سینماسینما، محسن جعفری راد:مادر قلب اتمی دو نیمه متفاوت دارد. نیمه اول واجد فضاسازی سرخوشانه، جذاب و فانتزی است ، با رویکردی جدید نسبت به طبقه ای که نسل جوانش را کمتر از طریق روایت های سینمایی می شناسیم. علی احمد زاده در امتداد فیلم مهمونی کامی ، به ابعاد مختلف این نسل ماجراجو و کنجکاوبرانگیز وارد شده و مخاطب را به دل یک سفر در شب به ظاهر آرام اما در اصل آماده طوفان تهران می برد.
یکی از برگ برنده های فیلم ترکیب بازیگران آن است که روی کاغذ هم جذاب جلوه می کند و در عمل هم با بازی های قابل قبولی رو به رو هستیم. غیر از پگاه آهنگرانی که سالهاست یک شمایل شیدا و بحلول گونه را تکرار می کند،بقیه بازی های خوبی ارایه کرده اند، به خصوص ترانه علیدوستی و مهرداد صدیقیان که انتظارات را برآورده کرده اند. علیدوستی از پرسونای زن معصوم و راز آلود خارج شده و همانند فیلم پذیرایی ساده با چهره ای چندوجهی رو به رو هستیم که به دنبال سهم و حق و لذت و هویت خودش از شب های تهران است. مهرداد صدیقیان هم به کلکسیون نقش های متفاوتش اضافه کرده. بعد از جوان رزمنده اتوبوس شب،نوجوان عاصی عصر جمعه ، مبارز انقلابی ماجرای نیمروز و … حالا در قد و قامت جوانی سرخوش و شیدا و خوش گذران ظاهر شده که توانسته شناسنامه ای قابل توجه از انگیزه های شخصیت ارایه کند.
یکی از نقاط قوت فیلم شوخی های جذاب آن با تابوهای اجتماعی است که انگار همین شوخی ها چند سال فیلم را به محاق برده بود. شوخی هایی که کاملا با جهان بینی شخصیت ها تناسب دارد و به عنوان کاتالیزوری برای روایت عمل می کند. از جمله شوخی با پلیس که کمتر به این شکل تاپیش از این تجربه شده است.
اما هر چه به اواسط فیلم نزدیک می شویم ، پراکنده گویی و لحن پرگسست، امکان همذات پنداری مخاطب را سلب می کند.
اضافه شدن ایده هایی که به هیچ وجه به غنای روایت اضافه نمی کنند از جمله ماجرای انرژی هسنه ای باعث شده که فیلم حال و هوایی باری به هرجهت پیدا کند.
در سینمای ایران، پرسه در شب های تهران در چند فیلم مورد واکاوی قرار گرفته از جمله شاخص ترین آنها فیلم اسب حیوان نجیبی است که کلکسیونی از آدمهای ناهنجار را گرد هم آورده بود و در نیمه اول فضاسازی ابزورد و در عین حال فانتزی تلخ و نیش داری داشت اما در نیمه دوم تمام کاشت ها به حال خود رها شدند و نتوانستند به برداشت مناسبی ختم شوند. در اینجا هم کاشت هایی که پتانسیل بالایی برای جذاب شدن داشتند در نیمه دوم هدر می روند.به نظر می رسد در این روایت های شبانه، فیلمسازان مبهوت و مقهور پتانسیل بالای شب تهران برای معناآفرینی شده اند. در واقع مادر قلب اتمی به خاطر پراکنده گویی و ایده های بی سرانجام و الکن در نیمه دوم نمی تواند به فیلمی خیلی خوب بدل شود.
اما با وجود این ضعف ها،تماشای مادر قلب اتمی توصیه می شود. فیلمی که در سینمای تک ژانر ایران که همه سندروم فرهادی پیدا کرده اند،مانند هوایی تازه عمل می کند و سعی کرده هم ایده مرکزی جسورانه ای را برای تعریف داستان انتخاب کند و هم در اجرا با ترکیب بازیگران جالب توجه و فرم بصری تجربه گرایانه و در خدمت مفاهیم مد نظر در روایت، سکانس هایی ملموس و چند لایه ای خلق کند.