داریوش مهرجویی روز هفدهم آذر ماه ۱۳۱۸ متولد شد و به بهانه تولد ۷۶ سالگی او جمعی از دوستان و همکاران قدیمیاش در رسانهها در مورد این هنرمند نوشتند و از خاطرات او گفتند.
اگر تاریخ سینمای ایران را مرور کنیم، بدون تردید «داریوش مهرجویی» از نفرات نخست است و آثار برجسته اش، در میان اهالی هنر همیشه مورد توجه بوده است. کارهایی که پهلو به سینمای سیاسی هم می زند. اما او از معدود کارگردان های سینمای ایران است که عموم فیلم هایش، در گونه سینمای اقتباسی قرار می گیرد و آنها، سرشار از بُن مایه های ادبی هستند.
در میان نویسندگانی که آثارشان محل اقتباس مهرجویی بوده است، غلامحسین ساعدی، جایگاهی خاص دارد و حتی شاید بتوان گفت، به سبب این داستان ها – که نخستین آنها «گاو» بود – درخشش یافت. او این هوشمندی و دقت را داشته که نه تنها ادبیات داستانی را پس نزند بلکه نشان دهد که اگرچه داستان مزبور، نویسنده ای دارد اما تغییر در سینما، نزدیک به متن بوده و کوشش می شود تا امانت رعایت شود.
به نظر می رسد هراندازه که نویسنده و اثرش، قدرتمند بودند فیلم مقتبس از آنها هم آثار درخشان تری شده اند. ناگفته نماند که این علاقه در مهرجویی نسبت به اقتباس، به علاقه وافرش به کتاب هم برمی گردد و شاید بتوان او را از جمله فیلمسازان کتابخوان دانست.
هرکسی به اعتبار نام و جای مهرجویی، تلاش می کند تا در همکاری با او، بهترین کارش را به نمایش بگذارد و از قضا، آن فیلم، از بهترین کارهای کارنامه کاری آنان بوده است. در فیلم «مهمان مامان» که شانس همکاری با او نصیبم شد، با دقت و ظرافتی مثال زدنی، چندین و چند بار فیلمنامه را برایم فرستاد تا بخوانم و رفع ایراد کنم که نشان از حساسیت او نسبت به کارش دارد. امیدوارم او، همچنان فیلم بسازد؛ فیلم هایی که تماشاگر را راضی به خانه بفرستد.
منبع: روزنامه ایران