علی رستگار در روزنامه جام جم گفت‌وگوی مفصلی با آرش معیریان به بهانه اکران فیلم «آس و پاس» انجام داده ودر بخش‌هایی از این مصاحبه سوالی جنجالی از آرش معیریان کرده است.

به گزارش سینماسینما، بخش‌هایی از این مصاحبه به شرح زیر است:

یک بار مهران غفوریان، یکی از بازیگران فیلم «آس و پاس» به بهانه اکران «ناردون» مهمان برنامه هفت بود و گفت از بس در یکی از فیلم هایم بیخود و بی جهت و به اصرار کارگردان رقصیدم که شب از شدت عذاب وجدان، گریه کردم! احیانا که منظورش بازی در فیلم شما نبود؟ چون اینجا هم مقادیری حرکات موزون انجام می دهد.
راستش نمی دانم. اما به نظر من اگر بازیگری پلان و صحنه ای را دوست ندارد و در فیلمنامه هم قید نشده باشد و آن را بازی کند، یک نوع خودفروشی فرهنگی است و کاملااشکال دارد. یعنی اگر آقای مهران غفوریان یا هر دوست دیگری، صحنه ای را بازی کند که دوست نداشته باشد، در فیلمنامه هم نبوده باشد و سر صحنه به او تحمیل شود که بازی کند و این کار را هم انجام دهد، یک بی آبرویی در حوزه بازیگری و فیلمسازی است. اما اگر در فیلمنامه قید شده باشد و با علم به حضور، پذیرفته باشد، قرارداد بسته و پول هم گرفته باشد و حالاجلوی دوربین بگوید رقصیدم و بعدش گریه کردم، کار درستی نیست. چطور موقع پول گرفتن خوشحالی و می خندی اما موقع اجرا کردن چیزی که عهد کردی اجرا کنی، گریه می کنی؟! معمولااین حرف ها زده می شود و همه در شکل اجرای رسانه ای، پز فرهنگی و روشنفکری می گیریم، اما وقتی خودمان وارد فیلمسازی می شویم عملاهمین ایده ها را خودمان می دهیم. با شناختی که از برخی دوستان دارم، بعضی چیزهایی که آنها بعدها با اکراه از آن یاد می کنند، اتفاقا ایده خودشان بوده و عاشقانه هم سرصحنه، آن را اجرا کرده اند. منِ آرش معیریان به جرات اعلام می کنم فیلمسازی تجاری در حوزه سینمای بخش خصوصی هستم که تهیه کننده پولش را از جیب خودش می دهد. هیچ ابایی هم از گفتن این جمله ندارم. به همین سبب، هر فیلم خودم را هم بنا به دلیلی دوست دارم و عین یک پدر که حامی بچه هایش است، از آنها حمایت می کنم. مشکل ما در سینمای ایران این است که شترسواری می کنیم، اما دولادولا. یعنی خیلی از فیلم ها را بازی می کنیم، اما بعد که پای جراید و مصاحبه پیش می آید، خودمان را که می کوبیم هیچ، فیلم را هم نابود می کنیم و به همه کرده ها و عقبه خودمان هم توهین می کنیم. شما که عذاب وجدان می گیرید، چرا این کار را می کنید؟ شما که در فیلم هایی رقصیدی و قر و اطوار ریختی و صورتت را عاشقانه و با لذت چپ و چوله کردی، حالاچرا در مرحله نمایش و نقد، شانه خالی می کنی؟ به نظرم این مساله بی وفایی و نامردی نسبت به سینماست.