک بازپرس قضائی در بزنگاه اخلاق، وجدان و وظیفه، خوب چیده شده و تعریف می شوند. هر چند آنقدر تعدد شخصیت دارد که نتواند شناسنامه ای برای همه آنها ارائه کند.
اما در ساخت کار خلاقانه ای صورت بندی نشده و صرفا به برگردان تصویری فیلمنامه بسنده شده است. در واقع فرم تعریف قصه و ساختار مشابه ده ها فیلمی است که هر سال حتی فیلمسازان قدیمی تر اجرا کرده اند. بازیگران هم ترکیبی از ستاره و تازه کار و حرفه ای هستند که همه نقششان را خوب ایفا می کنند. به ویژه پژمان جمشیدی و بازیگر نقش زن معتاد عالی اند.