فرزانه متین-شوخی با جنایات جنگی و منفورترین شخص تاریخ معاصر ایران،صدام حسین که این روزها در مدیوم سینما در حال عرض اندام است به نوعی یک هجو کثیف و دست چندمی است که با روح و روان توده ی مردم ایران بازی می کند.صددام به کارگردانی و نویسندکی پدرام پورامیری یکی از ضعیف ترین محصولات کمدی این سالها است .فیلم صددام درباره بدل صدام حسین است که قرار است در تهران عملیاتی را اجرا کند حتی خلاصه ی داستان هم بی محتواست.در سینمای جهان ،نمی توان مشابه چنین محصولی پیدا کرد که دیکتاتوری به تمامیت اراضی یک کشور تجاوز کند و سپس فردی به صورت هجو در قالب یک مدیوم آن را به تصویر بکشاند.در آثار معروف جهان ،ما با دو اثر طنز در قالب نشان دادن دیکتاتور ها روبه رو هستیم که مرز باریک بین طنز و نقد سیاسی را رعایت کرده اند.یکی،فیلم دیکتاتور بزرگ به نویسندگی،کارگردانی و تهیه کنندگی چارلی چاپلین است که به هیتلر پرداخته و پیش تولید آن در سال ۱۹۳۷ بوده زمانی که بسیاری از مردم نازیسم را تهدیدی نمی پنداشتند و در سال ۱۹۴۰ در سینما اکران شد.فیلم شرح حال سربازی در جنگ جهانی اول است که پیشه اش آرایشگری بوده و طی جریاناتی با تغییر قیافه از اردوگاه فرار می کند و حالا او را به جای هینکل(هیتلر) به اشتباه می گیرند این سرباز از این فرصت استفاده می کند تا خطابه ای در ستایش صلح و انسانیت ایراد کند.اثر بعدی،فیلم مرگ استالین از کارگردان انگلیسی آرماندو یانوچی است که در ژانر کمدی سیاه است که در سال ۲۰۱۷ساخته شد،زمانی که بیش از ۶۵ سال از مردن استالین،گذشته بود. فیلم به آخرین روزهای دیکتاتور شوروی و اتفاقات پس از مرگش می پردازد.واقعیت آنست که استالین هیچ گاه مرزهای بریتانیا را مورد تهدید قرار نداده و ‌در جنگ جهانی دوم از هم پیمانانش نیز بود.این دو اثر به یادماندنی به ما نشان می دهدکه می شود در مورد دیکتاتورها و حکومت های توتالیتر ،فیلم کمدی ساخت اما نه این که،آن کشور و یا دیکتاتورش،به تمامیت اراضی کشور سازنده ی فیلم حمله کرده باشد،مگر آن که در فحوای آن،پیامی مهم داشته باشداما کارگردان ،با ساختن صددام و‌پایان بندی ضعیف که هیچگونه پیامی را هم به مخاطب انتقال نمی دهد،به شعور یک ملت توهین می کند و هشت سال دفاع مقدس را به سخره می گیرد.اگر این روند ادامه داشته باشد در آینده ی نزدیک شاهد آثار کمدی در مورد داعش،عبدالمالک ریگی و…هستیم.