سینماسینما، کیوان کثیریان:

نامزدهای جشنواره، امروز اعلام می‌شوند و با توجه به ترکیب هیات داوران، امید زیادی به آن دارم که بخش اعظم داوری‌ها قریب به عدالت باشد.
اما همیشه نوشته‌ام که هیات انتخاب نقش مهم‌تری نسبت به هیات داوران دارد چرا که با انتخاب‌های اشتباه، می‌تواند فرصت داوری شدن و دیده شدن را از فیلم‌ها و عواملشان بگیرد.  حالا داوران چه کنند وقتی مجبورند همین ۲۲ فیلم موجود را به قضاوت بنشینند؟ آیا وقتی شایستگان دیگری بیرون این دایره مانده‌اند، می‌شود همه بهترین‌های سال سینما را در میان نامزدها دید؟
مشخصا می‌خواهم به فیلم “روسی” ساخته امیرحسین ثقفی اشاره کنم که به گمان من می‌توانست ترکیب نامزدها و حتی سیمرغ‌ها را-به‌ویژه در رشته بازیگری- دستخوش تغییر کند.
طناز طباطبایی یکی از بهترین نقش‌های کارنامه‌اش را بازی کرده، آن هم امسال که در این رشته هیچ بازیگری بطور قاطع نمی‌تواند برای سیمرغ همه را متقاعد کند. صابر ابر، میلاد کیمرام و امیر آقایی بازی‌های کاملا متفاوت و قابل توجهی داشته‌اند. و مگر از این فرصت‌ها چند بار برای بازیگران پیش می‌آید؟
“روسی” در کارنامه ثقفی گام مهمی به جلوست. فیلمی که داستان پررنگ‌تری نسبت به فیلم‌های قبلی او دارد، شخصیت‌ها بهتر پرداخت شده‌اند و فضاها خوب درآمده. لوکیشن‌های بکر، فیلمبرداری و صحنه‌پردازی چشمگیر از دیگر ویژگی‌های مثبت فیلم است.
ابدا نمی‌خواهم بگویم “روسی” فیلم کاملی است، که اصلا نیست. اما بدون شک از نیمی از فیلم‌های بخش مسابقه، کیفیت بالاتری داشت و در بدبینانه ترین حالت می‌شود گفت مستحق حضور در این بخش بود.
“روسی” فیلم کاملی نیست اما همدرد یک پرس ماکارونی خوش‌طعم و استاندارد است که در یک مسابقه آشپزی، گیر هیات انتخابی افتاد که فقط قورمه سبزی دوست دارند و با ماکارونی حال نمی‌کنند، حتی اگر خوب پخته شده باشد. این، تازه ورِ خوشبینانه ماجراست.