تاریخ انتشار:۱۳۹۷/۰۸/۰۱ - ۱۵:۵۵ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 98724

کمال تبریزی در حاشیه نمایش «مارموز» در بوسان درباره تفاوت های سینمای ایران و کره جنوبی توضیح داد.

به گزارش سینماسینما، فیلم «مارموز»، با پخش بین المللی شرکت ایران تصویر (ایرایماژ)، پس از نمایش در جشنواره جهانی فیلم فجر و جشنواره بین المللی فیلم بوسان، در جشنواره گردشی فیلم های ایرانی که از ٢۶ مهر ماه تا ٢٧ آبان ماه در شش شهر سیدنى، ملبورن، پرت، بریزبن، آدلاید و کانبرا برگزار می شود، به روی پرده می رود.

در این جشنواره، دوازده فیلم بلند شامل «خوک» ساخته مانى حقیقى، «حکایت دریا» ساخته بهمن فرمان آرا، «هندى و هرمز» ساخته عباس امینى، «مارموز» ساخته کمال تبریزى، «هت تریک» ساخته رامتین لوافى پور، «روسرى آبى» ساخته رخشان بنى اعتماد، «دارکوب» ساخته بهروز شعیبى، «٣ رخ» ساخته جعفر پناهى، «همچنان که مى مردم» ساخته مصطفى سیارى، «رونا، مادر عظیم» ساخته جمشید محمودى، «امیر» ساخته نیما اقلیما و «تنگه ابوقریب» ساخته بهرام توکلى و سه فیلم کوتاه «وقت ناهار» ساخته علیرضا قاسمى، «پاگرد» ساخته محسن بنى هاشمى و «حباب» ساخته روناک طاهر و محصول ایران و استرالیا شرکت می کنند.

با توجه به ژانر متفاوت فیلم «مارموز» و استقبال قابل اعتنایی که از فیلم در بوسان شد، گفت و گویی کوتاه با کمال تبریزی انجام گرفت.

آیا مخاطبان کره ای مطابق انتظار شما با فیلم مارموز ارتباط برقرار کردند؟

استقبال که خیلی خوب بود و من در پاسخ به سوال آن ها در همین مورد اشاره کردم که به نظرم دلیل اصلی برقراری ارتباط مخاطبین کره ای مشابهتی است که بین دو ملت فهمیده می شود، احساسی که مردم کره جنوبی نسبت به دولت و بعضی از مردم کره شمالی دارند! فشار و تحمیل یکسویه ای که خود را بهترین و دیگران را دشمن فرض می کند.

چه تفاوتی میان نحوه برخورد مخاطبان کره ای با این فیلم و ساخته های قبلی خود مشاهده نمودید؟

همین مشابهتی که به آن اشاره کردم باعث شده ساخته های قبلی هم که تقریبا حال و هوایی مشابه دارند از سوی جشنواره انتخاب شده و به نمایش درآیند و معمولا هم استقبال مردمی از آن ها خوب بوده است اما مارموز به واسطه مفاهیم سیاسی و اجتماعی ویژه اش بیش از فیلم های قبلی به آن توجه شد و میزان سوالات در هر نمایش به قدری بود که زمان گفت‌وگو به اتمام می رسید و تقریبا خارج از برنامه نمایش؛ حرف‌ها و تبادل نظرات ادامه پیدا می کرد.

ارزیابی شما از وضعیت سینمای خاور دور و بالاخص کره جنوبی در قیاس با سینمای ایران چیست؟

متاسفانه باید اعتراف کنیم که در سال های اخیر سینمای خاور دور و به ویژه سینمای کره جنوبی توسعه و پیشرفت قابل توجهی در همه زمینه های هنری مضمونی و فنی در مقایسه با سینمای ایران داشته اند، آن ها به وضعیتی خلاق و متفاوت می اندیشند و به تدریج در حوزه های مختلف دست به ابتکار می زنند و به نظر می رسد که اتاق فکری سازماندهی شده تلاش می کند که سینمای کره در هر سال به چشم اندازی معین و از قبل فکر شده در انواع ژانرهای سینمایی دست پیدا کند.

چیزی که در سینمای ایران وجود خارجی ندارد، و تقریبا هیچکس؛ نه در بخش خصوصی و نه در سازمان سینمایی کشور به آن نمی اندیشد و همگان چنین حرکتی را که در گذشته و تبلور آن در دهه شصت سینمای ایران بود به فراموشی سپرده اند و دایره تکرار مضامین و ساده انگاری و گرایش به سوی ابتذال در قالب فیلم های کمدی؛ سینمای ایران را روز به روز ضعیف و ناتوان می سازد.

در باب جشنواره هایی چون بوسان و فجر که تمرکزی جدی بر هنر، فرهنگ و فیلم های آسیایی دارند، چه دیدگاهی دارید؟

جشنواره های بین المللی بوسان و جهانی فجر راه های ارتباطی خوبی را در میان اقوام آسیایی که آداب و فرهنگ نزدیک به یکدیگر دارند؛ ایجاد کرده اند و مسیر تبادل اندیشه و برقراری گفتمان بین ملل آسیایی را گشوده اند به نحوی که دیگر و به تدریج حاکمیت بلامنازع فرهنگ و هنر غربی را تبدیل به بیان قابل تامل جهان بینی شرقی و مقابله با تمهیدات یکجانبه سینمای غرب کرده است.

رویکرد این جشنواره ها مدل تکراری هالیوود و باطن احمقانه آن را بیش از پیش آشکار می سازد و گرایش مخاطبین را به سوی ساختارها و مضامین تازه در سینمای جهان سوق می دهد و از این طریق افکار و اندیشه های انسانی بخش آسیایی را به سایر ساکنان کره زمین می شناساند. رفتار جشنواره هایی از این دست به خوبی توانسته است که نما و صدای بخش مهمی از مردم جهان را به مردمانی در دیگر سوی جهان منعکس سازد.

لینک کوتاه

نظر شما


آخرین ها