آیدا عزتی
مدت طولانی است که اهالی فن می‌گویند سینما‌ی ایران قهرمان ندارد. شخصیت فیلم‌ها خاکستری هستند و نمی‌توانند شور و هیجان زندگی را به تماشاگر منتقل کنند، پایان‌های باز از تماشاگر می‌خواهد دنبال هیچ پایانی برای سلسله اتفاق پر از رنج فیلم‌ها نگردد.
اما این روزها فیلمی در سینماهای کشور در حال اکران است که قهرمان دارد. قهرمان‌هایی که امید و انگیزه داشتن را سرمشق مخاطب می‌کند. «از صفر تا سکو» روایت زندگی ۳خواهر سرسختی است که از هیچ برای خودشان سکوی قهرمانی ساختند. خواهران ووشوکاری که امروز قهرمانان ایران و آسیا و جهان هستند. اما به خاطر بی‌مهری تلویزیون به مسابقات زنان پیش از اکران این فیلم کسی آنها را در کشور خودشان نمی‌شناخت.
صفر تا سکو فقط سینما نیست، بلکه توانسته دغدغه‌های ورزش و زندگی را با هم تلفیق کند و پیش‌روی تماشاگران بگذارد. تماشاگرانی که فقط کافی است تا سالن سینما بروند، بعد فیلم کار خود را انجام می‌دهد و آنها را تا انتها روی صندلی نگه می‌دارد.
فیلم‌ساز برای ساخت این مستند کم زحمت نکشیده، ۲تا۳ سال همراه خواهران منصوریان بوده و تمام لحظات سخت و آسان و شکست و پیروزی‌شان را ثبت کرده است. با اینکه هیچ نمایی بازسازی نشده اما درست‌تر است که فیلم را مستند_داستانی بدانیم. به خصوص در سکانس‌هایی که در خانه مادر‌شان می‌گذرد به وضوح میزانسن وجود دارد. البته حضور شیرین و گرم مادر فضایی راحت و صمیمی می‌سازد.
نقطه قوت فیلم حفظ تعادل است. با اینکه با داشته‌هایش از زندگی این ۳ زن و خانواده‌شان می‌تواند عواطف و احساسات مخاطب را تحریک کند، اما دست نگه می‌دارد. چرا که از اساس هدف و خواسته‌اش این نیست بلکه می‌خواهد واقعیت را با آنها درمیان بگذارد و تماشاگر هم می‌تواند با تمام اجزا فیلم از کاراکترها تا فضاهایی که فیلم در آن روایت می‌شود، ارتباط برقرار کند.
با اینکه بعد از نیمه اول فیلم ریتم تدوین کند می‌شود، اما قبل از کلافگی مخاطب، اوج می‌گیرد و با ریتمی تند از مبارزات و موفقیت‌های شهربانو، سهیلا و الهه منصوریان به پایان می‌رسد.
«صفر تا سکو» در دهمین دوره جشنواره «سینماحقیقت» هم مورد استقبال و تشویق قرار گرفت و جایزه بهترین فیلم را از آن خود کند. همچنین در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر هم حضور موفقی داشت.